Update 5: een aantal bezittingen lichter...

Hola todos!

Deze keer neem ik (Liske) het stokje van Luc even over omdat hij ondertussen al heel wat uurtjes achter de computer heeft besteed en het tijd wordt dat ik mijn aandeel lever. Luc eindigde zijn verhaal in Sucre, vlak voordat we naar Potosi vertrokken met de zoveelste bus. Potosi is officieel de hoogste stad ter wereld en is van oudsher een rijk stadje omdat het een aantal zilvermijnen heeft. Het zilver is ondertussen allang verdwenen (al blijft een groot deel van de ´miners´ hopen op die ene gelukzalige dag!), maar er worden nog steeds mineralen uit de berg gehaald zoals tin en koper. De mensen die hier werken verdienen naar stukloon, en om zodoende wat bij te verdienen mogen toeristen onder begeleiding de mijnen bezoeken. Volgens goed Boliviaans gebruik is alles primitief en in onze Westerse ogen bijzonder onveilig; geen liften, smalle schachten gestut met wat houten balkjes, weinig ventilatie en een temperatuur die verschilt tussen de -20 en +45 graden. Dat klonk allemaal zo aantrekkelijk dat we maar een tourtje hebben geboekt. Welkom in Bolivia, het land waar werkelijk niets te gek is! Aangezien ze ons vroeger hebben geleerd iets aardigs mee te nemen als je ergens op bezoek gaat, hebben we dat deze keer ook maar gedaan. Onze gids had wel een goed idee: een zak cocabladeren (verdoofd en stilt de honger), bijna pure alcohol (96%, bleek na een kleine test bijzonder sterk spul te zijn!), pakje sigaraten (niet helemaal zoals wij ze kennen, of toch wel...) en als uitsmijter....enkele dynamietstaven! Zo moest ons bezoek wel een knallend optreden worden. Onze gids wilde voor de ingang van de mijn wel even demonstreren hoe veel IMPACT zo´n explosie heeft. Na het aansteken van het lont werd de dynamietstaaf eventjes doorgegeven voor een foto; we hadden 2 minuten de tijd voordat de boel zou ontploffen. Wie wil er nu niet met een brandende dynamietstaaf op de foto! Nou ja, wij eigenlijk...Tegen wil en dank kreeg Luc 1 minuut en 23 seconden voor de explosie en 1 minuut voordat de gids de staaf ingroef in een een berg stenen zijn moment of fame. Gelukkig hebben we de foto´s nog...De tour was erg indrukwekkend en deprimerend tegelijk. Volwassenen en kinderen vanaf 10 jaar (die kunnen op 80 meter diepte op plekken komen waar volwassenen niet bij kunnen...erg handig, aldus de gids) werken 10 uur per dag keihard onder grond voor een maandloon waar wij nog geen 2 dagen mee overleven. Erg treurig en bizar.

In het algemeen voel je je in Bolivia automatisch iets minder veilig door alle armoede die je om je heen ziet. Ondanks de extra alertheid die dit met zich meebrengt zijn we helaas op onze busreis van Potosi naar La Paz beroofd. We waren nog op het busstation van Potosi en Luc had in een vlaag van bewustzijn zijn paspoort, portemonnee en mp-3 uit zijn tas gehaald en in zijn broekzak gestoken. Hij ging daarna nog héél even naar de wc aangezien regel 1 voor busreizen in Bolivia is: ga naar de wc wanneer het nog kan want je kan zo voor tig uur opgesloten worden in het stalen gevaarte. Ik zal ondertussen in een constante vlaag van onoplettendheid en nonchalanche van lucs mp-3 (die van mij was al in week 1 zoek....) te genieten. Een of andere kerel heeft zonder dat ik het zag boven mijn hoofd lucs tas weg gegrist (inclusief Luc´s telefoon, de reizigersbijbel Lonely planet, verrekijker, lenzen etc. etc.) en is langs mij heen naar buiten gelopen. G$TV"&(/FTV$R Goed balen!!!! Een gezellige reis werd het daardoor niet want Luc was (terecht) goed pissig op me......we zijn vervolgens in La Paz een dag zoet geweest met het doen van aangifte. Bolivia is geen land waar men zich echt druk maakt over dit soort futiliteiten, en het feit dat we een aangifte nodig hebben voor de verzekering maakte ook al weinig indruk (hoezo verzekering??). We zijn vervolgens de hele stad doorgestuurd om het juiste bureautje te vinden waar we aangifte konden doen. En ja, zelfs op de drempel van het bureau word je door agenten nog naar de verkeerde richting gewezen. Nou goed, laten we het erop houden dat het uiteindelijk gelukt is. Wij hopen dat ze bij Interpolis goed Spaans spreken...

De stad La Paz zelf maakte gelukkig een hoop goed. La Paz is (jaja) de hoogste hoofstad van de wereld. Het is qua ligging een ontzettend gave stad. Het ligt in een soort badkuip waardoor je op elk punt van de stad een te gek uitzicht hebt. Het is net als in een voetbalstadion; hoe dichter bij het veld (onder in De Kuip), hoe beter de locatie. In La Paz zijn een aantal highlights waaronder een weg die bekend staat als de gevaarlijkste weg van de wereld, oftewel, ´the death road´. De naam is logischerwijs gekozen naar aanleiding van het grote aantal verkeersdoden per jaar; meer dan 100 per jaar. Om deze reden is er sinds 3 jaar een nieuwe weg wat de ´echte deathroad´ vrijmaakt voor mountainbikers. Dit klonk ons als muziek in de oren dus we hebben een (goede!!) mountainbike gehuurd en zijn de 64 kilometer lange weg (100% downhill) afgeraced. Slechts 1 val (ik remde, Luc niet...), een hoop spierpijn en enkele hartkloppingen later zijn we veilig beneden aan gekomen. Eens, maar nooit meer!! (zie de foto´s). En weer een berichtje voor de moeders: we wisten écht niet dat er 6 doden zijn gevallen sinds dit mountainbiketochtje wordt toegestaan......anders hadden we het natuurlijk niet gedaan! Onze handen hebben de rem niet losgelaten in ieder geval.
Een andere highlight van La Paz is de San Pedro gevangenis. Het ligt hartje centrum en het is de thuisbasis voor ongeveer 1500 gevangenen. De regels binnen dit complex zijn vreemd. Het is eigenlijk een soort dorp binnen de gevangenismuren. Vrouwen en kinderen lopen in-en -uit, er zijn winkeltjes, restaurantjes en de grootste cocainefabriek in heel Bolivia ligt binnen de gevangenismuren. De gevangenen moeten zelf hun geld verdienen waarmee ze hun cel en eten kunnen betalen. Een grote inkomstenbron is de toeristenstroom. Voor 250 Boliveanos (25 euro) mag je binnen een kijkje nemen en het is inclusief een gids (vaak in je eigen taal, we hadden al een naam van een Nederlander, Alexander, van andere reizigers te horen gekregen) en een bodyguard (een zware jongen die je ook een paar stuivers moet toeschuiven). Overigens verdwijnt een groot deel van dit bedrag in de zakken van de cipiers, het is werkelijk zo corrupt als de nete. Het is volstrek illegaal maar alle cipiers kijken de andere kant uit als je door de poort naar binnen komt. Maar nu komt het...helaas was er 2 dagen voordat wij in La Paz zouden arriveren iemand van de media naar binnen geglipt die alles op film heeft gezet én dat werd direct op de nationale tv uitgezonden. Vanaf dat moment is alle toerisme stopgezet. Erg raar aangezien iedereen al jaren weet dat dit gebeurd; zelfs de Lonely Planet schrijft erover. Goed balen voor ons want we hadden hier ontzettend naar uitgekeken. Het was ondertussen een week na het incident en luc en ik konden het niet laten om het toch nog eens te proberen. De truc is dat je op het plein voor de gevangenis wacht totdat er iemand naar je toekomt die je vraag of je erin wilt. Luc en ik (en een Engels meisje) zitten er nog geen 3 minuten of een kale Amerikaans sprekende kerel, die duidelijk onder invloed was, sprak ons aan om te vragen of we ´erin´ wilden. Voor 100B kon hij ons binnen smokkelen maar het was wat lastiger dan normaal. Na wat onderhandelingen met de bewakers en een hoop gedoe beweerde hij alleen nog even de pasjes te moeten laten maken. Het gebouw waarin hij dat zou gaan doen bleek een steeg en weg was hij met onze 300 Boliveanos. We waren een erg makkelijke prooi, haha! We wilden denk ik iets te graag binnen....overigens leverende navraag bij de bewakers weinig op. Wij vermoeden een complot...en zo kwam de teller in Bolivia op: 1 keer beroofd en 1 keer opgelicht. Een aardig gemiddelde waarmee we ons netjes in de middenmoot van het backpackerspubliek kunnen handhaven.

Als ´pauze´ op de zoveelste stad zijn we in La Paz op en neer gevlogen naar Rurrenabaque (Rur). Een groot deel van Noordelijk Bolivia is Amazonegebied en vanuit dit plaatsje kan je de jungle/pampas gemakkelijk bezoeken. Helaas is Rur erg moeilijk te bereiken. De busreis is één grote deathroad en was ons ten zeerste afgeraden. Er is een vliegtuigje maar die vliegt alleen als het niet regent, de landingsbaan in de jungle is namelijk gewoon een groot grasveld. We besloten het maar te wagen met het vliegtuig (max. 16 pax., een belevenis op zich!). Om 4 a.m. ging de wekker om om 6.00 uur ´s ochtends het vliegtuig te kunnen halen. Helaas kregen we daar te horen dat het regende in Rur en dat we moesten wachten tot het ophield met regenen. Uiteindelijk konden we 12 uur later eindelijk vliegen. De terugweg was echter helemaal onmogelijk omdat het tijdens ons verblijf in de jungle 3 dagen onafgesloten had geregend in Rur; de landingsbaan was zodoende 1 grote modderpoel geworden. En zo moesten we alsnog over de Deathroad terug naar La Paz (15 uur in een te kleine Jeep). Maar ach, we hebben het weer overleefd; Deathroad 0 - Luc/Lis 2.
De pampas bleken gelukkig wel zeer de moeite waard. Na een halve dag wennen aan het totaal andere klimaat (laag, vochtig en heet ipv hoog, koud en droog) zijn we 3 dagen met een bootje de jungle ingetrokken. Op ons lijstje mogen we afstrepen:
- de kaaiman
- de alligator
- de luiaard
- veeeeeeeele soorten apen; we werden iedere ochtend gewekt door een opgewonden kolonie brulapen (ja heus!)
- capibara (soort bever maar dan heel groot)
- schildpadden
- roze dolfijnen
- veel gigantische en rare vogels waarvan ik de naam niet weet en de mooiste papegaaien
- Muggen, heel veel muggen. Luc is overigens de beste anti-muggenspray die je mee kunt nemen...

Het zwemmen met de dolfijnen was mijn persoonlijke highlight. Superleuke beesten, al moeten ze jou ook leuk vinden. Luc vonden ze iets minder leuk, daarom beten ze hem maar in zijn teen. Nog steeds een open wond op z´n dikke teen die inmiddels licht aan het ontsteken is...

Na La Paz hebben we een bezoekje gebracht aan het Titicacameer, het grootste meer van Zuid-Amerika op 4000 meter hoogte. Het is een prachtig meer maar vanwege tijdgebrek (we hebben nog maar 2 weken!!) hebben we hier slechts een nachtje vertoefd en hebben we één dagje op Isla del Sol gehiked (lees: gewandeld). Isla del Sol is volgens Inca legendes de plek waar de zonnegod is geboren en waar hun beschaving is begonnen. De ruines stelden helaas zo weinig voor dat wij er langs zijn gelopen zonder ze te zien....

Op dit moment zitten we in Arequipa. Dit stadje was ons door veel mensen aangeraden vanwege 2 redenen. De Colca canyon (soort van vergelijkbaar met de Grand Canyon) en de mogelijkheid om een van de drie omliggende bergtoppen te beklimmen. Maar hierover de volgende keer meer want deze activiteiten liggen nog in het verschiet. Ik persoonlijk kijk stiekem een beetje op tegen activiteit nr 2 want de top die wij hebben uitgekozen ligt op 6075 meter hoogte en ademen is daar niet makkelijk....Gelukkig zijn we het klimmen van bergen in Nederland gewend. NOT....

Hasta luego!