Los Angeles en dierenmanieren op de Galapagos!

Buenos dias!

Wij zijn weer in Zuid-Amerika!!! En ja, dat bevalt tot nog toe uitstekend. Dit enthousiasme wordt voor een groot deel gespekt doordat we net van de Galapagoseilanden afkomen en dat is zo’n geweldige ervaring geweest dat we niet kunnen wachten om aan de rest van het Zuid-Amerikaanse avontuur te beginnen :). Maarrrr, omdat we nu eenmaal graag in chronologische volgorde denken en schrijven beginnen we in Los Angeles waar we komend vanuit Fiji een stopover van 5 dagen hadden. Gelukkig trouwens dat we hierover kunnen schrijven, want Luc kwam bijna het land niet in omdat hij op zijn visakaart bij de vraag ‘verblijfplaats’ een hotelnaam had verzonnen die volgens meneer Park van de douane niet zou bestaan. ‘I’ve googled your hotel and it doesn’t exist! You’re wasting my time, I should sent you back! What’re you doing here?!? Gelukkig werd na 10 ongemakkelijke minuten alsnog een stempel aan de collectie toegevoegd en mochten we het land van de ‘ongebegrensde mogelijkheden’ (mooi niet dus...) betreden.

De contrasten vlogen ons begin maart om de oren toen we in één (ruime) week zowel in het ongeveer onbewoonde Nieuw Zeeland, een tropisch eiland in de Stille Oceaan en LA met zijn tien miljoen (mas o menos) inwoners verbleven. Maar we hadden een leuk programma voor de boeg, dus we hadden er eigenlijk wel zin in. Aangezien Luc al eerder had ervaren dat een stad als LA niet zonder auto te tackelen is, hadden we een mooie afgetrapte Mitsubishi gehuurd. Luc wist na 3 maanden links rijden nog net hoe je je aan de rechterkant gedraagt, en stapte achter het stuur. Tienbaans snelwegen stonden echter nog niet op zijn palmares, maar die zouden spoedig volgen. Ons hostel lag in Santa Monica, één van de vele wijken direct aan het strand. Van daaruit wandel je zo naar Venice beach en dat was dan ook onze eerste activiteit. Venice beach kent iedereen van de rolschaatsende, gebruinde meisjes en de spierbundels die op het strand hun spieren tot Swarzeneggeriaanse proporties opblazen op het zogenaamde ‘muscle-beach’: hilarisch! Maar Venice beach trekt nog meer raar volk aan. Hippies hebben er in ieder geval de overhand en op verschillende plekken bieden ‘groene dokters’ aan om je ‘gras’ te controleren. Eigenlijk was Venice beach aan soort Amsterdam, maar dan met een beter klimaat én aan het strand. Met andere woorden: het goede leven! En eigenlijk moeten we dat concluderen voor de hele kustlijn, zo ook Santa Monica en Malibu.
’s Avonds bezochten we een basketbalwedstrijd in het Staples Center. De LA Clippers tegen de Golden State Warriors uit Oakland; een soort RKC Waalwijk tegen NEC, maar wel een echte NBA-wedstrijd! Tenminste, we denken dat er ook gebasketbald werd, want er werd voornamelijk met cheerleaders door de lucht gegooid of er werden voor mooie geldprijzen spelletjes gedaan met toeschouwers. Maar om niet al te zeer te overdrijven, tussendoor werd er ook nog wel gesport door 10 enorme negers in wijdzittende sportkleren. Helaas heeft ons DEFENCE-DEFENCE gekrijs niet mogen baten: LA verloor met 97-93. Mede door het hele gebeuren om het sporten heen was het een superleuk spektakel om naar te kijken. Qua entertainment zou de voetbalwereld in Nederland er zeker nog wat van kunnen leren!
Deze avond beviel zo goed, dat we daags erna nog eens terug kwamen in het Staples Center waar het basketbalveld snel was ingeruild voor een ijshockeyveld: de LA Kings tegen de Detroit Red Wings. Wederom een hoop spektakel en heisa om de sport heen, wat er weer toe leidde dat de avond voorbij vloog en wij gelukkig en voldaan naar huis gingen. Wat ook heel leuk is om te merken, is dat de supporters van beide clubs, zowel bij het basketbal als bij ijshockey, door mekaar heen zaten en er totaal geen agressiviteit te bekennen was. Wat we wel een beetje vreemd vonden was de verering van oorlogsveteranen (voornamelijk Irak en Afghanistan) tijdens sportwedstrijden. Iedere wedstrijd heeft een ‘hero of the match’ die vervolgens op de middenstip van 20.000 mensen alle lof toegezwaaid krijgt voor zijn bewezen diensten in de zandbak. Men heeft blijkbaar geleerd van de ‘vergeten’ Vietnam-veteranen, maar wij als nuchtere Hollanders vonden het een beetje over de top, net als het onvermijdelijke volkslied voor de wedstrijd. Maar goed, de Amerikanen om eens heen werden helemaal loco, en dat is ook wat waard. Dit sloot overigens prima aan bij de veel gedraaide tune ‘Johnny, la gente esta muy loca’, waardoor Nederland na het verdwijnen van 2 Unlimited toch nog een beetje blijft meedoen bij Amerikaanse sportwedstrijden. Trouwens, over die soldaatverering gesproken: wisten jullie dat Amerikaanse soldaten allerlei kortingen en voordelen zoals speciale viplounges op vliegvelden etc. toebedeeld krijgen? Wij niet, maar volgens ons slaan ze een beetje door hier.

Overdag probeerden we de sfeer in LA op te snuiven door met de auto door de verschillende wijken te toeren. Denk bijvoorbeeld aan Hollywood, Bel Air en Beverly Hills, een sjieke wijk met de beroemste postcode ter wereld: 90201! De wegen waren trouwens wat minder sjiek, want opmerkelijk genoeg hebben de duurste wijken van Amerika wegen van Afghaanse kwaliteit. Maar goed, omdat we de kans klein achtten dat we per toeval Brandon en Brenda tegen het lijf zouden lopen, hebben we ons tochtje een stukje persoonlijker gemaakt door een kaart te kopen met de adressen van alle bekende mensen erop. Onze favoriet (én erg fotogeniek) was het huis van de familie Banks in ‘The Fresh Prince of Bel Air’ (zie foto’s!). Verder hebben we ontdekt dat Leo tegenover Sandra Bullock woont, Jack Nickolson in de achtertuin van Toby Maguire kijkt en Keanu Reeves zijn eigen huis heeft ontworpen. Helaas was Hugh ‘the Heff’ Heffner niet thuis, en zijn we bij de Playboymansion niet verder gekomen dan de pratende steen, die in ons geval zweeg als een graf. Desalniettemin supergrappig en een beetje bizar om te zien dat ook deze supersterren daadwerkelijk thuiskomen na een dag lang ‘filmen’, net als ieder ander. Bij het al rijdend inspecteren van een villa kwamen we trouwens bijna in botsing met een geparkeerde zwarte limo. Gelukkig liep het goed af, want het is niet echt een prettige gedachte om door een één of andere rijke pief ‘gesued’ te worden (het blijft toch America!). Andersom hoopten we er wel op om (met lage snelheid natuurlijk) aangereden te worden door een A-list celebrity, met wie we voor enkele duizenden dollars wel op straat wilden schikken. Helaas, zover is het nooit gekomen.
Een andere fenomeen dat we meegemaakt wilden hebben was een tour door de Paramount Studios. De enige gratis manier was om als publiek te figureren bij een tv-opname. Dr. Phil leek ons de meest geschikte optie (lees: naast America’s funniest homevideos de enige beschikbare mogelijkheid), helemaal omdat de opname die wij konden zien ‘worst husband of America?’ heette. Op dag 3 stonden wij dus braaf (en op tijd, dachten we...) in de rij om te mogen gaan zitten, maar de laatste 20 mensen (waaronder wij) werd de deur gewezen. Het bleek dat de zaal vol zat, en wij waren de pechvogels. Maar het geluk was nog niet helemaal verdwenen want er zouden 2 shows na elkaar opgenomen worden, en als we om 10.30 uur terug wilden komen zouden we alsnog de 2de opname mogen bijwonen. Tijdens een kopje koffie in een rasechte ‘diner’ voorzien van bijpassend retro interieur en koffie uit de kan, hoorden we van iemand hoe laat het ‘echt’ was en kwamen we tot de ontdekking dat wij sinds onze aankomst in LA een uur te laat in de tijd leefden. Vandaar dus dat de basketbalwedstrijd al (volgens ons te vroeg!!!!) begonnen was, de supermarkt te vroeg dicht ging en wij te laat bij dr. Phil waren.... Tja... gelukkig ontdekten we het in ieder geval vóórdat we onze vlucht naar Ecuador zouden missen. Maar goed, we waren dus wel op tijd voor de 2de opname en nadat we een contract hadden ontekend dat we Dr. Phil niet zouden aanklagen als we in beeld kwamen en geen foto’s zouden maken, mochten we genieten van een paar voorbeeldmannen die meedongen naar de titel ‘worst husband of america?’. En hoe irritant, arrogant of vervelend dr. alias psycholoog Phil op tv ook mag overkomen, goed is hij wel! Eigenlijk zagen wij ongeveer wat je op televisie ook ziet, maar dan niet ingekort. Best indrukwekkend om te zien hoe hij in gesprek gaat met de kandidaten en à la minute zijn adviezen en repliek spuwt. Wij konden in ieder geval niets vooropgezets herkennen en Lis concludeerde dat ze niet ontevreden zou zijn als zij dit niveau in de toekomst ook zou bereiken :). De camerman hoopte volgens ons op een spontane uitbarsting van Luc jegens ‘zijn vrouw’ Lis, want de publiekscamera was continue op ons gericht. Erg vervelend, want met een camera in je gezicht ben je je toch wel erg bewust van alles wat je doet. Jullie moeten natuurlijk wel allemaal kijken naar deze aflevering, want dan kun je onze quasi geschokte en medelevende gezichten zien! Krokodillentranen produceren is ons helaas niet gelukt...
Dit was trouwens niet de enige keer dat we de kans hadden om op tv te komen, want we staan recht achter de nieuwslezers van de basketbalwedstrijd én we liepen downtown LA een opname van NCIS (misdaadserie ofzo?) tegen het lijf. We zouden wel eens in beeld kunnen komen als nietsvermoedende voorbijgangers die een auto tegen een gebouw zien crashen. Cool hè?! Het ging er bijna op lijken dat we één van die wannabe acteurs/trices of zangers waren die er alles aan deden om ‘ontdekt’ te worden. Dan hoor je er natuurlijk pas echt bij in Hollywood!
Wat je in LA natuurlijk ook een keer gedaan moet hebben, is slapen in de auto. Dit hadden we dan ook gepland voor de laatste nacht. De eigenlijke reden was dat we enkele weken eerder een goedkope vlucht hadden gefikst en dat kan 2 dingen betekenen: veel overstappen of op onmogelijke tijden vliegen. Wij kregen allebei! Een goedkope vlucht is eigenlijk alleen leuk als je ‘m vindt en boekt...We moesten om 5 uur ’s ochtends op het vliegveld zijn, en schooiers als wij inmiddels zijn geworden, wilden we natuurlijk geen volledige nacht betalen in een hotel als we er maar een paar uurtjes gebruik van konden maken. Ons slapen-in-de-autoplan verliep super en was precies wat we ervan verwacht hadden; kou, duistere mannen rommelend in busjes om ons heen en een autoalarm om 3 uur ’s nachts die tevens als wekker diende. Een geweldig einde van een meer dan succesvol LA!

De goedkope vlucht met onmogelijke tijden en veel overstappen verliep iets minder soepel dan gehoopt. Ten eerste was onze reservering niet, of niet goed doorgekomen waardoor we heel lang moesten wachten voordat we überhaupt werden toegelaten. Daarnaast blijkt dat je op dit soort budgetvluchten niets (en dus ook geen maaltijden) meer gratis krijgt en we dus de hele weg honger hebben geleden. Een broodje kopen op 10 km hoogte kan natuurlijk altijd, maar voor die prijzen lijden we liever honger. Tot slot waren de vluchten LA-Houston, Houston-Miami en Miami-Guayaquil wel errug strak op elkaar aangesloten en het extra rondje boven Miami zorgde ervoor dat we onze vlucht naar Guayaquil (Ecuador) maar nèt haalden. Niet voor de eerste keer natuurlijk dat een vlucht uit Houston een probleem heeft (Houston, we have a.....) en zeker niet de beste manier om je dag door te brengen na een korte nacht in een auto...

Maar toen waren we in Ecuador! Na een probleemloze rit naar het centrum van Guayaquil, een probleemloos inchecken bij het hostel en een koud Zuid-Amerikaans biertje vergaten we de vliegreis al snel en konden we officieel deel 2 van de reis, zijnde Australië-Nieuw Zeeland-Fiji-LA, afsluiten en gaan nadenken over deel 3. Als eerste op de planning stond het organiseren van een betaalbare last minute naar Darwin’s Galapagos eilanden. Dit stond vooraf genoteerd als één van onze must-do’s op onze lijst, maar budgettair is helaas niet álles mogelijk en dus wisten we dat we onze onderhandeltechnieken weer te voorschijn moesten toveren. Even wennen na 3,5 maand Westerse wereld...Gelukkig waren er vele opties en worden er verschillende klasses en dus prijzen geboden. Wij kozen uiteraard voor een boot uit de lagere regionen en dat is maar goed ook, want we spenderen nog steeds bijna een maandbudget in één week.... Maar over geld zul je ons niet horen zeuren want het was het zonder twijfel meer dan waard, waarover later meer. Tevens was het voor ons beiden de hoogste tijd om een bezoek te brengen aan een Zuid-Amerikaanse haar-architect. Zo snel als we hem hadden gevonden, zo snel was hij weer klaar met ons. Lis keek welgeteld 1,5 minuut in de spiegel van de kapper en haar instructie ‘in laagjes graag’ was aan dovemansoren gericht. Aan Luc werd met 2,5 minuut iets meer tijd besteed, maar dat heeft niet kunnen voorkomen dat hij nu met een paar kale plekken aan de zijkant van zijn hoofd rondloopt. Erg getalenteerd was onze knippende vriend dus niet, maar wel goedkoop...

Aangezien we voor ons vertrek naar de Galapagos nog een paar dagen overhadden, zijn wij in onze eerste Zuid-Amerikaanse bus gestapt naar Cuenca. Dit is een mooi historisch stadje en gaf ons de gelegenheid om ons Spaans bij te spijkeren. Lis had weliswaar 3 jaar geleden een cursus Spaans gevolgd maar na ons laatste bezoekje aan Zuid-Amerika was deze kennis toch wat naar de achtergrond gedreven. Bij de eerste contacten met de Ecuadorianen bleek namelijk al snel dat het toch wel echt noodzakelijk is om een woordje Spaans te spreken, aangezien Engels spreken er hier nog altijd niet bij is. Gelukkig had Ria de cursusboeken van Lis meegenomen naar Australië en wilden we niet dat dat voor niets was, dus 2 middagen lang zaten wij met onze neus in de boeken. Daarnaast hadden we voor maar 10 dollar per uur de hulp ingeschakeld van Isabella, een lerares salsa, Ecuadoriaanse keuken en (voor ons) Spaanse taal in één. Nadat zij ons de grammaticale basis had geleerd en ons 10.000 keer verzocht toch vooral onze woordenschat uit te breiden (jaaaahaaaaa!!!), waren we klaar voor minigesprekjes. Laten we het kort houden, wellicht pikken we nog ergens een paar lesjes op...

Na een paar dagen Cuenca en een 5 uur durende terugreis naar Guayaquil, mochten we dan toch eindelijk in het vliegtuig stappen naar de welbekende Galapagoseilanden. Zoals jullie wellicht wel weten bezitten de Galapagoseilanden een unieke mix van planten en dieren welke net iets anders geëvolueerd zijn dan hun broertjes en zusjes op het vasteland. Dit komt o.a. door de geïsoleerde ligging en door de afwezigheid van bepaalde roofdieren. Zelfs tussen de eilanden onderling zitten verschillen en de reuzeschildpad, hamerhaai, leguanen en ‘boobies’ behoren tot de vaste bewoners van de eilandengroep. Voor degene die geen boobies kennen; dit is een meeuwachtige vogel met felblauwe voetjes. Het is dus niet wat je denkt... Bleef wel gek om onze gids bijna dagelijks te horen zeggen: ‘look at that beautiful pair of boobies’ of ‘you must like these boobies’ en ‘who doesn’t like these beautiful boobies!’ Maar goed, uhm....de eilanden hebben vooral bekendheid gekregen dankzij Charles Darwin die de archipel in 1835 voor 5 weken aandeed en hier het nodige bewijs heeft verzameld ter onderbouwing van zijn evolutietheorie, beschreven in het beroemde boek ‘The origin of species’ . Maar hier nog wat feitjes die waarschijnlijk iets minder bekend zijn:
- Er wonen ca. 30.000 mensen op de Galapagos eilanden, wat wij best veel vonden.
- De eilanden hebben in het verleden verschillende doeleinden gediend, o.a. als gevangenis, opslagruimte voor de schatten van piraten en als militaire uitvalbasis in WOII.
- De eilanden zijn pas in 1835 door Ecuador geclaimd, wat vandaag de dag door de toestroom van toeristen een gouden zet genoemd mag worden. Wel hebben verschillende landen geprobeerd om de Galapagos eilanden te ‘huren’ voor een x aantal jaar. Hieronder uiteraard ook de Amerikanen, die in de eilandengroep net als Guantanomo bay een mooie basis zagen om het Panamakanaal te beschermen. Ecuador heeft hiermee nooit ingestemd en ook een poging van de Amerikaanse Senaat om de eilandengroep als ‘unclaimed land’ te bestempelen is door toedoen van de Fransen in de kiem gesmoord.
- De Galapagos eilanden zijn o.a. bekend geworden door de aanwezigheid van reuzenschildpadden, welke zowel 200 jaar kunnen worden als 200 kilo kunnen wegen. Een dergelijke reuzeschildpad kan wel 1 jaar zonder water of voedsel, wat het de perfecte vleesvoorziening voor lange scheepsreizen maakte. Zodoende zijn er de afgelopen eeuwen tussen de 100.000 en 200.000 reuzeschildpadden door schippers meegenomen en gedood.

Wij hadden het geluk om 8 dagen op een boot van eiland naar eiland te mogen varen, verschillende eilanden aan te doen en de omliggende wateren gewapend met duikbril en snorkel te mogen verkennen. Hieronder volgt in het kort een beschrijving van dag tot dag:

Op dag 1 werden we opgepikt van het vliegveld (soort afdak zonder muren) door onze gids Victor Mendia en onmoetten we onze 14 reisgenoten op de boot: 4 Engelsen, 2 Canadezen, 2 Nieuw Zeelanders, 2 Zwitsers, een Australiër, een Francaise, een Amerikaan en een Pool. Een internationaal gezelschap dus. We waren in het vliegtuig ietwat angstig omdat we alleen maar ‘ouwe’ mensen en Amerikanen (te herkennen aan witte gympen en witte sokken tot de knieholte) om ons heen zagen, maar gelukkig werd onze boot gevuld met jonge reizigers die klaarblijkelijk ook voor de ‘goedkope’ optie waren gegaan. Het goedkope zat hem waarschijnlijk vooral in de ruimte, want we hadden dan wel een privékajuit, je kon je er eigenlijk niet met zijn 2-en tegelijk bevinden of je moest direct in het stapelbed kruipen. Maar nogmaals, je hoort ons niet klagen! Dag 1 stond verder in het teken van een korte introductie van enkele dieren op de Galapagos. En daarvoor hoefden we de boot niet eens af want voordat we überhaupt vertrokken waren, kwam een dolfijn zijn kunsten laten zien, liet een haai even weten dat we beter niet het water in konden duiken en kwam een zeeschildpad water happen aan de oppervlakte. Geweldig!!! We gingen aan land bij Las Bachas, in het Noorden van Santa Cruz waar we met scholen vissen en marine-iguanas (= zeeleguanen) konden zwemmen. Naast de flamingo’s waren verder de krabjes een absoluut hoogtepunt. Niet alleen vanwege de aantallen, maar vooral vanwege de felle kleuren (rood, oranje, donkerpaars) en het feit dat ze geen angst lijken te kennen en niet voor je wegrennen. Je kunt ze dus, zoals later voor veel dieren zou gelden, van heel dichtbij bekijken en fotograferen. ’s Avond bij het naar bed gaan ontdekten we een ander klein nadeel aan het slapen in het ruim van een boot: het beddegoed voelde aan als een natte, zoute vaatdoek...

Op de ochtend van dag 2 zagen we dan weer gelijk één van de grootste voordelen van ons kamertje c.q bezem-/dekzwabberkast. Bij het openen van de ogen zagen we namelijk van net boven de waterspiegel een grote oranje vuurbal uit het water verrijzen. Hij leek zelfs nog een beetje na te druppelen van de nachtelijke onderdompeling...een schitterend gezicht! Na een stevig ontbijt begon de dag met een wandeling over één van de eilanden, North Seymour. Hier gingen we op zoek naar de zogenaamde Boobies, land- en zeeleguanen, ‘frigate’ vogels met opgeblazen felrode borst en nog veel meer andere vogels. Het leukste aan dit soort uitstapjes is niet zozeer de schoonheid van eiland. Het is namelijk eerder een soort maanlandschap dan een mooi Caribisch eiland wat je gezien de temperatuur en ligging ook zou kunnen verwachten hier. Voor de duidelijkheid: de Galapagos eilanden bestaan volledig uit vulkanisch gesteente en er vinden nog altijd uitbarstingen plaats. Het leuke is juist dat je op een soort safari bent met dieren die niet bang zijn voor de mens en je rustig benaderen, je aankijken en zich gewillig laten fotograferen. 861 Foto’s later waren we terug op de boot en maakten we ons klaar voor de eerste snorkeltrip. Dit bleek het hoogtepunt van dag 2 te worden, want vanaf het moment dat we in het water doken zwommen we tussen de haaien, het niet-mensetende-soort welteverstaan, en pijlstaart- en eagleroggen. Geweldig! ’s Middags gingen we naar ‘Cerro Dragon’, oftewel de heuvel van de draken. Deze plek is zo genoemd door de eerste Europese reizigers omdat zij de veel voorkomende landleguanen voor draken aanzagen. Kan gebeuren, zoals wij na het spotten van de nodige ‘draken’ konden beamen.

Op dag 3 gingen we naar Puerto Ayora, de grootste stad in de Galapagos. Hier hadden we tijd om het stadje, de vismarkt en het Darwin reseach center (DRC) te bezoeken. Het DRC houdt zich bezig met het terugbrengen van de schildpaddenpopulatie naar zijn oorspronkelijk aantal. In het DRC was duidelijk te zien dat de landschildpadden op de verschillende eilanden van elkaar verschillen. Je kan dus niet zomaar ras A van eiland X gaan mixen met ras B van eiland Y. Iedere schildpad is dan ook netjes gemerkt met een rugnummer en geplaatst in een bepaald deel van het centrum. Voor Lonesome George wordt echter een uitzondering gemaakt omdat hij de enige mannelijke schildpad van het eiland Isla Pinta is. Er worden dan ook verwoedde pogingen gedaan om George te laten paren met een bijna-soortgelijk vrouwtje. Tot nog zonder noemenswaardig succes; George vertoont de laatste 30 jaar namelijk vooral symptomen van het virus ‘liever lui dan moe’ en schijnt daarnaast nogal kieskeurig te zijn...maar er wordt nog hard verder gezocht naar een vrouwtje dat wel aan zijn maatstaven voldoet.
Op de vismarkt konden we zeeleeuwen en pelicanen bewonderen die onbeschaamd en onbevreesd de vissen uit de handen van de visboeren probeerden (en slaagden!) te stelen. Een mooi schouwspel, want geregeld werden de vissen weer zonder pardon uit de bek van een zeeleeuw/pelicaan gevist om vervolgens direct te worden verkocht. Wij hoopten maar dat onze kok zijn eigen vis vangt en schoonmaakt... ’s Middags kregen we de kans om de reuzeschildpadden in hun natuurlijke habitat te bewonderen. Daarvoor moesten we naar de highlands, waar het iets natter en dus ook groener is. Lang hoefden we niet te zoeken want her en der liggen of lopen deze gigangen te grazen of te luieren. Behalve de mens heeft de reuzeschildpad eigelijk geen vijanden en kunnen ze +/-200 jaar worden. Als er gevaar dreigt hoeven ze zich alleen maar even terug te trekken in hun schild en zijn ze onaantastbaar. Heel cool om te zien!

Op alweer dag 4 kwamen we ’s ochtends aan op Isla Floreana, het eiland waar onze boot naar vernoemd is. Hier wandelden we naar de andere kant van het eiland waar een mooi strand lag. Zwemmen was helaas niet mogelijk vanwege de aanwezigheid van pijlstaartroggen (Steve Irwin is ooit door een dergelijk exemplaar aan zijn einde gekomen!), maar we hadden het geluk dat er 2 roggen vlak voor de kust aan het paren waren. Dit ging gepaard met het nodige gespetter en je kon mooie foto’s maken als je de roggen door een golf zag zwemmen. Isla Floreana was in de 18de eeuw voor ieder schip een verplichte stop omdat daar het postkantoor van de Galapagos eilanden lag. Nou ja kantoor, post-ton...Desalniettemin kon je er je post zonder postzegel achterlaten en werd er als tegenprestatie verwacht dat je post meeneemt én bezorgt als je in de nabije toekomst naar een bestemming op één van de enveloppen gaat. Het systeem is nog altijd actief en ook wij hebben een aantal kaartjes op het strand zonder postzegel in de ‘post- ton’ achtergelaten. We horen het graag als er eentje bij jullie aankomt!
Tot slot doken we hier nogmaals in de zee en, zoals we vanaf de kust al konden zien, bleek het een paradijs voor zeeschildpadden. Terwijl wij op enkele meter dreven en ademloos toekeken, knaagden deze enorme giganten rustig door aan het gras dat op de rotsen groeide. Dat hun logge lijf door de sterke stroming alle kanten op werd getrokken leek hen niet te deren, en we konden ze van alle kanten rustig bekijken. We hebben zelfs een onderwaterfilmpje gemaakt waarop te zien is hoe een zeeschildpad een octopus vangt. We gaan proberen ook dit materiaal online te krijgen....Dat Luc bij het verlaten van het water op een haar na een pijlstaartrog miste (die dingen graven zich ook zo goed in!), mag als een gelukje worden bestempeld. Onderweg naar onze boot zwom er ook nog een pinguin voorbij en iets verderop konden we er nog één op een eenzame rots in de zee bestuderen. Spreken van een geslaagde dag is dus een understatement.

Dag 5 stond in het teken van het tropische paradijs. Eerder zeiden we dat je deze voorstelling juist níet van de Galapagos eilanden moest hebben, maar op Isla Espanola bleek het tegendeel. Parelwitte stranden en turqoise water maakte het tot een heerlijk zwem- en snorkelparadijs. Wat het weer typisch Galapagos maakte was dat het witte strand bezaaid was met zeeleeuwen die het leuk vonden om een beetje met je te komen spelen. Dat wil zeggen, ze cirkelen, dartelen en draaien om je heen en zijn zo snel dat je ze nauwlijks kan volgen. Na deze dag wisten we waarom ze de golden retrievers van de Galapagos worden genoemd. Zie de video! Geweldige beesten. Deze dag werd verder al varend afgerond, wat we tot dusver alleen s’ nachts deden (’s nachts varen, overdag bezoekjes afwerken). Halverwege deze tocht ging plotseling het alarm af en lag er iemand in het water. Het werd allemaal iets minder spectalair toen bleek dat het om een oefening ging, voornamelijk om de nieuwste matroos op het schip te testen. Er zat een ontgroeningssmaakje aan deze actie maar desalniettemin, grappig om te zien.

Dag 6 werd besteed op Isla San Cristobal. We bezochten o.a. het informatiecentrum van Puerto Baquera waar we iets meer te weten kregen over de geschiedenis van de Galapagos. Het was schokkend om te leren dat door menselijk toedoen enkele schildpaddensoorten volledig zijn uitgestorven en andere soorten op de nominatie staan. Vooral de walvisvaarders waren hier debet aan. Verder brachten schippers geiten, honden, ratten en andere dieren mee die (nog altijd) een bedreiging vormen voor de unieke flora en fauna. Pas in 1965, toen de Galapagos eilanden officeel werd betiteld als nationaal park, werden er maatregelen genomen om o.a. toerisme in te perken en werden de regulaties omtrent vissen e.d. strenger. Ons viel op dat men hier zeer serieus omgaat met alle regels en restricties; on-Zuid-Amerikaans zeg maar. Men heeft zelfs een systeem van gele en rode kaarten ingevoerd, waarmee zich misdragende toeristen in de toekomst van de eilanden kunnen worden geweerd. De tijd dat je net als Darwin een ritje op de rug van een reuzenschildpad kan maken, ligt in ieder geval ver acher ons Tevens mogen de boten met toeristen niet zomaar kriskras door de archipel varen en zijn de paden waar je mag lopen duidelijk gemarkeerd. Ieder bedrijf is gebonden aan vastliggende routes, tijdschema’s en vergunningen en dienen deze dan ook strikt te volgens als ze hun beroep nog langer willen blijven uitoefenen. Een goede zaak denken wij; een dergelijk uniek gebied moet niet (verder) verwoest worden door menselijk toedoen.

Op dag 7 deden we Isla Santa Fé en Plaza Sur aan. Tot nog toe werden we elke dag opnieuw verrast vanwege een nieuw dier of een aparte ervaring en we konden eigenlijk niets meer bedenken wat we nog zouden wensen. Desalniettemin stonden we elke keer weer te springen om het water in te gaan. Bij Isla Santa Fé werden we al snorkelend geconfronteerd met een gigantische school vissen. Onze gids beweerde dat je in miljoenen moet denken, niet in duizenden. Dat klinkt bizar, maar als je nagaat dat de school wel 20 meter lang, 8 meter breed en 4 meter diep was kan je je een voorstelling maken. Als je er doorheen zwom leek het erop dat je verslonden werd door een walvis; je verdween er volledig in en het ontstane gat werd direct weer opgevuld. Heel bijzonder om te zien. Op Plaza Sur, bekend vanwege haar cactusbos, maakten we kennis met de losers van de Galapagos; de zeeleeuwmannetjes die verstoten waren uit hun groep. Deze stumpers beklommen de steile kliffen van dit eiland om in alle rust te herstellen van hun nederlaag en krachten op te doen voor hun revanche... Her en der lagen de karkassen van de mannetjes die niet kwamen om te herstellen, maar om te sterven. Toen plosteling alle zeeleeuwen uit het water op het droge hopten en wij ons al afvroegen of dat iets met ons van doen had, zagen we 3 haaievinnen langs de kant jagen op deze arme beestjes. Maarrrr, iedereen heeft het gered! Op weg naar onze overnachtingsplek ging het bootalarm nogmaals af. Ditmaal niet vanwege een oefening/ontgroeningsactie, maar omdat een school dolfijnen onze vaarlijn kruiste. Vervuld van trevredenheid sloten we de dag af.

En toen was het alweer dag 8, de laatste dag van onze bootcruise op de Galapagos eilanden. Er stond nog maar 1 activiteit op het programma, de black turtle cove. Zwart, vanwege de kleur van het water, schildpad, omdat er veel schildpadden zijn, en inham omdat het een inham was. Das logisch...met pijn in het hart bekeken we de laatste twee parende zeeschildpadden (twee mannetjes: de Galapagos blijft verbazen!) en legio babyhaaitjes, want om 9.30 uur ‘s ochtends moesten we toch echt het schip verlaten. Wij hadden echter nog een extra dagje in Puerto Ayora, het stadje van het eiland Santa Cruz en dat gebruikten we om samen met 5 anderen van onze boot nog even lekker te gaan zwemmen in een soort kloof die naar de zee leidt en waar je heerlijk kon zwemmen in diep, brak water.

Samenvattend hebben we op de Galapagos eilanden vele soorten vogels, reuzeschildpadden, leguanen, hagedissen, krabben, zeeleeuwen, slangen, pinguins, haaien, dolfijnen, roggen, zeeschildpadden en ontelbare mooie vissen gezien. En wat het speciaal maakt is dat alle dieren, zonder uitzondering, je tot 1 meter laten naderen en geen angst of ongemak tonen. Hierdoor hebben we in 1 week zo’n 1.500 foto’s gemaakt en was het meer dan lastig om er daarvan ca. 60 uit te kiezen voor de site. Jullie moeten over een paar maanden dus allemaal ons fotoalbum komen bekijken om de volledige collectie te kunnen zien!!

Hasta luego!