Slow & broke but happy!

Kia ora! (das ‘Maori’s’, die wonen hier ook)

Aangezien overdadige maaltijden, brandende zon, parelwitte stranden, stroom Fiji Bitter (bier!) en Kava (Fijiaanse drankje gemaakt van de kavaplant) hier op Fiji ook wel eens gaan vervelen, kunnen we gelukkig wat tijd doden met het schrijven van deel twee van ons Nieuw Zeeland verslag. Na meer dan 8.000 wegkilometers verslonden te hebben in Australië en bijna 6.000 in NZ, moesten we er zoals jullie zullen begrijpen dringend even tussenuit: Fiji. Nadeel is wel dat onze drankjes hier in de warmte wat snel lauw worden, maar we doen ons best om op een goede manier met dit ongemak om te gaan :)

Omdat de reis nu eenmaal niet alleen uit hoogtepunten kan bestaan, hebben pa en ma Joosten er 30 jaar geleden al voor gezorgd dat er tijdens onze wereldreis ook een moment van bezinning is ingebouwd. Een sterk staaltje planning moeten wij bekennen, want op 11 februari 2012 konden we er in Motueka echt niet meer omheen: Luc’s 30e verjaardag. Hoewel Luc zich serieus afvroeg of er bij het aantikken van deze mijlpaal nog veel te vieren valt, heeft Lis er die dag toch alles aan gedaan om het tegendeel te bewijzen. Naast een ochtelijke serenade, een mooie wereldkaart voor thuis aan de muur en een ontbijt voorzien van omelet, bacon en brownie, kreeg hij als als klap op de vuurpijl 100 dollar zakgeld uit het spaarvarken van Lis aangeboden om één dag niets te hoeven voelen van het krappe budget. De shock dat Luc uitgerekend op de ochtend van zijn 30e verjaardag zijn eerste minuscule grijze haartje ontdekte (serieus!), werd al snel weer naar de achtergrond verdreven. Het laatste zetje naar totale acceptatie werd gegeven door de cassière van de supermarkt, die ons traytje bier niet eerder wilde afrekenen voordat Luc per ID had aangetoond dat hij de leeftijd van 18 al gepasseerd was. Ongelofelijk maar waar. Trouwens, nog bedankt voor de felicitaties allemaal, leuk dat jullie er aan de andere kant van de wereld aan gedacht hebben.

Om te bewijzen dat we met onze gemiddelde leeftijd van 29,75 jaar nog lang niet versleten zijn, hebben we de volgende dag onze benen gestrekt middels een 23 kilometer lange wandeling in Abel Tasman Nationaal Park. Huh, Abel Tasman, is dat niet die Nederlandse gast van die straatnamen enzo? Inderdaad, kapitein Abel was na het bereiken van Indonesië in 1642 met zijn VOC-schip zo lekker in de ontdekkingsmood dat hij ook maar even is doorgevaren naar Tasmanië en, inderdaad, Aotearoa. Hoewel hij al werd weggejaagd door een stel lichtontvlambare Maori’s voordat hij goed en wel voet aan wal kon zetten, heeft hij nog wel net op tijd kans gezien om het naambordje te verhangen: Nieuw Zeeland in plaats van Aotearoa. Het is inderdaad aan hem te danken dat het land New Zealand heet en niet New Sealand, wat je misschien eerder zou verwachten. Als hij nou even iets beter zijn best had gedaan, hadden we hier misschien betaalbare kaasjes kunnen eten, op klompen kunnen lopen en net als in Nederland de Elfstedentocht wéér net niet kunnen schaatsen, maar helaas waren zijn kanonnen niet opgewassen tegen een paar vliegende speren en rijkt Neerlands roem niet verder dan de naam van het land. En dan te bedenken dat het hier allerminst op Zeeland lijkt...zo ook Abel Tasman NP niet. Met alle respect, maar in tegenstelling tot Zeeland is het een schitterend park, voorzien van mooie baaitjes aan een heldere, turquoise zee. Als je niet beter zou weten zou het ook de Caribbean kunnen zijn, maar de thermometer verraadt toch echt een Zuiderlijker ligging.

Na een dagje rondgehangen te hebben in Nelson en haar omliggende fruitgaarden, zijn we een middagje gaan wijnproeven in de Marlborough wijnregio. Met Argentinië en Australië in de pocket is dit de derde overzeese wijnregio die we persoonlijk inspecteren en ook al hebben we er bitter weinig verstand van: Nieuw Zeeland speelt ook op dit gebied haar partij meer dan mee. Ze hebben misschien iets minder bekende namen dan de andere genoemde landen, maar daar heeft de smaak zeker niet onder geleden. En wij kunnen het weten, want we proeven iedere avond voor het slapen gaan of de smaak nog wel voldoet aan onze maatstaven.

Helaas kwam er met deze wijnproeverij een einde aan ons verblijf op het Zuidereiland. Dat we tijdens de laatste wandeling in de schiterende Marlborough Sounds werden aangevallen door een zwerm krekels, hebben wij tezamen met de donkere dreigende lucht als een duidelijk signaal opgevat: na op de kop af 4 weken zat onze tijd erop en moesten we de oversteek naar het Noordereiland maar eens wagen. Na een boottocht van bijna 3,5 uur werden we in Wellington aangenaam verrast door een heldere blauwe lucht en een douche van zonnestralen. Dat was al weer even geleden! Twee dagen lang hebben we echt schitterend weer gehad en optimaal van de stad kunnen genieten. De Lonely Planet beschrijft Wellington als “unbeatable on a sunny day”, en ze hebben gelijk. Wat een heerlijke stad en wat een relaxte sfeer. Het is dan wel de hoofdstad van Nieuw Zeeland en zetel voor het nationale parlement, maar met haar 160.000 inwoners voelt het aan als een provinciestad. Wel herbergt het één van de beste (gratis!) museums ter wereld: Te Papa. Zonder een museumfiel te zijn kun je hier makkelijk een dagdeel verdwalen, en dat hebben dan ook maar gedaan. Verder hebben we lekker door de stad en haven gewandeld, welke werd overspoeld door de doodshoofd-capuchontrui dragende bemanningsleden van de Sea Shepherd welke hier voor anker ligt. Jullie weten wel, die activisten die vooral Japanse walvisvaarders nabij Antartica in het vaarwater zitten. Nieuw Zeeland heeft sowieso een historie met activisten. Zo werd in 1985 in de haven van Auckland het anti-nucleaire Greenpeaceschip ‘Rainbow Warrior’ tot zinken gebracht door de Fransen, met een enorme politieke rel tot gevolg. Kiwi’s zijn nogal gesteld op de natuur, en dat is gezien hun prachtige leefomgeving wel te begrijpen.

Nadat we onder het genot van een Hollandia biertje (wie heeft hier ooit van gehoord?!) vanaf de kade een aantal pinguins voorbij zagen zwemmen, vonden we het wel weer mooi geweest en hebben we onze witte bolide via de Whanganui river road richting Tongario National Park gestuurd. Dit is een actief vulkanisch gebied met als meest prominente bewoner Mount Doom uit Lord of the Rings (LOTR). Je weet wel, die vulkaan waar de hobbits drie films voor nodig hebben om er een ringetje in te mikken. De vulkaan ziet er trouwens uit om door een ringetje te halen (sorry...), echt zoals een kind een vulkaan zou tekenen. Mooi dus.
Jullie begrijpen het al, ook op het Noordereiland zijn de opnamelocaties van deze filmtrilogie niet te vermijden. De LOTR-films zijn het beste wat de Nieuw Zeelandse toeristenindustrie ooit is overkomen. Werkelijk overal kun je tours naar filmlocaties boeken en menigeen heeft juist via deze films ontdekt hoe schitterend NZ is. Zelfs de goudsmit uit Nelson die ‘de ring’ heeft gesmeed is een soort toeristische celebrity geworden. Het probleem van NZ is echter wel dat haar schoonheid vooral ontluikt in zonneschijn maar zelfs in de zomer regelmatig verborgen wordt onder een sluier van mist, regen of ander slecht weer waarmee je tijdens je verblijf niet lastig gevallen wilt worden. Tevens zijn de weersvoorspellingen nogal onvoorspelbaar, wat gezien de woordkeus nogal vreemd is. ‘Weersonvoorspelling’ of ‘lucky guess’ zou wat ons betreft een treffender betiteling zijn.
Afijn, toen we bij aankomst in Tongariro NP een strakblauwe lucht aantroffen, we zodoende al wat mooie plaatjes konden schieten en de weers(on)voorpelling voor de volgende dag eveneens mooi weer beloofde, hebben we besloten het bedwingen van Nieuw Zeelands mooiste dagwandeling, de Tongariro Alpine Crossing, nog een dagje uit te stellen. Een verkeerde keus waar we nu nog steeds spijt van hebben, want van de 19,4 km. zijn we ca. 19,35 km geteisterd door laaghangende bewolking, snoeiharde en ijskoude windhozen en regenbuien. De eerste 50 meter vielen gelukkig nog mee, en als je eenmaal zover gekomen bent draai je natuurlijk niet meer om. De tocht kreeg zodoende meer het karakter van een strafexpeditie dan een vrijwillige wandeling. Aangezien we door het weer de krater van Mount Doom niet van dichtbij hebben kunnen zien, is het niet gelukt om, bij gebrek aan een ring, ons meegebrachte Engelse dropje in de krater te gooien. Een beetje balen, maar heroïsch was de tocht uiteraard wel en het bonusdropje smaakte extra lekker. Als pleister op de wond hadden we wel redelijk zicht bij het doorkruisen van de South Crater, een inmense vulkaankrater waar je gewoon doorheen kunt wandelen. Uiteindelijk bereikten we na 6 uur ploeteren het eindpunt van de route en hebben we een frisse douche genomen onder onze hightech solar shower a.k.a. plastic zak gevuld met water. Kortom, echt genieten.

De volgende dagen hebben we vooral veel last gehad van regen, maar die ene zonnige middag in Taupo hebben we maar meteen maximaal benut. Al de hele reis hebben we tegen elkaar gezegd dat we in Nieuw Zeeland willen skydiven en waar kun je dat dan beter doen dan in de skydive-hoofdstad van de wereld? Inderdaad, met 30.000 spongen per jaar kan Taupo met recht zo genoemd worden. Na een x- bedrag gepind te hebben wat 15 minuten later alweer verdwenen was (hoe frustrerend!), kregen we tot onze schrik te horen dat we ons een half uur later al moesten melden op de airport. Geen tijd voor mentale voorbereiding dus maar gaan met die banaan. Met Eddy Wally’s monsterhit ‘ik spring uit ‘n vliegmachien’ in het hoofd reden we vervuld van spanning richting de luchthaven. Een ziekenwagen die met ontbrande zwaailichten net wegreed toen wij aan kwamen rijden (serieus waar!) en de net iets te lange stilte die viel toen we bij de balie vroegen of er iets aan de hand was, gaf ons het laatste zetje: we zijn er helemaal klaar voor! Met 30.000 sprongen per jaar kun je je voorstellen dat een dergelijk bureautje het springproces behoorlijk gestroomlijnd heeft, en net zo was het. Voordat we het wisten werden we in onze overall en tuigje gehesen en voorzien van instructor naar het vliegtuigje geduwd. Je zal in dit lopende bandproces maar net dat ene pakketje zijn wat van de band valt dachten we nog...Gelukkig waren de voortekenen goed: Lis werd gekoppeld aan een vent uit Wales met meer dan 10.000 sprongen op zijn naam en Luc’s partner had het minste ervaring van alle instructeurs, dus dat moest ook helemaal goedkomen...Daar zit je dan, op 4 kilometer hoogte met je benen bungelend uit een vliegtuig en een instructeur vastgebonden op je rug. Gek genoeg is het niet eng, maar met de versnelling die je al duikelend meemaakt tot 200 kilometer per uur wordt je bloed wel even een stukje sneller door je aders gepompt. Na 45 seconde vliegen klapte de parachute open en vond de instructeur het nodig om nog even te gaan stuntvliegen. Op zich was dat dat rondjes draaien nog wel te lachen, maar bij het losser maken van de bandjes tussen hem en zijn baggage voor ons zogenaamde ‘comfort’, had je wel even het gevoel dat hij de reis alleen wilde voortzetten. Maar goed, eind goed, al goed en we waren weer een geweldige ervaring rijker en een zak geld armer.

Met 5 weken Nieuw Zeeland op de teller was het tijd eindelijk eens wat meer over de Maoriecultuur te weten te komen. Het Noordereiland en meer specifiek Rotorua is daarvoor gezien haar relatief hoge concentratie Maori’s de meest aangewezen plek. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten zijn de Maori’s de oorspronkelijke bewoners van Nieuw Zeeland en hoe noordelijker je komt, hoe meer Maori’s je zult aantreffen. Toen ze zo’n 600 jaar geleden in hun houten kano’s uit Polynesië kwamen aanvaren was er natuurlijk nog geen bleekscheet te ontdekken, maar daar kwam 200 jaar geleden een einde aan toen Kapitein Cook en zijn Engelse vrienden de boel overnamen. Er is uiteraard de nodige strijd geweest, maar wij hadden de indruk dat de Maori’s en Pakehas, zoals de Kiwi’s met Westerse wortels worden genoemd, een stuk harmonieuzer met elkaar omgaan dan de ‘westerse Australiërs’ en hun oorspronkelijke bewoners de Aboriginals. Hoewel de Engelsen lang hebben geprobeerd alle Maori’s naar hun culturele model om te scholen, is het tegenwoordig bijvoorbeeld zo dat Maori een officiële taal is de Maori’s een gegarandeerd aantal zetels in het parlement hebben. Dat we hier werkelijk gebombardeerd worden met nieuws over prins William en vooral Kate Middleton, zien we maar als een laatste onschuldige stuiptrekking van deze strategie. De integratie lijkt in ieder geval een stuk soepeler te verlopen dan in Australië, al viel het ons wel op dat onze Maori vrienden er toch een tikkie sjofeler uitzagen dan hun Westerse landgenoten.
Naast de Maori cultuur is Rotoroa beroemd vanwege haar heerlijke odeur: de indringende geur van rotte eieren. Heerlijk, wie wil er nu niet wakker worden met het gevoel dat een traytje rotte eieren onder zijn kussen verstopt is? De lucht wordt veroorzaakt door een hoge mate van geotermische activiteit in het gebied, welke tot uiting komt in bubbelende modderpoelen, spuitende gijzers en stomende heetwaterbronnen. Met een bezoek aan het Maoridorp Whakarewarewa sloegen we twee vliegen in één klap: enerzijds leerden we wat meer over de Maoricultuur en anderzijds kregen we de mogelijkheid alle geothermische activiteit van dichtbij te bekijken en besnuffelen.
Tevens kwamen we op de parkeerplaats voor de supermarkt Tim en Inga uit Hamburg tegen, met wie we op de Mount Everest een tent en in Kathmandu twee hotels hebben gedeeld. We wilden er in NZ een barbeque aan toevoegen, maar ter ere van het pleurisweer hebben we ons beperkt tot een bakkie pleur in hun enorme camper, waarnaast onze geliefde Mr. Mazda definitief werd gedegradeerd tot een Dinky Toy. Een regelrechte vernedering, maar na 5 weken oploskoffie waren we bereid een hoge prijs te betalen voor een echt bakkie. T&I werden op hun reis door NZ vergezeld door 2 collega politieagenten uit Hamburg, van wie we ons vanwege hun figuur stuk voor stuk konden voorstellen dat ze in uniform een flinke dosis gezag uitstralen. Met vier enorme Duitse politieagenten koffie drinken in een camper; we hebben ons zelden veiliger gevoeld.

Met het verlaten van Rotorua en nog maar minder dan een week op het programma, bekroop ons langzaam het gevoel dat we nog altijd een elementaire schakel in de NZ-ketting misten. Natuurschoon: check, schapen: check, outdooractiviteiten: check, zandvliegjes: check....maarrrrr, was NZ ook niet het land van die harige vitaminebommetjes met felgroene inhoud? Inderdaad, kiwi’s! Het schijnt trouwens nogal elementair te zijn dat je kiwifruit zeg i.p.v. kiwi’s zoals we gewend zijn, anders voelen de enige echte Kiwi’s, de Nieuw Zeelanders zelf(!), zich beledigd. Aangezien we de kans klein achten dat de Nieuw Zeelandse geheime dienst meeleest, houden we het nu maar gewoon bij kiwi’s. Te Puke vormt het centrum van de kiwifruitteelt, en is daarmee de hoofdstad van Zespri-land. Wat een enorme verzameling fruitgaarden! Werkelijk alles draait hier om kiwi’s en na een kort bezoek aan de Kiwi-experience (jazeker!) kregen we eindelijk antwoord op de vraag die al sinds onze aankomst in NZ aan ons knaagde: waarom eten we in godsnaam uitgerekend in NZ iedere ochtend een kiwi afkomstig uit....Italië!?! In Nederland hebben we nog nooit één enkele vitaminengranaat uit Italië geïdentificeerd en hier in NZ zijn ze niet te vermijden. Het zijn zo van die vragen in de categorie ‘waarom is Australische wijn in Australië duurder dan in Nederland’. Tuurlijk, wij hebben ook wel eens van accijnzen gehoord, maar erg logisch voelt het niet. Het antwoord bleek echter ontnuchterend simpel: na oogst in april kunnen Nieuw Zeelandse kiwi’s schijnbaar maar tot en met december goed gehouden en zodoende verkocht worden. Is ons nooit opgevallen, maar we zullen er terug in Nederland eens op letten. De vrouw van de Kiwi-experience keek trouwens erg smerig toen we haar informeerden over de aanwezigheid van Italiaanse indringers in NZ. We betwijfelen of onze opmerking dat we de ‘echte’ kiwi’s uit NZ echt véééél lekkerder vonden, haar dag nog een beetje heeft kunnen goedmaken.

Met nog een dag of 5 tot ons vertrek uit NZ, inclusief twee dagen in Auckland, waren we genoodzaakt een aantal keuzes te maken met betrekking tot onze planning. Aangezien onze strategie om het budget van 4 weken uit te strijken over 6 niet helemaal gelukt is (ahumm....), werd het oorspronkelijke plan om helemaal naar het noordelijkste puntje te rijden, genaamd Cape Reinga op ca. 430 boven Auckland, al snel uit het raam van Mr. Mazda gegooid. Nog minstens twee tanks benzine in rook oprijden leek ons gezien onze budgettaire en planningssituatie niet de slimste keuze. In plaats hiervan maakten we één van de beste keuzes die we in NZ gemaakt hebben: een bezoek aan het schiereiland Coromandel en de bijbehorende rit naar Port Jackson (E&E, thanks voor de tip!). Na onze eigen Jacuzzi gegraven te hebben op hot water beach (= strand met heetwaterbron eronder), hebben we een bezoek gebracht aan Cathedral Cove. Ons bezoek vroeg in de morgen voor de aankomst van grote drommen mensen, na wederom een ‘illegale’ nacht aan de zee, was een gouden zet. Wat een schitterende plek! Na Cathedral Cove zijn we via de kust verder getourd naar Port Jackson, een piepkleine nederzetting op het noordelijkste puntje van Coromandel voorzien van een mooie camping op het strand. Werkelijk één van de mooiste plekken die we in NZ hebben gezien. In mooi weer wel te verstaan, dat dan wel weer. En eindelijk een duik in de zee van Nieuw Zeeland!

Na twee dagen Coromandel hadden we nog een beetje tijd over die we gebruikt hebben om nog wat te relaxen aan de zwarte stranden van Piha, vlakbij Auckland. Wederom een schot in de roos! Behalve dan dat we 2 dagen voor het einde van het Mazda-avontuur genoodzaakt waren om onze eerste ‘echte’ camping in NZ te betrekken. Geen enkele plek leek geschikt voor een nachtje in de illigaliteit en de benzine die het ons zou kosten om naar de bewoonde wereld terug te rijden woog niet op tegen de moeite, tijd en campingkosten. Piha is tevens de plek waar de Nieuw Zeelandse variant van het in een eerder verslag beschreven ‘Bondi Rescue’ wordt opgenomen: ‘Piha Rescue’. De stranden van Piha en het nabij gelegen Karekare zijn vanwege de sterke stroming erg geschikt om zoutwater te happen en vervolgens gered te worden door de Nieuw Zeelandse Mitch Buchannon of Pamela A. Zo hebben ze hier ooit Eddie Vedder (zanger Pearl Jam) uit het water moeten vissen toen hij na een bezoekje aan het strandhuis van Neil Finn (zanger Crowded House) een eindje was gaan zwemmen en bijna verzoop. Waar de Lonely Planet al niet goed voor is... Wij hadden in tegenstelling tot Bondi beach in Sydney niet echt een geschikte draaidag uitgekozen: er was geen kip op het strand om te redden.

Op 28 februari 2012 kon het onvermijdbare niet meer vermeden worden. Ondanks een verlenging van de oorspronkelijk begrote 4 weken met meer dan 2 weken, moesten we er nu toch echt aan geloven: het laatste nachtje in onze trouwe metgezel Mr. Mazda. Niet alleen zou hiermee een eind komen aan ons kampeeravontuur in NZ, maar met Australië in het achterhoofd sloten we eigenlijk al voorzichtig een enorm relaxt deel van de reis af die we overwegend kamperend zijn doorgekomen. Om de pijn wat te verzachten hadden we een schitterend plekje uitgekozen aan de natuurlijke haven van Auckland (Cornwallis) en hebben we voor de laatste keer onze favoriete maaltijd hamburgers weggespoeld met een wijntje en een biertje. Als toegift waren we getuige van één van de mooiste zonsondergangen die we in Australië en NZ hebben gezien. Dat een meeuw bijna onze zak koekjes jatte, hebben we in de maneschijn gelukkig nog net kunnen voorkomen.
De volgende dag hebben we op weg terug naar Auckland nog een korte stop gemaakt bij een stel Kauri’s. Dit zijn oerbomen die wel 60 meter hoog, 2000 jaar oud en een diameter van 5 meter kunnen bereiken. Enorme giganten dus, en ze worden alleen maar groter als je er vlak naast staat. Even leek het erop dat we Auckland niet meer gingen halen omdat Mr. Mazda bij het beklimmen van een nietszeggend heuveltje schurende geluiden begon te produceren. Die ene paardenkracht die ze in Japan ooit onder de motorkap hebben verstopt leek wel achter de wagen gespannen, zo traag gingen we. Het naderende afscheid viel hem blijkbaar zwaar, want na zijn verbazend kleine motor optisch wat extra aandacht gegeven te hebben was het probleem al verholpen. Maar goed ook, want de laatste dag in het gezelschap met Mr. Mazda wilden we graag benutten om in Auckland een aantal viewpoints af te werken die we anders de volgende dag te voet hadden moeten beklimmen. De beschikbaarheid van een auto maakt je nu eenmaal lui.
Eerst hebben we een bezoekje gebracht aan One Tree Hill, wat schijnbaar bekend is vanwege een TV-serie. Heeft iemand behalve Lis hier ooit van gehoord? Er zit trouwens nog een interessant verhaal aan deze heuvel vast. Zoals de naam al doet vermoeden was deze hobbel ooit begroeid met welgeteld 1 boom, die door de Maori’s als heilig werd beschouwd. Om de één of andere reden hebben de Engelsen echter in 1852 reden gezien om uitgerekend deze boom om te hakken. Na enkele jaren hebben ze deze boom echter vervangen door een boom van een ander ras, maar deze voldeed natuurlijk weer niet aan de Maorimaatstaven en in 2000 hebben Maori activisten deze boom dan ook vakkundig tegen de grond gewerkt. Ongelofelijk maar waar, tot op de dag van vandaag wordt er nog altijd gedebatteerd over welk ras boom er teruggeplaatst moet worden. U2 heeft er zelfs een nummer over geschreven op de Nieuw Zeelandse uitgave van hun album ‘The Joshua Tree’, en als je vredesengel Bono zo ver krijgt moet er wel serieus iets aan de hand zijn.
Na One Tree Hill hebben we middels een kleine omweg via de Tamaki kustroute nog een bezoek gebracht aan Mt Eden, van waar je een mooi uitzicht hebt op de krater van de vulkaan Eden en de achterliggende skyline van de stad. Inderdaad, Mount Eden is een vulkaan, net zoals 49 andere heuvels en in Auckland. Een stad gebouwd op 50 vulkanen is best een bizar idee, maar dat de laatste uitbarsting 600 jaar geleden plaatsvond is een geruststellene gedachte.
Na overdracht van Mr. Mazda van zijn emotionele naar de rechtmatige eigenaren (snifsnif...), hebben we de laatste dag in NZ gevuld met het te voet verkennen van Auckland. Een relaxte stad moeten we zeggen, al zijn er weinig echte highlights te ontdekken. Het meest in het oog springende hoogtepunt is waarschijnlijk de Skytower (= soort Euromast XXL), die met zijn 328 verticale meters moeilijk te negeren is en schijnbaar het hoogste bouwwerk op het Zuidelijk halfrond is. Verder was men vooral druk met de aankomst van de Volvo Ocean(zeil)race, waarvoor Auckland enkele dagen later als gastheer zou optreden.

2 Maart was het helaas tijd om NZ los te laten en koers te zetten naar onze nieuwe bestemming Fiji. Op de airport werden we uitgezwaaid door de eerste aardige douanebeambte die we ooit in ons leven hebben ontmoet. In plaats van een chagerijnig gezicht nam hij tijdens de paspoortcontrole ruim de tijd om te vertellen welke Nederlandse producten hij allemaal lekker vond. Zoute drop was zijn favoriet, al was de AH pindakaas (die wij daadwerkelijk in de supermarkt zijn tegengekomen!) ook niet te versmaden.

Uiteraard maken we voor NZ ook weer even de balans op. De grootste pluspunten waren volgens ons:
- Natuurschoon en dieren
Natuurlijk natuurschoon, een open deur als je het over Nieuw Zeeland hebt. Geen enkel ander land wat wij kennen biedt een dergelijke diversiteit op een relatief klein oppervlak. Van hoge bescheeuwde bergtoppen, naar turquoise meren, gletsjers, actieve vulkanen en mooie stranden. Nieuw Zeeland heeft het allemaal. Vooral de eerste weken op het Zuidereiland voelden aan als een safari. Van walvissen naar pinguins en van zeeleeuwen naar Kea’s (alpine papagaaien) en albatrossen, ze trokken allemaal voorbij aan de lens van onze camera.
- Kamperen
Evenals in Australië hebben we weer erg genoten van ons eigen kampeerbusje. Wat ons betreft bestaat er geen betere manier om dit land te ontdekken. Je bent helemaal vrij om te gaan en staan waar je wilt, je hebt niets te maken met busroutes, vertrektijden etc. en je slaapt op de mooiste plekjes van het land. Zo hoorden we tijdens ons laatste ontbijtje aan het water achter ons iemand zeggen: ‘That looks delightful!! We should do that too soon’, waarop wij tegen elkaar zeiden dat we het niet beter hadden kunnen zeggen.
Wel is het jammer dat de regels omtrent wildkamperen onlangs zijn aangescherpt (lees: zonder toilet in je busje is het over het algemeen niet meer toegestaan), maar met een beetje creativiteit kom je een heel eind. Kamperen aan het strand, voor de Irish pub, op het lokale cricketveld of onder de palmbomen van het tuincentrum in Thames, vallen zoals jullie al begrepen hebben onder het kopje improvisatie. De volgende keer binden we ook nog een ladder op het dak om door te kunnen gaan als de lokale loodgieter. Een uitstekende dekmantel denken wij en het verruimt de mogelijkheden.
Het leuke van (wild)kamperen is dat zelfs de meest basale klusjes een echte activiteit worden. Regelmatig hebben we het hoofd gebroken waar nu weer te douchen (is er een meer, rivier, zwembad of koude douche aan het strand in de buurt of maken we toch maar weer gebruik van onze hightech solar douche?), waar kunnen we onze kleren wassen, waar laden we onze apparatuur op en waar halen we nu weer water vandaan om te koken en de afwas te doen. Het heeft al met al de nodige tijd gekost, maar het ontbreken van basic vanzelfsprekendheden als water uit de kraan en een warme douche is voor een zekere periode eigenlijk wel erg lekker. Hou je vast nu komt het: het leven wordt er zo lekker eenvoudig van. Tja....maar serieus, de voldoening was iedere keer groot als het één en ander weer geregeld was.
Het is echter wel ontnuchterend om te constateren dat we na het inleveren van ons mobiele huisje en weer ingecheckt te zijn bij de normale wereld (lees: een hostel), je in no time weer geïntegreerd en gewend bent aan al die ‘vanzelfsprekendheden’. Lekker een warme douche nemen als je zin hebt en ’s avonds tv kijken met een Amerikaan die zich verbaast over een rechtstreeks uitgezonden dartwedstrijd. Vol ongeloof zat hij te kijken hoe 8.000 dronken Engelsen verkleed als idioot in een grote hal getuige zijn hoe Barney 3 pijltjes in de triple twintig gooit. “Look at that, there you got a severe fat guy looking at the crowd saying ‘yeah, I rock this’. That’s rediculous, that’s awesome!” Heerlijk, de normale wereld, we zijn er weer bij.
- Avontuur
Nieuw Zeeland is HET land als het gaat om avontuurlijke activiteiten: bungyjumpen en jetboating (soort raceboten) is er uitgevonden, je kan gletsjers beklimmen, parachutespringen, parasailen, raften etcetera etcetera. Kortom, je kan het zo gek niet verzinnen. We hebben omwille van het budget niet alles kunnen doen wat we graag wilden doen, maar als je zakken dieper zijn dan de onze, is de sky letterlijk de limit. Je kan hier iedere dag een andere spectaculaire activiteit ondernemen zonder in herhaling te vallen. Het voordeel van onze wereldreis is echter, dat wij de luxe hebben om keuzes te maken. Waarom in NZ gaan raften als het in Nepal zowel spectaculairder als veel goedkoper is? We rest our case...

Geloof het of niet, maar NZ heeft wat ons betreft ook minpunten:
- Weer
Het wisselvallige weer is toch wel een duidelijk minpunt; zelfs in de zomer heb je geen enkele garantie op mooi weer. Hoewel dat in Nederland tegenwoordig ook het geval is, zijn de extremen hier nog wel een stukje groter. Het ene moment verbrand je in de zon, het volgende moment ben je op zoek naar je trui en een lange broek. Onze hele garderobe hebben we moeten aanspreken: van muts en handschoenen tot zwembroek en bikini. Op zich valt daar nog wel mee te leven natuurlijk, maar het is wel jammer bij het ondernemen van activiteiten. NZ draait echt om de natuur en alle activiteiten die daarbij horen. Probleem is echter dat het natuurschoon bij slecht weer grotendeels wordt gecamoufleerd, wat wij bijvoorbeeld bij de Tongariro Alpine Crossing wandeling hebben ervaren. Erg jammer, maar al met al is onze timing op de meeste plekken vrij goed gebleken, dus wat dit betreft slaat de balans positief uit.
- Onbevolkt
Wekenlang kamperen en niemand tegenkomen is heerlijk rustig en prive, maar kan ook wel eens saai zijn. Vooral op het Zuidereiland zijn er redelijk wat dagen voorbij getrokken waarbij we letterlijk niemand hebben gesproken. Vooral Lis had hier tijdens lange avonden in mr. Mazda wel eens last van en kon dan ook zeker begrijpen dat van de 7 miljoen Nieuw Zeelanders er 3 miljoen in het buitenland (voornamelijk oostkust Australie) wonen. Bij mensen met aanleg voor eenzaamheid kan N-Z dan ook beklemmend werken, denken wij althans.
- (geen) Rugby
Helaas is het niet gelukt om een wedstrijd van volkssport nummer 1 te bezoeken...

Alles overziend zijn wij erg blij dat we ons initiële verblijf van 4 weken hebben verlengd tot 6. Het land is groter dan je denkt en er is verschrikkelijk veel te zien. Absoluut een land om ooit terug te keren, maar dan met een grotere broek voorzien van diepere zakken. Wel zijn we na 6 weken NZ en 7 comfortabel reizen in Australië helemaal klaar voor wat extra reisavontuur in Zuid Amerika. Gelukkig maar, want dat was ook precies de achterliggende gedachte toen we deze reis planden.

Eindcijfer NZ: 8,5!

Voordat we in Zuid-Amerika weer alle luxe achter ons laten en op een dieet van rijst met zwarte bonen gezet worden, hebben we in Fiji nog een weekje de tijd genomen om de nodige kilo’s op de ribben te plakken. De ervaring leert immers dat een dergelijke reserve in Zuid Amerika geen overbodige luxe is. We hebben zodoende een retourtje naar het paradijs geboekt: Octopus Resort op Waya island. Voor wie niet gelooft in de hemel op aarde: bekijk de foto’s en bekeert u!
Na landing in Nadi waren we even bang dat we als leidend voorwerp onderdeel uitmaakten van een slechte grap. Op Fiji blijkt namelijk 40% van de bevolking uit Indiërs te bestaan, wat vooral bij Lis tot een paniekreactie leidde: shit, we zijn weer in India! Gelukkig kwamen we al snel terug in de Fijiaanse realiteit toen we bij het iets te snel verlaten van de airportterminal bestraffend werden toegesproken door onze taxichauffeur: go slow my friend, this is Fiji! Dat klinkt als muziek in de oren...net zoals onze privéhut op 10 stappen van het zwembad en een parelwit strand, een koraalrif voor de kust om te snorkelen, véééél zon en iedere dag een zonsondergang om van te watertanden. Wat hebben wij genoten zeg! Daarnaast hebben we een ferme greep gedaan in de prijzenpot van het resort, door er zowel bij de dans-off als bij de krabrace met een fles champagne vandoor te gaan. De pijn dat we als twee limbo’s er niet in geslaagd zijn om het Limbodansen te winnen, werd gelukkig verzacht door de twee cocktails die we wonnen bij het champagnekurk vangen. Jaja, jullie snappen het al, we hebben ons uitstekend vermaakt!

Aiii, we moeten er weer vandoor. De barman maakt zich van een afstandje zichtbaar veel zorgen dat onze glazen spoedig droog zullen staan en dat wordt hier als een serieus risico ervaren. Alarmfase 1 dus....

Haere ra!