Rumba in Colombia!!!

Buenas dias!

Zoals beloofd, daar zijn we al weer. Wellicht wat veel leeswerk in korte tijd maar onze schrijf-inhaaldrang is nog niet helemaal voorbij. Wij zijn inmiddels namelijk al in Nicaragua en jullie hebben Colombia, Panama en Costa Rica nog altijd van ons tegoed. Maar nu eerst Colombia dus, een land wat Westerse toeristen om veiligheidsredenen lang links hebben laten liggen. De laatste jaren is door de Colombiaanse regering echter hard gewerkt om guerillagroeperingen als de FARC inclusief Tanja Nijmeijer te verdrijven naar minder herbergzame delen van het land, waar je als toerist sowieso niet veel te zoeken hebt. Hoewel de guarillastrijd nog altijd voortduurt, is hiervan voor de ´normale´ toerist weinig te merken. Sterker nog, de sfeer in het land van de koffie, Shakira, de rumba (feest!) en het witte poedersuiker is geweldig!

We begonnen ons Colombia-avontuur ´s avonds laat bij een verlaten grenspost,waar we begroet werden door een wel zeer vrolijke douanebeambte. Waar maak je dat nog mee tegenwoordig! Meestal zijn het machtswellustelingen die er genoegen in scheppen je zo chagerijnig mogelijk en bij voorkeur woordloos ´te woord´ te staan. Deze vrolijke Frans verkocht ons echter direct een paar grappen en deelde ons bij het bekijken van Lis mee dat hij alle meisjes uit Nederland zo mooi vond. Dat begint goed; stempelen maar! Al met al een gunstig voorteken leek ons, want wij hebben de laatste tijd gemerkt dat het humeur van onze douanbeambte over het algemeen representief is voor de sfeer in het land. Het gebrek aan taxi´s om ons naar het dichtstbijzijnde busstation te brengen werd gelukkig opgelost door een vent die zich met zijn Opel Kadett uit 1973 wel wilde opwerpen als ´snorder´. Het knallende geluid uit zijn knalpijp (hoe toepasselijk) viel niet echt in de categorie ´snorren´, maar het was ´m vergeven. Evenals het feit dat we de achterbank bij gebrek aan ruimte in de kofferbak (leeg, maar te klein voor ook maar 1 backpack...) moesten delen met al onze bagage, wat nogal ´intiem´ te noemen was. Toen hij er na aankomst en de melding ´ik ga ff op zoek naar wisselgeld´ niet eens vandoor ging met het door ons teveel betaalde geld, voelde ons eerste uurtje in Colombia direct een stuk prettiger aan dan de laatste 5 dagen in Quito.
Na de nacht in Pasto doorgebracht te hebben, begaven we ons de volgende dag met een´taxi collectivo´, oftewel taxi die net zo lang wacht tot ie vol kan vertrekken, richting Laguna de la Coche. Laguna de la Coche bleek het Giethoorn van Colombia te zijn (niet dat één van ons daar ooit geweest is....), maar dan zonder toeristen. Hoewel, gezien het feit dat elk huisje in de hoofdstraat een hostel of restaurant was en alle mannen van het dorp rond het water hingen om je in hun bootje te praten, deed vermoeden dat ze wel klaar waren voor de grote toeristeninval. Helaas voor hun, we waren ongeveer de enige betalende gasten in het dorp. Ondanks het toeristenval-gevoel was het een héél mooi en sfeervol dorpje, gelegen tussen de bergen aan een groot meer en verschillende riviertjes. We hebben er lekker forel gegeten en zijn met een Colombiaans stel in een bootje gestapt om het meer en een eilandje verder te verkennen. Erg onder de indruk van de tochtje waren we niet, maar het leverde ons wel mooi een eerste kijkje in de persoonlijkheid van tweedoorsnee Colombianen op. Wel een beetje stereotypisch, want na drie stappen op het eiland bleek dat ze niet voor het landschap kwamen maar om op een onbewoond eiland in alle rust hun joints op te roken. Dat ze het jaar ervoor ook nog Amsterdam en Rotterdam bezocht hadden, deed vermoeden dat ze hun brood verdienden met Colombia´s exportproduct nummer één (driemaal raden...). De uitwerking van de joints was voor ons echter niet zo ongunstig. Het was namelijk het laatste zetje wat ze nodig hadden om de spraakwaterval definitief in gang te zetten en ze konden ons zodoende (in het Spaans!) van alles vertellen over Colombia wat wij, als kersverse toerist in Colombia, natuurlijk niet zo erg vonden. Toen ze ons teruggekomen aan vaste wal een lift naar Pasto aanboden, hadden we gezien hun ´state of mind´ eigenlijk onze twijfels. De joints hadden weliswaar duidelijk hun uitwerking, maar toen we de taxi-collectivo volledig leeg aantroffen, we nu eenmaal niet van tijd verspillen houden en een nuchtere Zuid-Amerikaanse chauffeur ook geen garantie is voor een rustig ritje, zijn we toch maar bij onze nieuwe vrienden ingestapt. Al bouncend op zware Colombiaanse gangsterrap en een slechte onverharde weg, bleek dat hun bolide niet echt gemaakt was voor het gewicht van vier volwassen personen. Nou ja, misschien wel, maar niet met de rijstijl van onze vrouwelijke chauffeur. Toen de auto nare schurende geluiden begon te maken was dat voor haar het sein om éérst nog even lekker gas te geven en te wachten tot de knalpijp er echt helemaal af zou vallen. Toen dat niet lukte en het lawaai aanhield, bleek zij in tegenstelling tot haar vriend gezegend met twee rechterhanden en wist ze met het nodige MacGyver-repareerwerk de auto toch weer aan de praat te krijgen en terug naar Pasto te chauffeuren.

Niet lang na aankomst in Pasto maakten we ons klaar voor de eerste nachtelijke busrit. Aangezien Colombia erg gróót is, we onze dagen liever besteden aan leuke dingen (busreizen vallen hier niet onder...) en een nachtbus financieel gezien toch weer mooi een nachtje in een hostel scheelt, hebben we besloten Colombia voornamelijk met nachtbussen te doorkruisen. Echt relaxed is het niet, maar met een slaappilletje in je mik kun je toch mooi nog een aantal uurtjes slaap pakken. In theorie althans....de nachtbussen in Colombia zijn namelijk een soort diepvries op wielen waarin het zelfs met een slaappil onmogelijk is om te slapen. Onze voorbereidingen qua kledij bleken onvoldoende om het hoofd te bieden aan de nimmer aflatende poolwind die door de bus waaide. Blijkbaar bevonden wij ons midden in het lage drukgebied want je moest zelfs je boek/tijdschrift stevig vasthouden om ´m niet kwijt te raken. De volgende keren gaan we niet alleen met trui, broek & schoenen naar binnen, maar ook nog met jas, muts, warme sokken en handschoenen!

Toen de storm eindelijk ging liggen kwamen we aan in een oase van rust: het geweldige Salento. Salento is gelegen in de Zona Cafetera, ofwel de koffiezone. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten is koffie het grootste en bekendste exportproduct van Colombia. Nou ja, ironisch genoeg doet de zwarte koffie het goed op de legale ´witte´ markt, maar wordt er nationaal gezien meer omzet gedraaid met een wit poederig goedje op de ´zwarte´ markt....Het leek ons in ieder geval wel leuk om in een hostel te slapen met zijn eigen koffieplantage en dus gratis koffie. We moeten immers nog steeds op de kleintjes letten en gratis, verse en goede koffie klonk ons als muziek in de oren. Zo gezegd zo gedaan. Na die lange en koude busrit waren we wel toe waren aan een warme douche, want op de één of andere manier wordt je huid altijd extreem vettig als je lang in een bus of vliegtuig hebt gezeten. Helaas voor ons werd er die dag echter aan de waterleiding gewerkt en zou er pas vanaf 16.00 uur weer water zijn. Probleem met Colombiaanse werklui is echter dat ze (a) niet van werk houden en (b) al helemaal niet in de regen. Bij het vallen van de de eerste druppel regen vluchtten ze namelijk naar binnen om gezellig met z´n allen een biertje te drinken en het werk te laten voor wat het was. Het dorpje moest het nog een dag langer zonder water doen, wat de Colombianen om ons heen niet veel scheen uit te maken. In Nederland zou het dorp te klein zijn als men zonder echte aankondiging zomaar een dag zonder water moest doorkomen, maar hier worden louter schouders opgehaald. ´Morgen beter....´. Het probleem met ´mañana´ is echter dat het niet alleen ´morgen´ betekent, maar eigenlijk vooral ´niet vandaag´. Je voelt ´m al, later bleek dat het dorpje en dus ook wij, het in totaal drie dagen lang zonder water moest stellen. Nou ja, water was er eigenlijk genoeg, maar dan wel met bakken uit de hemel en niet uit de kraan. Met het vullen van een plastic zak in de regen hebben we onze wc nog net kunnen doorspoelen, maar toen we gewapend met shampoo en zwembroek onder de lekkende dakgoot plaatsnamen was het uit met de waterpret. Een beetje vervelend, want Lis´ asblonde haar wasondertussen donkerbruin en Luc hoefde al dagen geen gel meer te gebruiken om het in model te krijgen. Ondanks het feit dat we al 8 maanden redelijk vies door het leven gaan, werd het qua ranzigheid zelfs voor ons nu wel erg gortig. Gelukkig was de laatste dag van ons verblijf in Salento droog en konden we net voor het betreden van weer een nieuwe nachtbus nog een frisse douche nemen. Wel zo prettig voor onze medepassagiers.
Tussen al het water gezeik door hebben we als activiteit een ochtendje meegewerkt op de koffieplantage van het hostel. Uiteraard in de stromende regen (aan water geen gebrek!), maar het was erg leuk. Een mooie manier om iets meer over koffie en het verbouwen van tropisch fruit te weten te komen. Hoewel we ons niet kunnen herinneren dat we ons ooit voor een dergelijk laag honorarium verhuurd hebben, was de inbegrepen gratis lunch een welkom ruilmiddel. Ze taxeerden onze kwaliteiten direct op juiste waarde wat er toe leidde dat we voornamelijk geschoffeld hebben tussen de ananasplanten. Op deze plantage groeide naast koffie werkelijk vanalles (avocado, ananas, bananen, sinaasappels, bamboe, kokosnoten) en het schoffelen bleek best een serieuze taak aangezien de ananasplanten waren overgroeid met vanalles waar geen ananassen aan groeien. (Quizvraag: heeft iemand enig idee hoe een ananas groeit?). Ananasplanten blijken trouwens scherpe bladen te hebben want toen Luc het eerste half uur geen beschermde jas droeg (niet nodig man!), werden zijn z´n armen in een mum van tijd omgetoverd in de armen van iemand met 20 jonge speelse katten. Of iemand met zelfmoordneigingen en een slechte oog-hand coördinatie. Aansluitend aan deze noeste arbeid kregen we een koffietour en leerden we alles over de verschillende soorten koffie en hebben we het proces tot en met een vers gebrand en gezet kopje koffie mogen aanschouwen. Het opvallendste feitje voor ons was dat hoe sterker de smaak van de koffie, des te minder cafeïne het bevat. Wisten jullie dat? Het heeft simpelweg te maken met de duur van het koffiebrandproces; hoe langer je brandt, hoe meer cafeïne er verdwijnt, maar hoe sterker de smaak. Al met al een erg leerzame tour en een leuke en productieve dag. Wel lekker trouwens dat we ons na een dag hard werken, zweten en natgeregend te zijn, onszelf niet konden trakteren op een lekkere douche. Helaas kwamen we er te laat achter dat het ook mogelijk was om gebruik te maken van de brandslang van de lokale brandweer, want dat had ook nog een oplossing kunnen zijn. Tot zover het zelfmedelijden...
Naast koffie staat Salento bekend om de Valle de Cocora, een vallei begroeid met gigantische waxpalmbomen. Dergelijke palmbomen zijn kaarsrecht en kunnen een behoorlijke hoogte bereiken. Aangezien er behalve gras niet veel anders groeit, is het effect bizar en heel mooi (zie foto´s). Geluk bij een ongeluk was de regen en mist die op de ochtend van onze wandeling opdoemde; dit gaf het landschap een extra mystiek karakter.´s Avonds waagden we ons aan een spelletje Tejo, wat volgens onze collega op de plantage dé nationale sport van Colombia is. Het wordt gespeeld in een willekeurige houten schuur en je hebt klei, metalen ballen en buskruit (jawel!) nodig. Het doel is om de metalen bal in het midden van een hoop klei te gooien en er zijn bonuspunten te verdienen door de hoopjes buskruit rond het midden te laten exploderen. Dit gebeurd door het combineren van de elementen buskruit, een stalenring en de impact van een vallende stalen bal. De knal is te vergelijken met een ontploffende strijker in een rioleringsput, wat de eerste keer nogal schrikken was. Niet alleen voor ons trouwens want onze nieuwe beste vriend, een straathond die ons na een aai over z´n bol overal in het dorp vergezelde, vertrok bij het horen van de eerste knal direct met de staart tussen de benen. Dan liever geen baasjes...Luc was vele malen beter in het mikken, maar Lis heeft meerdere keren het buskruit doen knallen waardoor het een mooie gelijkopgaande, maar fanatieke strijd bleef. Aangezien Tejo geen olympische sport is en winnen dus veel belangrijker is dan alleen meedoen, vinden we het wel belangrijk om te vermelden dat ..... de uiteindelijke overwinnaar was.

Na drie dagen stinken in Salento gingen we op zoek naar een douche in Medellin, de stad van de eeuwige lente in het midden van Colombia. Medellin is met name bekend om 2 dingen: ´medisch toerisme´ (plastische chirurgie!!) en daarnaast was het jarenlang de cocaïnehoofdstad van de wereld en de thuisbasis van de grootste drugsbaron allertijden: Pablo Escobar. Hoewel de hoogtijdagen van Pablo al lang tot het verleden behoren (hij is in 1993 doodgeschoten door een militaire eenheid...), zijn er in de stad nog steeds duidelijk overblijfselen zichtbaar van de ooit zo florerende cocaïnehandel. Het meest in het oog springende voorbeeld zijn de witte panden welke her en der in de stad te zien zijn. Pablo had er namelijk een handje van om alle drugspanden en zelfs het hoofdkwartier van het Medellinkartel in zijn lievelingskleur te verven (wit dus!). Dit terwijl de rest van de gebouwen in Medellin oranje/rood zijn, dus veel moeite om de illegale business te verbergen deed men niet. Grappig feitje is dat dat het kartel in haar hoogtijdagen zoveel geld verdiende, dat men het niet kwijt kon bij de banken. Een oplossing was echter snel gevonden: pakken dollarbiljetten werden ingemetseld in de muren van drugspanden, met alle gevolgen van dien. Zo moest circa 10% van de buit worden afgeschreven vanwege ratten en andere knaagdieren, maar gezien de jaarlijkse omzet van vele miljarden dollar was dat geen probleem. Helaas was de Escobartour die wij wilden boeken vol, want we hadden graag de hand van diens broer geschud. Inderdaad, tegenwoordig verdient de familie Escobar op een andere wijze de kost, in ieder geval voor de bühne.
Maar goed, na een verkwikkende douche zijn we na aankomst in Medellin eerst de lokale laptopprijzen eens gaan inspecteren en hoera (!!), de prijzen zijn in tegenstelling tot Ecuador iets meer te vergelijken met Europa. Helaas bleek het maken van afspraken met Colombiaanse verkopers al net zo lastig als in Ecuador, want na talloze telefoontjes met de door ons uitgezochte verkoper en in 3 dagen tijd 5 keer teleurgesteld de winkel verlaten te hebben, bleek het ook in Colombia toch iets lastiger om de gevraagde programmas´s (office , windows) in het Engels om te zetten. Gelukkig wist ´Freddie´, een kerel met minstens 150 kilogram schoon aan de haak, op de laatste dag van ons verblijf in Medellin het klusje wel te klaren. Toen we hem vertelden dat we een paar jaar geleden in zijn favoriete land Argentinië rondgereisd hadden, wisten we zijn gevoelige snaar te raken met als positief gevolg dat hij extra zijn best deed om ons zo goed mogelijk van dienst te zijn. Niet dat hij er geweest was of de mensen er zo aardig vond, maar op Discovery Channel had hij namelijk zo´n lekkere steak gezien dat een bezoek aan het land van de gauchos hoog op zijn lijstje was beland. We hebben het al eerder opgemerkt, de motieven om te reizen zijn legio...Desalniettemin, wij hebben weer een laptop en hebben ondertussen alweer heel wat getypt, geskyped en gefacebookt dus wij zijn blij :)
Tussen het laptop kopen door hebben we de stad bekeken en een lokale voetbalderby bezocht: Itagui – DIM (= topclub in Colombia). Toen Luc bij een doelpunt van het uitspelende DIM werd omarmd en gezoend door zijn buurman, moesten we eigenlijk wel concluderen dat ze nóg fanatieker zijn de Ecuadorianen. De indringende vraag van onze overgepassioneerde omstanders ´of wij toch ook voor DIM waren´, was voor ons trouwens het sein om het vooropgezette plan ´juichen voor de thuisclub´ te laten varen. Wij wisselen onze loyaliteit graag om voor een veilig heenkomen. Verder was het een typisch Zuid-Amerikaans potje: veel sfeer, politie, vuurwerk en hier en daar een matpartij op de tribune. O ja, en natuurlijk een wedstrijd van bedenkelijk niveau omlijst met meerdere gele en één rode kaart. Dit viel ons nog relatief mee, want we denken niet dat er in Europa veel meer dan 7 man per team het eindsignaal zouden halen. De einduitslag was 1-1, een resultaat waar iedereen vrede mee scheen te hebben.
Verder hebben we een dagje besteed aan ´De Rots´ en het dorpje Guatapé, op 2 uur ´bussen´ van Medellin. De rots is letterlijk een rots van 385 meter hoog, waar ze, helaas op de Colombiaanse manier, een trap tegenaan geplakt hebben. Hoewel het niet overal even veilig aanvoelde hadden we na het bedwingen van 600 treden een geweldig mooi uitzicht over een groot meer met duizenden inhammen en eilandjes. Het nabijgeleden Guatapé is zowaar nog mooier; een extreem schattig dorpje met huizen in alle kleuren van de regenboog, vrolijke mensen en een uitgelaten sfeer.

Omdat het belangrijk is om na een nachtje in de diepvries goed te ontdooien, zetten wij met behulp van weer een nachtbus (15 uur...) koers naar de Caribische zee om een bezoek te brengen aan Park Tayrona en een 5-daagse hike naar Ciudad Perdida te ondernemen. Als uitvalsbasis voor onze activiteiten kozen we voor het visserdorpje Taganga, waar we verbleven in een hostel gerund door John, een ietwat vervelende Amerikaanse Vietnam veteraan. John had de onhebbelijke gewoonte om bij het aanhoren van al onze plannen permanent diep te zuchten en vooral veel nee te schudden. We hadden er volgens hem weinig van begrepen. Het feit dat Luc ´m stuctureel met Tom i.p.v. John aansprak, heeft ´m wellicht ook niet gemotiveerd constructief mee te denken. Zijn adviezen om de 5-daagse hike naar Ciudad Perdide te laten voor wat het was en ook Tayrona met een middagje af te doen, hebben we uiteraard vriendelijk in de wind geslagen (zie onder).
Allereerst onze wandeling naar Ciudad Perdida, oftewel ´De Verloren Stad´. Deze verloren stad is alleen per voet bereikbaar en krijgt daarom veel minder toeristen te verwerken dan makkelijk bereikbare historische oorden als Machu Picchu in Peru. Ciudad Perdida is gesticht rond het jaar 800 door de Tayrona indianen en pas in 1973 ´herontdekt´ door goudzoekers. Vandaar uiteraard de naam ´verloren stad´. Ten tijden van de Spaanse kolonisatie is hier vanwege de aanwezigheid van véééél goud een felle strijd geleverd, welke uiteindelijk gewonnen werd door de .......indianen! Hoe verrassend, maar helaas voor hun maakten ze wel de fout om de Spanjaarden binnen hun eigen domein gevangen te zetten. Nadelig gevolg was dat de hele bevolking binnen een mum van tijd werd geveld door Europese ziekten waartegen ze niet bestand waren. Sinds de herontdekking is de archeologiste site ook voor toeristen opengesteld, maar helaas is een bezoek aan Ciudad Perdida niet altijd even veilig geweest. Ook in deze regionen was de FARC actief en in 2003 zijn tijdens een hike 8 toeristen gegijzeld. Het gebied is vervolgens door het leger geheel schoongeveegd en sinds 2005 is het weer mogelijk om stad te bezoeken. De stad wordt nu bewaakt door regeringssoldaten en wij moesten de site dus delen met jonge ventjes in camouflagekledij en geweren. Een veilig gevoel, dat dan weer wel, en volgens ons waren ze blij dat hun eentonige regime werd doorbroken door een paar toeristen.
Maar alvorens we de oude glorie konden aanschouwen moest er eerst flink gewandeld worden, en wel vijf dagen: drie dagen heen (bergop) en 2 dagen terug. Wij begonnen de tocht met zijn tienen, gids Ali en kok ´Cookie´ (we konden z´n echte naam niet onthouden...), maar al snel werd de groep opgesplitst. Vier van de tien hikers bleek namelijk in tijdnood te zitten en wilden de hele tocht in slechts 4 dagen overbruggen. Wij niet, en dus verbleven we vier van de vijf dagen in het gezelschap van de wereldvreemde, maar zeer leuke Bea en haar broer Jon uit Engeland en het Zwitserse stel Tom en Nadine. Daarnaast werden we de meeste avonden vergezeld door kinderen uit de indianendorpjes in de jungle, die daar gek genoeg nog altijd geheel vrijwillig verblijven. Dus ondanks de aanwezigheid van spinnen, teken en andere enge dieren, de afwezigheid van stroom, stromend water, een school en een kindersterfte van 50% (inentingen: niet toegestaan!). We konden ons er weinig bij voorstellen. Ze kennen echt nog een klassieke rolverdeling: jongetjes gaan overdag met de volwassenen mannen van het dorp mee om te jagen en meisjes blijven met de vrouwen achter in het dorp. Schoenen zijn hierbij blijkbaar overbodig, want alleen voor het mannelijke geslacht is het toegestaan om schoeisel te dragen. De kids vonden ons trouwens machtig interessant; witte mensen die de hele avond kaartspelletjes spelen en in een onbekende taal met elkaar spreken. Imiteren ging ze trouwens goed af, en vooral geslaakte vloeken werden overgenomen. Ach, wie heeft niet zo z´n eerste buitenlandse woorden geleerd. Gelukkig spreken hun ouders geen woord Engels....Na 3 dagen in de jungle en nachten in de hangmat bereikten we de verloren stad en tot onze vreugde was er, behalve een zooitje soldaten, geen toerist te zien! Heerlijk ongerept, we voelden ons net Indiana Jones. Ondanks waarschuwingen van mensen dat de schoonheid van de site het niet haalt bij Machu Picchu, waren wij wel degelijk onder de indruk en hebben we een ochtend lang over de verschillende terrassen van de verloren stad gedwaald. Tevreden en voldaan begonnen we aan de terugweg die nog 2 dagen zou duren, en we hoofdzakelijk in de stromende regen hebben afgelegd. Geen probleem, de buit was toch al binnen.

Als je je in de nabijheid van de Caribische zee bevindt (en Nederlands grondgebied trouwens: de ABC-eilanden liggen vlakbij!), kan je het natuurlijk niet nalaten om ook de bijbehorende palmboomstranden te bezoeken. Daarnaast vonden we dat we wel wat rust en luieren hadden verdiend na 5 dagen hiken in de jungle. We vertrokken zodoende richting Park Tayrona, waar de jungle, het strand en de zee elkaar ontmoeten. Volgens onze informant was het park eenvoudig per bus te bereiken en na een ´easy walk on flipflops´ (= slippers) over witte stranden zouden we spoedig op een goedkope camping aankomen waar we de nacht zouden doorbrengen. Helaas was niets minder waar en hadden we het na een uur ploegen over een junglepad bestaande uit modder en paardenpoep, en aangevallen (en verslagen!) te zijn door een leger muggen, compleet gehad met deze wandeling. Zo loop je zonder enig probleem 5 dagen in de jungle op weg naar een verloren stad, en zo breekt een klein stukje op slippers je mentaal volledig op. Een kwestie van (verkeerd) verwachtingsmanagement....Luc heeft er zelfs zijn eeuwenoude en onverslijtbare Havaiana slippers kapot gelopen! Nou, dan is het zoals jullie begrijpen wel echt bar geweest. Op de camping aangekomen kwamen we tot de conclusie dat we eigenlijk best wel zin hadden in een wat luxere slaapplek, dus geen tentje in de jungle met al het ongemak van dien, en daarnaast waren we na een eerste blik op de stranden niet echt overweldigd door de schoonheid ervan. Het was volgens ons niet zo mooi als je het van de Caribbean voorstelt. Tevens werd Luc tijdens het tandenpoetsen bijna vermoord door een vallende kokosnoot, wat in tropische gebieden daadwerkelijk een erkend risico is. Dus beste mensen, les 1: poets nooit je tanden onder een palmboom met rijpe kokosnoten! Maarrrrr goed, na een middagje strandhoppen, krabben en slangen spotten en de eerste Reggae te hebben aangehoord, begonnen we toch wel langzaam in de sfeer te komen. Dit mag ook wel, want de komende weken zullen we ons voornamelijk in de Caribische sfeer begeven. We kunnen er dus maar beter snel aan wennen.

De laatste plek die we in Colombia bezochten was Cartagena, door velen de mooiste koloniale stad van Zuid-Amerika genoemd. En dit durven wij, na 3 dagen rondslenteren in deze prachtige stad waarin élk straatje de moeite van het bewandelen waard is, zonder enige twijfel wel te bevestigen. Overigens kon je Cartegena onlangs nog op tv zien, omdat een week voor onze aankomst Obama tezamen met alle andere Latijns-Amerikaanse regeringsleiders (of dictators...) in Cartagena te gast was voor een topconferentie. De overblijfselen van de festiviteiten waren voor ons in ieder geval nog duidelijk zichtbaar. Als iemand van jullie trouwens in de toekomst naar Cartagena komt, is het niet ondenkbaar dat je Lis met foto en al zult aantreffen in het toeristenblad. Ze werd bij onze rondgang door de stad namelijk geïnterviewd en gefotografeerd door een aantal agenten van de toeristenpolitie. Bij publicatie zullen wij uiteraard onze royalties gaan claimen, dus een melding wordt op prijs gesteld.
Naast de historische stad kun je vanuit Cartagena een bezoek brengen aan een vulkaan, die geen lava maar modder spuuwt. Wel leuk natuurlijk, vooral omdat je in deze modderkrater lekker (na ja, lékker?) kunt badderen terwijl een aardige Colombiaan voor een paar pesos het hele gebeuren op de camera vastlegt. Badderen in een moddervulkaan stond na al deze maanden nog niet op ons palmares en we sloegen voor een paar peso dus graag een modderfiguur. Na een trip van 3 uur met de benenwagen-bus-bus-brommer over slechts 50 kilometer (!), kwamen we gezien de temperatuur enigszins oververhit aan. In aanblik leek de vulkaan niet zo indrukwekkend, maar na het beklimmen van de houten trap konden we zo de modder induiken en één van onze meest bizarre reiservaringen opdoen. De bubbelende modder was vrij dun, maar wel zo stevig dat je er in kon blijven drijven zonder ook maar enige moeite te doen. Water/moddertrappelen was dus niet nodig. Alle mogelijke posities werden uitgeprobeerd en de stramme spieren konden volledig ontspannen in de warme prut. Daarnaast is vulkanische modder rijk aan mineralen en glom onze huid, na een frisse douche in het meer, als nooit te voren. Deze keer dus niet van de vettigheid/het niet douchen welteverstaan...Alles bij mekaar een supergrappige excursie!
In Cartagena hield het avontuur in Colombia (helaas) op. Onze volgende bestemming was namelijk Panama, en omdat de grensovergang over land niet veilig is (guerillagebied) resten slechts twee opties: vliegen of meezeilen met een privéjacht vanuit Cartagena. Aangezien zeilen over de Caribische zee een stuk aantrekkelijker en spannender in de oren klonk, was voor ons de keus snel gemaakt. Zeilen dus. De weken hiervoor hebben we op internet gezocht naar een boot die (a) rond de juiste tijd zou vertrekken én (b) een beetje betrouwbaar was. Dat laatste leek in beginsel nogal een open deur, maar na een beetje onderzoek bleek dat er in de backpackerscene nogal wat horrorverhalen de ronde doen. Van boten die toeristen gebruiken als dekmantel voor drugs- en/wapenhandel, tot dronken en incapabele kapiteins, defecte boten (midden op zee) en te weinig voedsel/water voor de vijfdaagse oversteek. Maar, met dank aan alle mensen die zo fanatiek zijn in het schrijven van online recensies, hebben we toch een geschikte boot gevonden: S/V Luka. De Luka wordt bestuurd door de Poolse kapitein Tom en zijn vrouw Bea. Bij ons internetonderzoek was 1 ding direct duidelijk: zeilen kunnen ze in ieder geval wel. Tom staat namelijk met zijn hond Wacek (uit te spreken als ´Vadsig´) in het Guinness book of records omdat hij solo en non-stop de wereld rondzeilde. We ontmoetten Tom en Bea 2 dagen voor vertrek, net als de 11 andere reizigers trouwens met wie we samen de oversteek gingen wagen. Hoewel Tom en Bea bij de ontmoeting allebei naadloos aan het Poolse stereotype voldeden (ze zaten beiden aan de Smirnoff vodka...), hadden we er gek genoeg toch alle vertrouwen in. Er was echter nog wel 1 obstakel: we moesten na betaling van 100 dollar borg binnen 2 dagen nog 900 Amerikaanse dollars cash zien te verzamelen, en dat is gezien de werkweigering van de meeste geldautomaten in Zuid-Amerika nog niet zo eenvoudig. De tarieven in dit drijvende Polenhotel zijn zoals jullie zien iets hoger dan we bij de Nederlandse vestigingen gewend zijn. Het verzamelen van 900 dollar cash was trouwens niet alleen vanwege de krakkemikkige staat waarin de lokale geldmuren verkeren een helse opgave, maar ook omdat onze hoeveelheid bruikbare pasjes de laatste weken danig begint is geslonken. Zo hebben we drie creditcards moeten laten blokkeren toen enkele weken geleden onze geliefde laptop gejat werd (creditcardinfo stond op de laptop opgeslagen...stomstomstom!!!!) en zijn bij onze geld-strooptocht door Cartagena al onze Rabo-bankpassen (wederom 3 stuks) geblokkeerd. Door de Rabobank zelf welteverstaan, omdat ze er door de vele afschrijvingen van verdacht werden ten prooi te zijn gevallen aan ´skimmers´. Ja hoor eens, we geven gewoon vrijwillig veel geld uit! Ten tijde van crisis schijnt dit niet meer tot de mogelijkheden te behoren. Helaas, eens geblokkeerd blijft geblokkeerd. We zijn nu de laatste 2 maanden van onze reis dus volledig afhankelijk van 1 schamele ABN Amro bankpas, wat vooral Luc als telg uit een Rabonest aan z´n hart gaat. Maar nood breekt wet; hopelijk komen we financieel niet droog te staan...Maaarrrrrr, voor het hoe en wat van onze zeiltocht moeten jullie nog even geduld hebben tot het volgende verslag. Maar dat we heelhuids zijn aangekomen willen we al wel verklappen...

En gewoontetrouw als we zijn natuurlijk ook weer de korte samenvatting met plus- en minpunten:
De pluspunten:
- De Colombianen
Ze zijn vrolijk, gezellig, praatgraag, nieuwsgierig en altijd in voor een feestje. Je voelt het door het hele land: dit is prettig volk!! In veel minder bedeelde landen heb je het gevoel dat de meeste gesprekjes uiteindelijk uitdraaien op het vragen of verdienen van geld aan je. In Colombia was dit echter anders. We zijn op onze doorkruising talloze aardige Colombianen tegengekomen die je graag (belangenloos) wilden helpen of gewoon een praatje wilden maken. Een verademing!
- Variatie
Van mooie steden en natuur tot interessante archeologische sites en stranden, Colombia heeft het allemaal. En dat op een relatief kleine schaal, met de nadruk op relatief...Eigenlijk waren wij wel een beetje verbaasd over de diversiteit van het land. Als het verder in de toekomst een beetje veilig blijft, heeft het alles in zich om een populair reisland te worden/blijven.
- Veilig en comfortabel
Na een wat dodgy periode in Ecuador (of met name Quito) hadden we in Colombia geen enkel probleem met het gevoel van veiligheid. Zolang je je gezonde verstand gebruikt natuurlijk, maar men is in ieder geval hard bezig om de stijd met de guarillabewegingen tot het verleden te laten behoren. Daarnaast is Colombia een relatief comfortabel land: grote goede supermarkten, goede bussen (met TE goede airco!!) en hostels, maar nog altijd voorzien van een herkenbaar Zuid-Amerikaans sausje. Op dit gebied zeker niets te klagen dus.

Minpunten:
- Niets nieuws: het eten
Ook hier voornamelijk een dieet van rijst met bonen... Gelukkig hebben vele hostels hier een keuken waardoor we regelmatig de kans krijgen ons eigen prutje te maken. Gezonder, goedkoper en (meestal) lekkerder.
- Verder kunnen we met de beste wil van de wereld niets bedenken!

Het eindcijfer van Colombia is dan ook een dikke 9!!!

Wij gaan nu maar eens de stad in hier. We zijn gister aangekomen in Granada, Nicaragua en de eerste indruk van het land is goed. De volgende keer volgen Panama en Costa Rica, waar we ook al weer vertrokken zijn.

Hasta luego!