Beroofd enzo...

Buenos dias!

Hehe, daar zijn we weer. Na een radiostilte van meer dan 5 weken vonden we het wel weer eens tijd voor een verhaal(tje) onzerzijds. Niet dat we niet al eerder voldoende schrijfmateriaal verzameld hadden, maar de afgelopen weken hadden door een combinatie van een flink reistempo en het nodige bijbehorende regel- en organisatiewerk een wat hectisch karakter. Het schrijven van dit verhaal blijkt iedere keer toch weer een hele bevalling, maar vanuit een hangmat op een Caribisch eiland (Bocas del Torro, Panama) gaat dat toch net een stukje soepeler. Dat daarnaast 2 dagen na de laatste site-update onze laptop is gestolen deed het schrijftempo ook al geen goed. Inderdaad, ook dat is Zuid-Amerika…we hebben inmiddels weer een nieuw schrijfijzer vergaard (waarover later meer…) en zullen bij deze eens kijken of dit apparaat voorzien van Latijns-Amerikaans toetsenbord geschikt is om een mooi verhaaltje te schrijven.

Na het nodige graafwerk in ons geheugen komen we tot de conclusie dat we jullie hebben achtergelaten in Baños, Ecuador. Zie hier het eerste voordeel van een Latijns-Amerikaans toetsenbord, de ñññññ is namelijk gewoon een toets! Net zoals ¿¿¿¿¿, ¡¡¡¡¡¡ en ¬¬¬¬¬ trouwens, maar hiervoor hebben we nog geen zinnige toepassing kunnen bedenken. Maar goed, Baños dus. Als je een beetje Spaans spreekt en eens goed naar deze plaatsnaam kijkt, is het niet moeilijk om te ontdekken waarom Baños Baños heet. Baños betekent namelijk letterlijk (o.a.) ´baden´, wat afgeleid is van de vele natuurlijke thermaalbaden die in de omgeving te vinden zijn. Na het per fiets afleggen van de watervallenroute in de bergachtige omgeving van Baños was dat nou precies wat onze vermoeide lichamen nodig hadden. Voor het luttele bedrag van 1 USD (!!!) kun je je lichaam laten zakken in vulkanisch verwarmd en mineraalrijk (bruin!) water. Bij terugkomst in Nederland zullen we Termae 2000 in Valkenburg eens met deze spotgoedkope tarieven confronteren. Zo kan het dus ook. Een zalig gevoel trouwens om de stramme spieren en (Luc´s) krakende gewrichten op een dergelijke wijze te ontlasten en verwennen.

Op weg van Baños naar Latacunga hebben we weer eens kunnen genieten van wat klassieke Zuid-Amerikaanse rijkunsten, zoals inhalen in blinde bochten op een tweebaansweg of het rechts inhalen van een file (waar geen rijbaan is...) om vervolgens kwaad te worden op andere heetgebakerde weggebruikers die je er niet meer tussen laten? Wat hebben we weer genoten zeg…ook zonder deze doldwaze chauffeurscapriolen zijn de bussen hier trouwens een attractie op zich. Over het algemeen dragen ze alle kleuren van de regenboog, zijn ze behangen met bijbelse figuren, stammen ze nog uit de Spaanse koloniale tijd, zijn ze qua beenruimte ontworpen voor Andesdwergen en maken ze gehuld in dikke wolken zwarte rook massaal ´s lands wegen onveilig. Om dan nog maar te zwijgen over de geluidsinstallatie die naar alle waarschijnlijkheid duurder is dat de hele bus op zich en permanent knalharde reggeaton uitspuugd. Het is simpelweg onmogelijk om deze geluidstornado met je eigen Ipod af te blokken. Iedere busreis is zodoende een heus avontuur op zich, wat op zich wel weer vermakelijk is.
De busreis naar Quilotoa was hierop geen uitzondering. Quilotoa is een klein dorpje (lees: verzameling van een paar huizen) gelegen hoog in de Andes op bijna 4.000 meter waar vadertje tijd zich de afgelopen eeuwen schijnbaar niet met de gang van zaken heeft bemoeid en de indogene gemeenschap nog volgens traditionele mores leeft. Het moderne snelle leven heeft in ieder geval nog geen grip gekregen op het dagelijkse leven. Het feit dat het vervoer naar Quilotoa toe nogal lastig te organiseren was en de kwaliteit van de weg dramatisch, werkte ditmaal in ons voordeel: er was nagenoeg geen enkele toerist te vinden. Alleen de ietwat wereldvreemde Ting uit nota bene Zuid-Korea vergezelde ons op weg naar onze overnachtingsplek. De accomodatie waar we verbleven was dan ook niet echt op massatoerisme ingericht: ´s avond aten we aan een lange tafel te midden van vrouwen in traditioneel kleurrijke klederdracht compleet met bolhoedjes, en brachten we de nacht door in een tochtig hok zonder verwarming. Gelukkig was de ruimte wel voorzien van een ouderwetse houtkachel, wat voor Luc een mooie gelegenheid was om zijn scoutingskills nog eens uit de kast te halen. Voor koolstofmonoxidevergiftiging hoefden we in ieder geval niet bang te zijn; de wind waaide ondanks gesloten ramen en deuren dwars door het vertrek. Helaas bleken Luc´s scoutingskills de laatste 15 jaar wat roestig te zijn geworden, want binnen een mum van tijd was het reeds aangemaakte vuur om zeep geholpen. Teveel hout in één keer op het vuur, een klassieke fout... De rest van de nacht moesten we het noodgedwongen met elkaars warmte doen. Erg romantisch natuurlijk, maar wel erg koud bij temperaturen van rond het vriespunt.
De volgende dag hebben we een mooie 4,5 uur durende wandeling gemaakt rondom een smaragdgroen meer, gelegen in de krater van een (schijnbaar) nog actieve vulkaan. Schitterende uitzichten over de omliggende valleien en een prachtig meer! De wandeling voerde over de rand van de krater, die ca. 50-100 meter boven het meer uitsteekt. Zo nu dan werd de rand, en zodoende het pad, wel erg smal en de afgrond erg diep, maar het was het risico meer dan waard. Erg inspannend ook, zeker op deze hoogte. We stonden dan ook wel even raar te kijken toen de enige persoon die we tijdens de wandeling tegenkwamen een local bleek te zijn, die gewapend met trombone de vulkaan al toeterend onveilig maakte. Hij kon er weinig van maar produceerde wel veel geluid, en de accoustiek van de krater bleek prima in orde.

In de bus vanuit Quilotoa naar de hoofdstad Quito was het tijd om onze Zuid-Amerikaanse ervaring wat verder uit te breiden. Wie kan er nou zeggen dat hij in ZA is geweest zonder beroofd te zijn? Inderdaad, wij moesten er helaas ook wéér aan geloven. We zijn verdorie voor de derde keer gedurende een langere periode in Latijns-Amerika en dachten na 2 keer eerder de pineut (lees: beroofd) te zijn geweest wel van alle trucs en scams op de hoogte te zijn, maar niets bleek minder waar. Blijkbaar word je iedere keer weer verrast, hoe alert je ook bent. We zijn er zo langzamerhand van overtuigd geraakt dat een beroving nagenoeg niet te voorkomen is als iemand het op je spullen gemund heeft. Ze weten nu eenmaal dat Westerlingen waardevolle spullen bij zich dragen en in een bus vol met locals val je nogal op. We zijn helaas dus een aantrekkelijk doelwit. Dit keer is een één of andere Ecuadoriaanse rat onder onze bank gekropen en is er in geslaagd om de laptop en nog wat andere spullen uit de tas te halen die tussen onze benen op de grond stond. Het is echt bizar hoe ze het gedaan hebben want we hebben onze tas permanent in de gaten gehouden, maar toch is het ze gelukt. En uiteraard is de dader al lang gevlogen voordat je zelf door hebt dat je spullen vroegtijdig de bus verlaten hebben. Een K-L-O-T-E-gevoel, anders is het niet te omschrijven, zeker omdat er een hoop informatie op je laptop staat die echt voor niemand anders waardevol is, behalve voor onszelf.
Nou ja, na een avondje stevig balen zijn we de volgende ochtend over gegaan tot de orde van de dag: aangifte doen, verzekeringswerk (bedankt vader Joosten!), foto´s veiligstellen (Ruben bedankt!) en uiteraard, een nieuwe laptop zoeken. Het doen van aangifte was nog een avontuur op zich, aangezien men na aankomst in het (blijkbaar) verkeerde politiebureau zoveel prioriteit aan onze zaak gaf, dat we per politieauto en loeiende sirene naar een ander bureau werden geëscorteerd. Daar zou namelijk wél iemand aanwezig zijn die de Engelse taal machtig was, wat gezien ons krakkemikkige Spaans nogal van belang leek. Wij voelden ons niet beledigd. Bij aankomst bleek deze Engels sprekende agent echter een Spaans sprekende agent voorzien van computer en Google Translate te zijn. Aangezien Google Translate sommige woorden nogal vreemd vertaald, hebben we daarnaast noodgedwongen onze hints skills nog wat verder aangescherpt en daarbij geleerd dat het uitbeelden van een klassieker als ´klinkt als´ blijkbaar niet universeel is. Hoe beeld je bijvoorbeeld toiletspullen uit? Wij vonden het lastig, maar met de nodige creativiteit is onze toilettas toch in het Spaans in de aangifte verdwenen. De rest van het corps leek het trouwens niet bijster druk te hebben en lag op de bank naar Amerikaans showworstelen te kijken. Gezien het torenhoge criminaliteitspercentage in Quito leek ons dat er meer prangende prioriteiten aan de orde zijn, maar desalniettemin waren de dienstdoende agenten erg blij dat ze ons konden helpen en dat ze tegelijkertijd een aantal woorden engels konden oefenen. Be careful!! Dank voor de tip...
Na het doen van aangifte van onze to-do lijstje geschrapt te hebben, was het tijd om op zoek te gaan naar een vervanger van onze trouwe Asus Eee pc laptop. Al snel kwamen we erachter dat Ecuradoriaanse laptops in vergelijking met Nederland echt bizar duur zijn. Zeker als je bedenkt dat hier alleen oude modellen verkocht worden die bij ons al lang in het antiquariaat terug te vinden zijn. Even werden we op het verkeerde been gezet door wel erg lage bedragen op de bijbehorende prijskaartjes, maar al snel bleek het om maandelijkse termijnbedragen te gaan. Alles van een beetje waarde wordt namelijk op afbetaling verkocht, wat de aanwezigheid van enorm grote flatscreen tv´s in lemen hutjes verklaart. Ook hier leeft men op de pof; een typisch (blijkbaar ook Latijns-)Amerikaans verschijnsel. De korting die je krijgt als je er wel in slaagt het hele bedrag cash op de toonbank te leggen, kon ons echter niet verleiden over te gaan tot de aanschaf van een nieuwe elektronische reisgezel.
Na de ontnuchterende constatering dat een nieuwe laptop er in Ecuador in ieder geval niet in zou zitten, raakten we in ons hostel met een Indiër aan de praat die nog wel een winkelcentrum wist waar tweedehands elektronica werd verkocht. Prima dachten wij, als het maar werkt. Toen we vlak voor openingstijd arriveerden en aansloten in een rij locals met autoradios onder hun arm, kregen we al snel het gevoel dat de meeste aangeboden spullen waarschijnlijk vooral ´s nachts en ongevraagd van eigenaar wisselen. Bij het inspecteren van de eerste laptop vroegen we nog even vertwijfeld aan de verkoper of zijn waar nieuw was en dit werd uiteraard met een volmondig ´SI, CLARO!´ beantwoord. Toen bij het openen van Word echter het CV van meneer Nuñez uit Cuenca opdoemde, begonnen we toch stevig aan zijn geloofwaardigheid te twijfelen. Ergens voelden we ook een verlichtend gevoel; blijkbaar worden niet alleen Westerse toeristen beroofd...Desalniettemin hebben we nog een aantal dagen bij het winkelcentrum rondgehangen om te kijken of onze laptop wellicht ook op deze ´tweedehands markt´ zou opduiken, maar uiteraard zonder succes. Het scenario voor het geval dit toch zou gebeuren hadden we wel al klaar: pakken en rennen zo hard als je kan. Omdat de kans hierop ons toch wat klein leek, hebben we tevens geprobeerd een andere fatsoenlijke laptop op de kop te tikken. Afspraken maken met Zuid Amerikaanse verkopers bleek echter een vak apart (joh!). Niets is een probleem en werkelijk alles kan, in woorden althans...Tot het moment dat je op de afgesproken tijd de gemaakte afspraken wil toetsen en inlossen. De Ecuadoriaanse mouw zit blijkbaar vol met apen want er is altijd een onvoorzien probleem, wat we na een paar dagen toch wel erg irritant begonnen te vinden. We wilden namelijk niet ons hele verblijf in Quito aan het vinden van een laptop wijden, maar na 5 dagen bleek dit wel het centrale thema te zijn.
Tussen alle laptopellende door hebben we toch maar geprobeerd het beste van Quito te maken. `We zijn er nu toch´ en daarnaast is Quito gezegend met een mooi historisch centrum en is er van alles te doen. Wij hadden de mazzel dat we er gedurende de Semana Santa waren (= week in aanloop naar Pasen), wat in Latijns-Amerika steevast met de nodige festiviteiten gevierd wordt. Het Christelijke geloof speelt hier in het dagelijkse leven nog altijd een grote rol, wat bijvoorbeeld tot uitdrukking kwam bij de massaal bezochte Goede Vrijdag Processie waarvan ook wij getuigen waren. Een ietwat vreemde gewaarwording compleet met mannen, vrouwen en kinderen gehuld in paarse Ku Klux Klan-achtige pakken en Jezus impersonators voorzien van zware kruizen. Een hele belevenis op zich moeten we bekennen.
Naast het Christendom kennen de Ecuadorianen, of eigenlijk alle Zuid-Amerikanen in zijn algemeenheid, nog een ander geloof: fútbol oftewel voetbal. En waar kun je de toewijding aan dit geloof beter tonen dan bij de hoogmis zelf? Inderdaad, op 1e Paasdag begaven we ons na een bezoek aan La Virgin de Quito (= Ecuadoriaanse versie van het Christusbeeld in Rio de Janeiro), dat dan weer wel, naar het Estadio Olimpico Atahualpa voor de kraker Club Deportivo El National – Deportivo Cuenca. Hoewel een deel van de supporters er blijkbaar blijkbaar de voorkeur aan had gegeven om op Paaszondag meneer pastoor gezelschap te houden (het stadion zat nu niet bepaald vol...), was het fanatisme van de wel aanwezige supporters er niet minder op. Hoewel beide teams er in onze optiek weinig van bakten, werd er 90 minuten lang hartstochtelijk gezongen en gedanst. Dat El National haar thuispubliek trakteerde op een 1-2 nederlaag, werkte toch wel enigszins drukkend op de feeststemming. Iedereen in het team bleek ineens ´hijo de puta´ te heten en we begrepen eindelijk waarom de spelers het veld via een extra verlengde spelerstunnel betreden en verlaten. Om bescherming te bieden tegen rondvliegende munten, aanstekers, fakkels en draagbare radiotjes wel te verstaan.
Naast een bezoek aan de voetbalwedstrijd hebben we getoetst waarom Ecuador nu eigenlijk Ecuador heet. Voor degene die het niet weten: Ecuador is afgeleid van het woord equator wat in ons jargon ook wel evenaar genoemd wordt. Vanuit Quito kun je een bezoekje brengen aan Mitad del Mundo. Het ´midden van de wereld´ wordt gemarkeerd door een groot monument geschonken door de Franse regering, aangezien het Franse wetenschappers waren die in een ver verleden bepaalden dat dit het midden van de wereld wel moest zijn. Echt iets om weg te geven, want een lelijk ding als dit wil je echt niet in je eigen land hebben. De Ecuadorianen hebben er vervolgens ook nog een soort themapark/-museum omheen gebouwd wat wij zeer de moeite niet waard vonden. Tot overmaat van ramp bleek enkele jaren geleden dat dit monument ook nog eens op de verkeerde plek is gebouwd, namelijk 240 meter ten Noorden van het echte, per GPS bepaalde midden van de wereld. De Ecuadorianen schijnt dit getuige de hoge bezoekersaantallen niets uit te maken, maar wij vonden het ´echte´ (GPS) midden van de wereld veel interessanter. Niet vanwege de feitelijke juistheid ervan, maar omwille van het provosorische museumpje waar je allerlei geinige testjes en experimenten kunt doen. Zo hebben we bij het leeglopen van een bak water gezien dat het water op het Zuidelijk halfrond met de klok mee draait en op het Noordelijk halfrond tegen de klok in. Deze tegenwerkende krachten op het Zuidelijke en Noordelijke halfrond heffen elkaar exact op de evenaar echter op. Mensen met een vaste hand slagen er namelijk in om een rauw ei op een spijker te laten balanseren. Dergelijke helden worden ook wel ´egg-masters´ genoemd. En guess what, L&L zijn beide gepromoveerd tot eggmaster!!! Weliswaar nog net niet zo prestigieus als het in het verleden behaalde veterstrikdiploma, maar het komt qua euforisch gevoel toch dicht in de buurt. We zijn zelfs gedecoreerd met een heus diploma. Tuurlijk, op al dit empirisch verzamelde bewijs valt wetenschappelijk vast van alles af te dingen, maar we hebben ons plezier er in ieder geval niet door laten bederven.
Wat ons plezier op de laatste dag van het verblijf in Quito wel definitief bedierf, was de zoveelste laptopteleurstelling die we voor de kiezen kregen. De verkoper met wie we een deal dachten te hebben en die alleen nog even de software van het Spaans naar het Engels moest toveren (no problemo!), was namelijk zo vrij geweest om de aan ons toegezegde laptop aan een andere ´amigo´ te verkopen. De foto´s van hem en zijn familie in de kerk, waarmee zijn winkeltje van binnen behangen was, waren blijkbaar niet representatief voor zijn eerlijkheid. Nou ja, zijn ligging in het ´tweedehands winkelcentrum´ eigenlijk ook niet...Blijkbaar was dit voor meneer Murphy het sein om zijn wet in werking te laten treden, want bij het verlaten van de winkel werd Luc meteen onder vuur genomen door een Ecuadoriaanse schijtleister. Een scheitlijster aan de diarree wel te verstaan, want de stank was niet te harden. Deze leister had daarnaast blijkbaar schijt aan alle natuurwetten die we net de dag ervoor op de evenaar getoetst hadden, want - hoewel afgevuurd op het Zuidelijk halfrond - was er in dienst inslag geen links- of rechtsdraaiend effect te bekennen. De schijt(s)lijn liep kaarsecht als de evenaar van Luc´s buik, over diens hoofd, naar zijn rug en achterbenen. Heerlijk, dat hadden we net even nodig...Toen we vervolgens ook nog eens naar het verkeerde busstation werden gedirigeerd en we uiteindelijk terecht kwamen in een bus waar Julio Iglesias uit de boxen knalde, hadden we het helemaal gehad met Quito: wegwezen hier! En waar kun je het beste naartoe als je behoefte hebt aan een veilige, rustige haven? Inderdaad, op naar Colombia!

Alvorens we een begin maken met onze belevenissen in Colombia, willen we toch eerst even een evaluatie maken van Ecuador. De pluspunten waren in onze ogen:
- DE GALAPAGOS EILANDEN!!!!
Nee, de capslock toets blijft niet hangen, maar de jubelstemming waarmee we deze eilanden verlieten is na een periode van enkele weken bezinking nog altijd niet verdwenen. De Galapagos zitten wat ons betreft echt in de buitencategorie en behoren zeker tot de absolute highlights van onze hele trip. Alles was top daar: goede boot en gids, leuke groep en het wildlife is echt ongelofelijk. Zie foto´s en filmpjes bij ons vorige verslag; we rest our case...
- Niet toeristisch en authentiek
We spreken uiteraard voor onze eigen ervaringen, maar gedurende de periode die wij in Ecuador doorbrachten hadden we niet het gevoel dat het door ons gevolgde pad helemaal was platgelopen door de toeristen voor ons. Wij waren hier dan ook niet in het hoogseizoen, maar vele dagen zijn voorbij gegaan zonder dat we ook maar 1 enkele Westerse toerist tegenkwamen en dat was eigenlijk wel een verfrissend gevoel. We hebben zodoende de mogelijkheid gehad om een land te ontdekken wat nog redelijk authentiek is.
- Goedkoop
Het prijsniveau haalt het niet bij Azië, maar na 3 dure maanden in Australië, Nieuw Zeeland en Fiji voelden de prijzen in de winkels aan als een warm (thermaal)bad. Hoewel, sommige dingen zijn echt bizar duur wat voor ons echt niet te begrijpen valt. De prijzen van elektronica en laptops vallen nog wel uit te leggen vanwege het feit dat alles van ver moet worden geïmporteerd (hoewel, bij ons ook natuurlijk...), maar Lis is bijvoorbeeld 3 weken lang zonder succes op zoek geweest naar een betaalbare bikini. Het goedkoopste exemplaar wat we konden vinden: 50 dollar.

En ja, er waren ook minpunten:
- Het dagelijkse menu
Hoewel wij wel bestand zijn tegen een monotoon menu (pasta bolognese: anytime!), begon de drie-eenheid rijst, bonen en gefrituurde banaan ons op een zeker moment toch wel enigszins de keel uit te hangen. Dat dit ritme af en toe wordt onderbroken door een gefrituurde vis of homp vet (je bestelt vlees maar klijgt over het algemeen alleen het vet), beschouwen wij nu niet echt als een verbetering. De lokale specialiteit gegrilde cavia hebben we maar even gelaten voor wat het was. Onze conclusie: er wordt hier gewoon ongelofelijk eenzijdig gegeten. We zijn na verloop van tijd dan ook maar begonnen met het uitzoeken van hostels voorzien van eigen (gast)keuken, zodat we zelf een maaltje in elkaar kunnen sleutelen. Krijgen we tenminste ook nog eens via natuurlijke voedingsstoffen onze vitaminen binnen in plaats van vitaminepillen. Dit houden we overigens tot op de dag van vandaag vol aangezien er in Colombia en Panama, we zullen het maar alvast verklappen, weinig verbetering zit in de lokale menukaart.
- Veiligheid
Tja, een beroving doet het veiligheidsgevoel nou niet echt goed. Niet dat je je op straat nu direct erg onveilig hoeft te voelen, maar als je eenmaal een keer aan de beurt bent geweest wordt je je wel extra bewust van de risico´s. Dat daarnaast Quito een stad is waar je na het invallen van de avond bijna nergens meer veilig over straat kan, is in een zekere zin tekenend voor de situatie. Met een beetje gezond verstand zijn de risico´s klein en het heeft ons behoudens de beroving niet super in de weg gezeten, maar je bent er wel altijd bewust van en dat is wel eens vermoeiend.

Al met al beoordelen we Ecuador met een 7,5. Let wel, dit is exclusief de Galapagos!!! De Galapagos beschouwen we als een aparte categorie en beoordelen we met een dikke 10 en een griffel. Dat dat even duidelijk is.

OK, wij gaan er weer vantussen. Kijkend naar het aantal pagina´s die we weer volgekalk hebben, lijkt het ons beter om jullie even wat (lees)rust te geven. Voor overbelasting moet je altijd waken. Maar over een paar dagen zijn we hopelijk weer terug, want Colombia staat te popelen om beschreven te worden!

Hasta luego!