Nieuw Zeeland: slow, poor but happy!

G’day, how’re you going? (No worries, antwoorden is volgens de lokale etiquetten niet persé nodig...)

Na jullie de vorige keer geterroriseerd hebben met een ellenlang verhaal en de blaren op onze vingertoppen pas net zijn geheeld, hebben we onszelf voorgenomen jullie iets frequenter op de hoogte te houden van het dagelijkse reilen en zeilen hier in Nieuw Zeeland (NZ). Vandaar dat we met een dikke drie NZ-weken op de teller het schrijfijzer er nog maar eens bij hebben genomen om onze memoires vast te leggen. Dat is hard nodig ook want de dagen zijn lang, zitten boordevol met activiteit en vliegen zodoende in sneltreinvaart van de scheurkalender. Inmiddels zijn we al een heel eind gevorderd met onze behandeling van het Zuidereiland, maar zoals altijd beginnen we bij het begin.

Na onze familie in Melbourne gedag gezegd te hebben en we al wachtend op de luchthaven de Lonely planet van NZ er maar eens bij pakten, bekroop ons al snel het gevoel dat de vooraf geplande 4 weken wel eens wat te kort zouden kunnen zijn om recht te doen aan alles wat het land te bieden heeft. Toen we vervolgens na 3 uur vliegen besneeuwde bergtoppen, groene valeien en turquoise meren onder ons vliegtuigraampje voorbij zagen schieten wisten we het zeker: 4 weken is niet genoeg, we maken er 6 van! Heerlijk zo’n wereldreis; we hebben het heft in eigen hand en zolang het budget het toelaat om geld te laten rollen zetten wij ons in om de lokale economie te ondersteunen. Nou ja, toelaten, we rekken hetzelfde bedrag wat verder uit over wat langere tijd...of zoiets...maar goed, we willen in ieder geval niet eerder weg, dat is zeker.
Na landing in Christchuch werden we direct geconfronteerd met de strenge importwetten en -regels van een geïsoleerd land als NZ. Zo mocht er geen eten of drinken uit het vliegtuig worden meegenomen en moest de douanebeambte zelfs bij ons zakje Fishermans Friend diep nadenken of het wel door de beugel kon en dus door de controle mocht. Het mocht; frisse adem behoort blijkbaar tot het landsbelang. Ook onze hikeschoenen en tent ontkwamen niet aan een nadere inspectie en werden onder uit de rugzak gehaald. Na een uur rommelen en snuffelen aan tassen, tenten, schoenen en pakjes pepermunt was het dan eindelijk zover: we mochten het land in!
Onze aankomst in de binnenstad van Christchurch had trouwens veel weg van het binnenrijden van een oorlogsgebied. Door de vernietigende aardbeving van vorig jaar ligt het hele historische centrum in puin en is zodoende met hekken afgezet. Je kan er dus niet eens echt komen. Erg jammer omdat het schijnbaar één van de mooiste steden van NZ was voordat het transformeerde in een kopie van Kabul. Toen we bij het toeristeninformatiecentrum ook nog eens te horen kregen dat eigenlijk alleen het stadspark nog de moeite van het bezoeken waard is, was de beslissing al gevallen: snel wegwezen hier. ‘Snel’ is trouwens een betrekkelijk begrip aangezien onze nieuwe witte Mazda-camperbus het vermogen herbergt van ongeveer 1 pk. Ponykracht welteverstaan. Laten we zeggen dat het risico op snelheidsboetes beperkt te noemen is. Met een gemiddelde snelheid van ca. 25 km/uur bergop hebben we al menig trucker tot wanhoop en waanzinnige inhaalacties gedreven. Of de door ons op de bestofte achterkant van de bus geschreven tekst ‘slow but happy’ temperend werkt, valt te betwijfelen. Aan de kant, Lis vindt ‘Meneer Mazda’ wel heel lief, en dat is ook wat waard. Aanmoedigingen van haar kant aan het adres van onze ‘witte pijl’ hebben tot dusver echter nog niet mogen baten.

Afijn, na ons nieuwe huisje op de rug gebonden te hebben zijn we direct richting Kaikoura vertrokken waar we onderweg pardoes onze eerste (en tus dusver enige...) driver reviver tegen het lijf reden. YES! De gratis koffie was niet de drinken en ook een koekje zat er niet in, maar alleen het zien van het bord driver reviver voelde al een beetje als thuiskomen. Goed....Kaikoura is een schattig dorpje ca. 200 km ten noorden van Christchurch en staat met name bekend om haar dramatische ligging aan de voet van hoge bergen, aan de zee en de nabije aanwezigheid van walvissen. Aangezien een ‘uitgerekt’ budget door ons langere verblijf in NZ betekent dat we scherp op de centjes moeten letten, zullen dure (lees: betaalde) campings veelal niet tot de mogelijkheden behoren en proberen we zoveel mogelijk gratis te kamperen. Op onze eerste gratis kampeerplek kwam het ‘into the wild-gevoel’ echter meteen helemaal bovendrijven: Luc haalde water uit de rivier om te koken en koffie te zetten, en Lis ging de strijd aan met honderdduizendmiljoen zandvliegjes. En ja, die beesten steken. Desalniettemin zaten we ’s avonds voldaan en met een wijntje in de hand voor de bus te genieten van de stilte. Heerlijk, echt kamperen.
De volgende dag stond in het teken van walvissen en hebben we persoonlijk getoetst dat je geen Keynes hoeft te heten om de klassieke macro-economische stelregel ‘gebrek aan concurrentie houdt de prijzen hoog’ aan den lijve te ondervinden. In Kaikoura is dus maar één aanbieder waarmee je per boot op walvissenjacht kan gaan en zij hebben verzonnen dat een 3 uur durend boottochtje 145 NZD moet kosten (= ca. 90 euro). Ja, je kan ook nog met het vliegtuig of met de helicopter, maar dat is helemaal niet te betalen. Grrrrrr.....aangezien we die beesten toch wel erg graag van dichtbij wilden zien, hebben we de waarschuwing ‘very rough sea, chance of seasickness’ maar voor lief genomen en het geld mokkend op de toonbank gelegd. Die waarschuwing bleek trouwens een belofte, want al dijnend op de golven voelden we ons nou niet al te jofel. Dat is nog eens waar voor je geld krijgen. Gelukkig hebben we wel 3 walvissen gezien (potvissen). Wat een machtige beesten zeg!! Bijna onwezenlijk als je met een bootje naast een dier ter grootte van een touringcar drijft. Het is trouwens nog een hele kunst om die beesten op tijd te besluipen omdat ze slechts voor een adempauze van ca. 10 minuten aan het wateroppervlak komen, om vervolgens voor een uur onder de zeespiegel te verdwijnen. Drie walvissen in drie uur was dus best een prima score.
Al kamperend voor de lokale Irish pub hebben we op avond twee ontdekt dat meneer Mazda verwoedde krachten bezit. Toen aan het eind van de middag het water werkelijk met bakken uit de hemel kwam en we een avond al liggend op ons bed à la Australië als doemscenario bijna tot leven zagen komen, bleek het echt heel eenvoudig om het bed te transformeren in een zithoek met tafeltje. We konden zodoende binnen met een wijntje en een kaarsje van de regen genieten. En van de band die binnen in de pub op de bruiloft speelde niet te vergeten. Prima bandje trouwens, we hebben noodgedwongen tot in de kleine uurtjes meegeluisterd. I can’t stop loving you, time passes quickly and chances are few....
De volgende dag bleek dat in de bergen rondom Kaikoura zelfs in de zomer regen in sneeuw transformeert. Het uitzicht van besneeuwe bergtoppen aan de lichtblauwe zee tijdens ons avondmaal was schitterend en we hebben toen de regen was opgetrokken nog een mooie wandeling langs de kust gemaakt. Onderweg hebben we onze eerste ‘fur seals’ (in het Nederlands kennelijk ‘zeeberen’ genaamd; wij noemen ze maar gewoon dikke zeehonden) en zeeleeuwen gespot. Wat stinken die beesten zeg! Omdat dit ons eraan herinnerde dat we zelf ook niet al te fris meer roken na een paar dagen wild kamperen en dus niet douchen, hebben we als uitsmijter van Kaikoura een uit Australië meegenomen traditie terug in leven geroepen: douchen bij een waterpaal aan het strand. Laten we het net zo kort houden als onze douche duurde: koud...

Aangzien het in NZ door de ligging van interessante plaatsen vrij lastig is om een logische route in elkaar te zetten, waren we bij het verlaten van Kaikoura genoodzaakt terug te rijden naar Christchurch om direct door te steken naar Akaroa. Onderweg hoorden we op de radio waarom de wederopbouw van Christchurch nog niet echt wil vlotten: er vinden bijna wekelijks naschokken plaats. Zo ook tijdens ons kleine uitstapje naar Kaikoura. Dat daarnaast de minister van wederopbouw (jazeker, die bestaat echt!) de burgemeerster van Christchurch ‘een clown’ heeft genoemd, komt de snelheid waarschijnlijk ook niet echt ten goede...ook de menselijke relaties moeten blijkbaar opnieuw opgebouwd worden.
Afijn, Akaora is de eerste en eigenlijk enige plek in NZ waar de Fransen voet aan wal hebben gezet voordat ze werden verjaagd door Kapitein Cook en zijn mannen, en daar zijn ze gek genoeg nog trots op ook. Brood komt nog altijd uit de boulangerie, vlees van de boucherie en de Franse vlag wappert overal fier in top. Waarom mag Joost weten, maar hij vermoedt dan ook dat de lokale VVV hier een vinger in de pap heeft. Je moet je toch een beetje onderscheiden om toeristen te lokken in een land waar de concurrentie qua attracties nogal groot is. Verder kwamen we er in Akaroa achter dat het romantische beeld van ‘overal kamperen waar je maar wilt’ in NZ feitelijk achterhaald is. Ze hebben hier namelijk net een wet aangenomen die het verbied om zomaar met je campertje ergens in het wild te gaan staan, maar gelukkig voor ons vormt Akaroa daarop een uitzondering. Zo stonden we weer ouderwets als zigeuners met ons hele hebben en houden midden in het dorp opgesteld naast het skatepark, waar we van ’s ochtendsvroeg tot ’s avondslaat werden entertaind door de lokale skatejeugd. Daarnaast hebben we ons prima vermaakt in de lokale bibliotheek met het opladen van batterijen en gratis internet, hebben we een dagdeel besteed aan het beklimmen van een berg met mooie uitzichten als beloning en hebben we na een zweterige afdaling onze eerste ‘solar douche’ genomen. Dit klinkt misschien hightech, maar is het allerminst. Laten we het een met-water-gevulde-plastic-zak-met-slang noemen, maar dat verkoopt vast een stuk minder goed dan solar shower. Hoe dan ook, na weer een aantal dagen zonder douche werden wij er toch behoorlijk enthousiast van.

Na in Akaroa ’s avonds tijdens het avondeten vermaakt te zijn door skaters (of eigenlijk steppers) in het skatepark, was het op de volgende overnachtingsplek aan Lake Opuha nabij Fairly de beurt aan een klojo die tijdens het te water laten van zijn boot vergat om hem aan te lijnen. Resultaat: 100 meter borstcrawl door het ijskoude gletsjerwater om zijn afgedreven boot te achterhalen. Heerlijk, met een wijntje in de hand lachen om andermans stommiteiten. Door al die Jappanners om ons heen gaan we steeds meer op ze lijken...
De volgende dag zijn we na een stop bij het schitterende Lake Tekapo naar Mount Cook gereden, met 3.755 meter de hoogste berg van Australasia. Nee, dit is geen schrijffout en nee, wij hadden ook nog nooit van Australasia gehoord. Het schijnt toch echt weer iets anders te zijn dan Polynesië, Micronesië of Oceanië. Of ze dit deel van de wereld opzettelijk in kleinere stukjes hebben opgedeeld zodat Mount Cook ook ‘de hoogste’ van ‘iets’ kan zijn weten we ook niet, maar feit is dat het voor toeristen natuurlijk altijd interessant blijft om ‘de hoogste’, ‘langste’, ‘dikste’ of ‘dunste’ van ‘iets’ te bezoeken. Wij konden zodoende natuurlijk niet achterblijven, maar gelukkig is de omgeving van Mt. Cook voorzien van enkele Lord of the Rings filmlocaties ook uitermate geschikt voor het maken van mooie wandelingen. Achtereenvolgens hebben we de Hooker Valley (tja...), de Kea track en een wandeling naar de Abel Tasman Gletsjer te voet verslonden én zijn we in beeld en geluid getuige geweest van meerdere lawines. Stuk voor stuk zeer de moeite waard. Ook achterhaalden we tot zichtbaar ongenoegen van een ouder Nederlands stel al na twee woorden hun nationaliteit. Tja, we kennen maar weinig nationaliteiten waar de weg op de volgende wijze wordt gevraagd: “doe joe know wer de Mount Koek kletsjer is?”
Al kamperend aan de voet van Mt. Cook hebben we ook ervaren dat het in het Nieuw Zeelandse klimaat mogelijk is om 4 seizoenen in 1 dag te proppen. Zo stonden we op in de lente, deden we de ochtendafwas in de zomer, werden we ’s middags getrakteerd herfstbuien en moesten we ’s nachts het ijs van de binnenkant van de ramen bikken en slapen onder het gewicht van twee dekbedden en evenzoveel slaapzakken. Wat hebben wij het koud gehad! Prettige bijzaak van een dergelijke koude nacht is wel dat we nog nooit zo’n heldere sterrenhemel hebben gezien. Wij weten inmiddels waarheen de melkweg lijdt en een zaklamp bij het tandenpoetsen was dan ook overbodig.
Gelukkig konden we tijdens de buien overdag schuilen in ‘The Hermitage’, het beroemdste hotel van NZ waar een tentoonstelling is gewijd aan Sir Edmund Hillary. Klinkt bekend? Mr. Ed was de eerste persoon die de top van Mount Everest heeft bereikt en is zodoende de grootste Kiwi-held allertijden. In aanloop naar zijn geslaagde Everestexpeditie heeft hij de nodige verticale kilometers gemaakt in de omgeving van Mt. Cook, waarvan hij uiteraard ook de top heeft bereikt.
O ja, over Japanners gesproken, het is echt NIET te geloven hoeveel bussen met Jappen hier voorbij komen en ons uitzicht bij bezienswaardigheden blokkeren. De hele Hermitage draait echt volledig op Japanners en het is werkelijk ongelofelijk hoeveel en vooral waarvoor ze bakkenvol Yen’s neerleggen. Zelfs voor het bekijken van de sterrenhemel wordt én groupe een tour geboekt. De rijzende zon mag in Japan dan misschien wel voor niets opgaan, maar de heldere sterrenhemel doet dat blijkbaar niet.

Na Mt. Cook was Oamaru onze volgende halte. Vooraf gepland als een tussenstop op weg naar Dunedin, maar achteraf een absolute highlight. Bij Oamaru hebben we een avondje besteed op een clif al starend over het strand. Om na te denken over het leven? Neuhh, niet echt, maar om de met uitsterven bedreigde Geeloog pinguins uit zee te zien waggelen op weg naar hun huisje in de struiken. Na een lange dag werken (lees: vissen) 40 km uit de kust komen ze namelijk net voor zonsondergang thuis om de gevangen buit met hun achtergebleven jongen te delen. Toen na 2 uur staren echter vooral brullende zeeberen de winderige en koude avond hadden ingekleurd, begon de moed ons toch ietwat in de schoenen te zakken. Gelukkig raakten we net op tijd aan de praat met een lokale Kiwi die ons verzekerde dat we zeker pinguins gingen zien als we nog wat geduld hadden. Sterker nog, we zouden ze zelfs van dichtbij zien omdat ze via de kliffen in onze richting zouden klimmen naar hun nesten die zich vlak onder ons bevonden. Hij had zelfs een mobiele telefoon met opgenomen pinguingekrijs bij zich waarmee hij hele pinguingesprekken voerde. Hmmmmm.....maar goed, eerlijk is eerlijk, hij bleek gelijk te hebben want niet veel later zagen we de ene na de andere pinguin zijn/haar weg naar huis zoeken. Echt grappig om ze aan het werk te zien, en dan vooral de capriolen die ze moeten uithalen om uit de branding te komen. Door de golfslag maken ze de ene salto na de andere schroef; Epke Zonderland zou er jaloers op zijn. Uiteindelijk hebben we ca. 15 pinguins van dichtbij gezien en waren we dan ook erg blij dat we geen 45 NZD per persoon hebben betaald om de blauwe pinguinkolonie enkele kilometers noordelijker vanaf een tribune bij het onderzoekscentrum met 250 man tegelijk te bekijken. De charme van met slechts enkelen aan een strand te liggen om bedreigde wilde dieren aan het werk te zien, is simpelweg niet te evenaren.

Na de nacht doorgebracht te hebben op een rotsklif op enkele meters van de zee (gratis natuurijk...), zijn we de volgende ochtend even gaan kijken bij het paardenrennen op de lokale drafbaan. Ze zijn hier in NZ gelet op het aantal drafbanen nogal fan van paardenrennen, of eigenlijk vooral van het gokken wat hiermee ‘gepaard’ gaat (leuk...) en de hamburger die erbij gegeten worden. Dit zal wel weer wat met de Engelse roots te maken hebben denken wij. Na tussen de nummers door persoonlijk welkom te zijn geheten door lokale countryheld John McGabe (‘hey folks, I can see you guys are not from here, welcome!), vonden we dat we qua gokken niet achter konden blijven bij onze worst etende en bier zuipende paardenvrienden. Van een beetje integreren is nog nooit iemand slechter geworden en daarnaast reizen we hier op een strak budget, dus enige extra ruimte is welkom. Aangezien paardenrennen nu net onze specialiteit is, zetten we het astronomische bedrag van 6 NZD in op de lokale favoriet nummer 10: ‘Hot vacation’. Dat kan niet missen toch? Dat dachten wij ook. Niets bleek echter minder waar, want hoewel Hot Vacation de race winnend afsloot kregen we toch echt maar 0 dollar uitgekeerd. Blijkbaar moest één van onze andere 2 paarden op ons briefje ook in de top 3 eindigen en met namen als ‘Pretty Sunday’ en ‘Ace Moment’ is dat natuurlijk vragen om problemen.

Stampvoetend van teleurstelling hebben we het dorp in gelop verlaten en hebben wij en Meneer Mazda koers gezet naar Dunedin. Dunedin is een echte studentenstad in het Zuiden van NZ, bekend om haar eigen biermerk Speights waarmee we al een paar weken lang de dagen in NZ afsluiten en de steilste woonstraat ter wereld. Dunedin is echter vooral de moeite van het bezoeken waard als poort naar het Otago schiereiland. Otago is echt een soort dierentuin, maar dan in de vrije natuur en zonder hekken eromheen. Zo hebben we achtereenvolgens een kolonie blauwe pinguins per ‘raft’ thuis zien komen (uiteraard was er weer een Japanner die het nodig vond om met flits te fotograferen wat uitdrukkelijk niet is toegestaan!), hebben we hele groepen zeeleeuwen met elkaar op de vuist/flipper zien gaan, kwamen hier en daar albatrossen overzweven en hebben we echt duizende schapen gezien. Een prachtig gezicht en daarnaast, helemaal gratis. Met een beetje goede tips van de locals en een goede reisgids zie je de dieren in het wild aan het werk, tenzij ze kilometers uit de kust zwemmen en de afmeting van een vrachtwagen hebben natuurlijk, dan zul je toch echt een 145-euro-kostende tour moeten boeken.
Op het Otago schiereiland hebben we ook ontdekt dat ons egaal witte Mazda busje zich uitermate goed leent om in cognito te kamperen. Zo zouden we geparkeerd langs de weg ook door kunnen gaan als de lokale loodgieter of huisschilder en hebben we zo al menigmaal langs de weg de nacht doorgebracht. De Australische bloemenbus had dan wel mooie schutkleuren in de vorm van....bloemen inderdaad, maar zeg nu zelf, hoe vaak sta je nu geparkeerd in een bloemenperk of bloemenwinkel? Inderdaad, aangevuld met het feit dat hij ook nog eens zuiniger rijdt beginnen de voordelen zich steeds verder op te stapelen.

Na het Otago schiereiland was het tijd voor de Catlins, een natuurgebied in het uiterste Zuiden van NZ. Met haar ruwe kustlijn, woeste zee, hoge kliffen en nog meer zeeleeuwen zeker wel de moeite van het omrijden waard. Vooral het bezoekje aan ‘the lost gypsy’ was geniaal. Deze verdwaalde hippie werkt als kunstenaar en woont in een oude volkswagenbus waar hij gevonden rotzooi omturnt in de meest waanzinnige creaties. Zo heeft hij o.a. een TV die wordt aangedreven door een fiets en een deurbel de je nat sproeit als je erop drukt. Ongelofelijk dat je een uur kan doorbrengen in een klein busje en dan bij het verlaten ervan nog het gevoel kan hebben dat je niet alles hebt gezien. Een echte speeltuin voor volwassen.
We bezochten verder het Nugget Point waar de beloofde walrussen al jaren niet meer blijken te zijn gesignaleerd, en in het kader van ‘nu we er toch zijn’ hebben we ook nog even een bezoekje gebracht aan het zuidelijkste puntje van NZ en hebben daarmee tevens het zuidelijkste puntje van onze wereldse reis gemarkeerd. Voor wie het weten wil: op 4.803 km van Antartica, maar als het nog even doorgaat met waaien daar zal dat vast spoedig veranderen. Tjongejonge wat een wind, de bomen groeien zelfs niet meer richting de hemel, laat staan tot erin.

NZ heeft nu eenmaal een aantal plekken die je echt gezien moet hebben, anders ben je er ondanks je fysieke aanwezigheid toch niet écht geweest. Dergelijke over het algemeen makkelijk bereikbare plekken zijn veelal te herkennen aan de grote hoeveelheid Japanners die in een kudde per bus arriveren en je rustige tochtje én uitzicht bederven maar ach, laten we het daar maar niet meer over hebben...Hoe dan ook, Milford Sound is zeker één van die plekken en ook wij konden de verleiding niet weerstaan. Milford Sound is het bekendste fjord van NZ en is het gevolg van jarenlange erosie door gletjers. Dat het woord ‘Sound’ alleen maar mag worden gebruik bij fjorden die zijn gevormd door rivieren (en dus niet door gletsjers!) is natuurlijk een blunder van formaat maar zullen we ze maar vergeven. Het boottochtje door de Sound was wel echt gaaf. Met de boot vlak langs rotsmuren varen van honderden meters hoog heeft toch zeker wel iets indrukwekkends. Daarnaast hebben we bijzonder veel mazzel gehad met het weer. In een gebied waar jaarlijks 7,5 meter regen valt (in Nederland mag nooit meer geklaagd worden!), mag je al blij zijn als je het droog houdt en dat is ons op wat laaghangende bewolking na min of meer gelukt. Naast een bezoekje aan Milford Sound hebben we op de ‘scenic drive’ vanuit Te Anau nog een aantal wandelingen gemaakt om de mooie omgeving nog wat verder te ondekken. Ondermeer de Key Summit walk is aan ons palmares toegevoegd. De gekilde possum (= soort knaagdier/grote eekhoorn, echt een plaag hier) die één of andere wacko ondersteboven aan een verkeersbord had gehangen, kon ons helaas wat minder bekoren. Dat diezelfde nacht een knaagdier (possum?) onze zak snoepjes heeft opgeknabbeld staat daar uiteraard volledig los van, maar is desalniettemin niets dan de waarheid.

Over plekken waar je geweest moet zijn gesproken: Queenstown! Door velen beschouwd als DE plek waar je je broodnodige adrenalineshot moet halen, maar voor ons vooral een plek om te relaxen. Het voordeel van een wereldreis is namelijk dat we al die gave dingen óf al ergens anders hebben gedaan óf nog ergens anders op de wereld gaan doen waar het slechts een fractie van de NZ-prijzen hoeft te kosten. Vooral een budgettaire afweging dus. Afijn, desondanks heeft Queenstown toch een speciaal plekje in onze harten weten te veroveren. Niet alleen omdat het een erg prettige sfeer ademt, maar natuurlijk vooral omdat we er ons 11-jarig jubileum hebben gevierd. En hoe kun je dat nu beter vieren dan frisgewassen (in een mooi helder meer!) met het lekkerste ijsje en de grootste hamburger ooit! Man oh man, de Fergburger, we worden er ’s nachts nog af en toe zwetend wakker van. Het was letterlijk even doorbijten, maar een hamburger van een halve kilo vlees is zelfs voor erkende carnivoren als wij een behoorlijke kluif. Daarnaast zijn we door alle vegetarische maaltijden (vlees = duur!) wat uit vorm geraakt. Aangezien we de burger midden op de boulevard van Queenstown en public meester hebben gemaakt, waren vooral de starende blikken en open monden van voorbij lopende mannen mooi om te zien. Eindelijk weet ook Luc hoe het is om door mannen aangestaard te worden. Ook de vraag “that looks f*cking good, where did you get THAT!?” hebben we maar als een compliment voor onze smaak gezien. Grappig trouwens ook dat we in die hamburgertent Marc uit Zwitserland per toeval tegenkwamen, met wie we 3,5 maand geleden de Annapurnatrek in Nepal hebben gelopen. Bizar hoe klein de wereld soms kan zijn.

Na Queenstown zijn op een mooie zonnige dag doorgereden naar Wanaka, waar we lekker een middagje hebben gerelaxed aan het meer en een wandeltocht naar de nabij gelegen Rob Roy gletsjer hebben gemaakt. Verder hebben we nog een mooie plek mogen toevoegen aan onze bonte lijst slaapplekken die we inmiddels verzameld hebben: op het speelveld van de lokale cricketclub. Toen we de clubman vertelden dat we de Westkust verder omhoog gingen volgen, had hij vanwege de aanwezigheid van een triljoen zandvliegjes zoveel medelijden, dat hij ons spontaan een paar flacons anti-insectenspray bij de hand deed.
En dat brengt ons bij een zeer gevoelig onderwerp: de zandvliegjes. Wat een ramp zijn die beesten! Ze zwermen de hele tijd om je heen, plakken op je gezicht en laten werkelijk geen mogelijkheid onbenut om je te steken waardoor je de hele dag aan het krabben bent. Hun slechtste eigenschap is eigenlijk nog het feit dat ze met zovelen zijn. Als revange hebben we op onze tocht langs de Westkust een fraai massagraf voor die rotbeesten aangelegd op de voorkant van onze bus, die er zo langzamerhand uitziet als een bus met stoppelbaard. Daarnaast zetten we iedere avond ons afweergeschut in en spuiten we voor het slapen gaan een gifwolk de bus in waarmee we ze trachten te vergassen. Begrijp ons niet verkeerd, we zijn verder niet morbide aangelegd, maar we kunnen er niet genoeg doodrijden, -slaan of –wensen. De grap of Noah ze bij het betreden van de ark niet de toegang had kunnen ontzeggen wordt hier in NZ regelmatig gemaakt.

Als afsluiter willen we jullie nog even meenemen op de Franz Jozef gletsjer die we een paar dagen geleden gewapend met handschoenen, muts en crampons (= soort spijkerzool) hebben beklommen. Naar goed Nieuw Zeelands gebruik was de tour weer absurd duur, maar laten we eerlijk zijn, het was zeker de moeite waard! De hele dag begaven we ons samen met 11 anderen op glad ijs. Uiteraard onder leiding van een gids, die ons op gezette tijden van de broodnodige informatie voorzag en wees op eventuele gevaren. En die zijn er nogal wat op zo’n grote ijsmassa vol tunnels, gaten en scheuren tot wel 60 meter diep. Doordat de gletsjer ca. 25 cm. per dag voortbeweegt storten er voortdurend stukken in, komen er elders stukken ijs omhoog en verandert de te nemen route dagelijks. Onze goedlachse gids was dan ook niet blij toen we bij de afdaling ineens 5 mensen uit de groep kwijt waren die dachten dat ze het na het nemen van een paar kiekjes wel alleen afkonden. Na de verloren schapen weer terug aan boord van het moederschip gehesen te hebben, kwam het uiteindelijk allemaal goed en kijken we terug op een spannende, fysiek intensieve en bovenal leuke dag. Voor ons gevoel typisch zo’n activiteit waaraan je in de toekomst nog vaak terug zult denken. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. Investeren in mooie reisherinneringen is niet goedkoop, maar leveren tot nu toe wel het gewenste rendement op. Zo ook de hotpools met verwarmd gletsjerwater waarin we diezelfde avond onze vermoeide lichamen lieten zakken. Ze waren zowel fysiek als mentaal meer dan welkom.

OK dames en heren, dit was het al! Viel mee hè? Tja, we willen onze trouwe lezers natuurlijk niet verliezen door ze iedere keer op te zadelen met een verhaal zo lang als een boekwerk. Wij gaan er weer vandoor, want het is hier op het moment van schrijven bijna tijd voor een feestje...

Cheers!