Upate 4: Bungyjumpen, paragliden en meer

Hallo allemaal!

Aangezien de vorige update inclusief herschrijven a.g.v. uitvallende stroom, politie, veel frustratie etc. nogal een zware bevalling was geworden, proberen we deze keer het verhaal in 1 keer op jullie scherm te toveren. De laatste keer bevonden we ons zoals jullie misschien nog wel weten in Cordoba (Argentinie), vlak voordat we in de nachtbus stapten naar Salta in Noord-Argentinie.

In Salta waren we aanvankelijk van plan te gaan paragliden. Voor de onwetenden: bij paragliden is het idee dat je zo hard mogelijk van een berg rent met een parachute en instructeur op je rug en hoop je vlak voordat het echt stijl wordt (de afgrond) genoeg opwaartse druk te onwikkelen zodat je opstijgt. Helaas voor ons was er net een maand geleden een toerist uit de lucht gevallen: dood! De instructeur was vergeten de riempjes tussen hem en z´n bagage aan te halen…aangezien hij de enige was die dergelijke vluchten vanuit Salta aanbood, hebben wij onze plannen om ook te paragliden in de ijskast moeten zetten…
Als vervangende activiteit hebben we 2 dagen lang een auto gehuurd om door de omgeving te crossen. Salta wordt omgeven door bergen, western-achtige decors, kleine schattige dorpjes en….onverharde wegen! De droom van iedere rallyrijder. Geheel verzekerd tegen iedere vorm van schade (leek ons de investering van 10 euro wel waard) zijn we op pad gegaan. Alleen een eventuele ´roll-over´ zou niet verzekerd zijn, maar de kans daarop leek ons gezien de power van onze Chevrolet Corsa (= koekblik) nog wel te overzien. Al driftend en stoffend (maar altijd verantwoord natuurlijk! Voor beide moeders…) zijn we op de tweede dag per toeval uitgekomen bij een plek waar allerlei ´extreme sports´ beoeffend konden worden, waaronder bunjyjumpen. Aangezien ik (Luc) altijd heb gezegd dat ik dit nooit van mijn leven zou doen (hoogtevrees!!!), leek het me dan ook volkomen overbodig hier een kijkje te nemen. Op Lis´ aandringen zijn we toch maar even gaan kijken. En ja hoor, voor maar 20 euro kon je je hier vrijwillig van een hoge brug afgooien. Voor deze belachelijk lage prijs moet er natuurlijk wel kwaliteit en veiligheid geboden worden, dat kan niet anders! Lis was al snel overstag en heeft als eerste, na het ondertekenen van een ietwat warrig spaanstalig contract (idd, ons spaans is nog altijd niet best), de elastieke kabel om de enkels laten binden en is de diepte tegemoet gedoken. Haar jubelende verslag na terugkomst, de spotgoedkope prijs en de steeds groter wordende druk (´het lijkt me zo leuk om het allebei gedaan te hebben!´) hebben me toch doen besluiten de uitdaging aan te gaan. Met een roffelende hartslag heb ook ik me opgezweept door de tonen van ´Eye of the tiger´ van de brug laten vallen en ik moet zeggen, een onvergetelijke ervaring! Stuitterend van de adrenaline hebben we het laatste stukje van onze roadtrip terug naar Salta in recordtempo afgelegd. Uiteraard volledig verantwoord, dat spreekt voor zich…

Vanuit Salta zijn we per bus verder gegaan naar San Pedro de Atacama (SP) in Noord-Chili. Hier hebben we voor het eerst (zonder aankondiging) kennis gemaakt met de hoogte waarmee we, voornamelijk in Bolivia, te maken zouden krijgen. De grenspost tussen Argentinie en Chili ligt namelijk op 5000 meter, wat bij ongeveer 50% van de buspassagiers misselijkheid teweeg bracht. Bij ons gelukkig niet, wij mensen uit de lage landen vonden alleen diarree wel genoeg…

Zoals de naam al doet vermoeden bevindt San Pedro zich temidden van de Atacama woestijn, statistisch gezien de droogste woestijn ter wereld. De omgeving heeft mede door de droogte verdacht veel weg van een maanlandschap, vandaar ook dat de ´Marslander´, ontwikkeld door de NASA en momenteel rondrijdend op Mars, in dit gebied is getest. Echter, hoofddoel van ons verblijf in San Pedro was het regelen van een driedaagse trip door de woestijn naar Bolivia per Jeep. In het gezelschap van 2 Australiers, 2 leute uit Wales en onze chauf/gids Andres, ´the Killer´ vertrokken we voor een driedaagse trip vanuit San Pedro naar Uyuni in Bolivia (= ´het land waar geduld een schone zaak is!´). Als gevolg van het extreme klimaat in de woestijn (overdag snikheet, ´s nachts vorst en geen verwarming bij de overnachtingen!) werd al snel duidelijk waarom Andres door z´n vrienden niet alleen door zijn voetbalkwaliteiten ´the killer´ wordt genoemd. Gewapend met brandende fakkel verdween Andres namelijk onder de motorkap van onze Jeep om de bevroren koelvloeistof te ontdooien. Gezien de bezinelucht in de auto leek het ons beter even vanaf een afstandje te bekijken hoe onze vriend dit klusje zou klaren. Eerlijk is eerlijk, binnen anderhalf uur (inclusief het verwisselen van wat banden), zaten we weer heelhuids in de Jeep.
De tocht zelf was ronduit schitterend. In de Woestijn liggen verschillende laguna´s die bevolkt worden door verschillende Flamingo-kolonies en als gevolg van de vele mineralen in de bodem hebben de laguna´s alle kleuren van de regenboog aangenomen. Als kers op de taart hebben we de derde dag van de trip de Salar de Uyuni (SdU) bezocht. In tegenstelling tot wat de meeste Amerikanen willen doen geloven, is niet Salt Lake City maar SdU de grootste zoutvlakte ter wereld. Het oogverblindende wit reikt zover je kunt zien met als gevolg dat je allerlei getructe foto´s kunt maken. Zie de bijgevoegde foto´s zullen we maar zeggen…

Na aankomst in Uyuni hebben we direct een transfer geregeld naar Tupiza, eveneens in het Zuiden van Bolivia. Tupiza heeft wereldfaam verworven als decor voor de westernklassieker ´Butch Cassidy and the Sundance Kid´ met Paul Newman en Robert Redford in de hoofdrol. OK, schaam je niet, wij hadden er ook nog nooit van gehoord. Maar goed, dat maakt de mensen hier niet minder trots! Bij Lis stond dit plaatsje al vanaf dag 1 van onze reis hoog op de agenda omdat je hier je cowbowskills kunt testen op de rug van een paard in een Westernachtige omgeving. Aangezien ik hier vanaf dag 1 al geen zin in had (ben geen fan van paarden), leek half maart 2 maanden geleden een prima uitstel-excuus. Maar ja, eens moet je dan toch voor de bijl. Gezien onze ervaring (Luc: geen, Lis: in haar jonge jaren 4-maal in 1 wedstijd van een paard gevallen) hadden ze ons een ´automatic horse´ aangesmeerd. En met ´automatic´ bedoelen ze hier in feite ´luistert nergens naar´ en ´schokt tergend langzaam door de brandende zon´. Het trekken aan teugels, roepen van commando´s of andere hopeloze pogingen waren vergeefse moeite. Onze 5-uur durende tocht draaide zodoende uit op een kleine teleurstelling, al maakte de omgeving inclusief echte´wild-westcactussen (!)´ nog veel goed.

Na Tupiza hebben we op weg naar Tarija nader kennis gemaakt met de staat waarin de meeste wegen in Bolivia verkeren: onverhard en hobbelig. Als extra ingredient werden we getrakteerd op bergpassen inclusief duizelingwekkende afgronden. De rijstijl van de gemiddelde Boliviaanse buschauffeur en de kruisjes voorzien van namen, data en bloemen in de vele bochten van deze pas waren ook al niet goed voor onze gemoedsrust. Soms wil je in een bus gewoon slapen...In Tarija zijn we enkele dagen gastvrij ontvangen door Merieke, een nichtje van Liske, die sinds 4 jaar met haar Boliviaanse man Luis en zoontje Jan in Bolivia woont. Erg lekker om met locals in je moerstaal te kunnen communiceren en zodoende een hoop over het land te leren. Merieke en Luis, nogmaals hartelijk dank voor de ontvangst!

Momenteel bevinden we ons in Sucre, een historische stad ongeveer in het centrum van Bolivia. Gisteren hebben we alsnog onze langverwachtte paraglidevlucht kunnen maken. De kennis en kunde van onze instructeur (hij behoort tot de beste van Bolivia en er zijn er in heel Bolivia toch al gauw….3! Serieus waar) woog net iets zwaarder dan het verhaal uit Salta wat nog altijd in ons achterhoofd zat. Even bekroop ons op heenweg naar de ´vliegvallei´ het gevoel dat onze piloot gezien zijn extreme vrolijkheid ´s ochtends zijn boterham met een paar glaasjes vodka naar binnen had gewerkt, maar gaandeweg de dag bleek het slechts een karaktertrek te zijn. Gelukkig maar…de vluchten van mij en Lis waren behoorlijk verschillend. Lis had weinig wind en termiek waardoor ze als een baksteen naar beneden ging en slechts 6 a 7 minuten heeft kunnen vliegen. Bij mijn vlucht was er aanmerkelijk meer wind en termiek waardoor we tot een hoogte van 800 meter konden stijgen. De landing was echter iets minder prettig; de zandbak werd gemist en we kwamen in een aantal doornstruiken terecht. Gelukkig viel ik boven op de instructeur (die ongeveer 2 keer in mij pastte) en had ik alsnog een landing zonder al te veel schade. Enkele schrammen daargelaten…

Vandaag stappen we weer in de bus richting Potosi, naar het schijnt de hoogste stad ter wereld (boven de 4000 meter). We moeten aan het eind van de reis echt eens een lijstje maken met alle dingen die als ´hoogste, langste, grootste, kleinste etc. ter wereld´ worden aangemerkt. In Potosi willen we een zilvermijn gaan bezoeken. Daarna zullen we verder gaan naar La Paz, door hoofdstad van Bolivia.

Dit was het dan weer voor nu. Tot de volgende keer maar weer!

Hasta luego!