Update 2: Uruguay, Argentinie en Torres del Paine

Hola Chicos!

Het is al weer een tijdje geleden dat jullie iets van ons hebben gehoord. Hoog tijd dus weer voor een ´kleine´ update. Vandaag zijn we precies 1 maand onderweg, maar door alle ervaringen en indrukken lijkt het of we er al 3 maanden op hebben zitten. Gelukkig hebben we nog 2 maanden te gaan!

OK, de vorige keer zaten we in het geweldige en bruisende Montevideo, Uruguay...NOT!...voor de dierenvrienden zullen we nog even een aantal fijne bbq-foto´s toevoegen. De dieren gaan hier bijna met huid en haar aan het spit. Na Montevideo zijn we verder gereisd naar het mondaine Punta del Esta. Nou ja, Punta del Este is mondain, wij zijn 15 kilometer verderop gaan zitten in Manantiales waar de andere mensen zonder al te veel geld naar het strand gaan. Gewapend met handdoek, schep en emmer hebben we hier 3 dagen in het guesthouse op mooi weer zitten wachten. Helaas hebben we dus maar 1 dag op het strand van de zon kunnen genieten. Overigens is het wel een geweldige surfspot, mocht iemand daar in de toekomst plotseling zin in krijgen.

Na Punta del este hebben we onze plunjebaal weer ingepakt en hebben we de bus/boot terug gepakt naar Buenos Aires. In de bus heb ik (Luc) en een mooie felle strijd geleverd met mijn bejaarde voorbuurvrouw die constant probeerde mijn benen klem te zetten door haar stoel in de ´platst´ mogelijke stand te zetten. Voor de plaspauze ben ik helaas in haar fuik getrapt en zat ik dus een paar uur klem tussen haar rugleuning en mijn eigen stoel, maar na de pauze heb ik al haar aanvallen met mijn knieen kunnen blokkeren. Het moet gezegd worden, aan haar inzet en aantal pogingen heeft het absoluut niet gelegen!
Nog nagenietend van deze overwinning zijn we in Colonia op de boot gestapt naar Buenos Aires. Gek genoeg voelde dit echt een beetje als thuis komen; heerlijke stad! In de 3 nachten die we hier nog hadden, hebben we de laatste dingetjes afgestreept waar we bij ons eerste bezoek geen tijd voor hadden. Zo zijn we naar een demonstratie geweest van de ´dwaze moeders´ (moeders van verdwenen zonen/dochters tijdens het bewind van Videla), die nog altijd iedere donderdagmiddag om half vier bijeenkomen om rondjes te lopen om het opgerichtte monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers. Nog even twijfelden we of de demonstratie door de plotselinge regenval wel zou doorgaan, maar aan de anderen kant houden ze het al 25-30 jaar vol, dus voor een paar regendruppeltjes zullen ze ook wel niet terugdeinzen, zo redeneerden wij. Om precies half vier kwam dan ook een bus met oude vrouwen getooid met witte hoofddoekjes het plein op rijden. Behoorlijk aandoenlijk om al die kleine hoogbejaarde vrouwjes met foto´s van hun kinderen om de nek te zien.

6 Februari hebben we ´s ochtends vroeg BA vaarwel gezegd en zijn in het vliegtuig gestapt naar Ushuaia. Dit is een Argentijns stadje in het puntje van Vuurland en zodoende het meest zuidelijke stadje ter wereld. En ja, dat willen ze weten ook! Overal waar je kijkt wordt je gebombardeerd met de tekst ´fin del mundo´ en ´southernmost city of the world´. Zo heb je de de meest zuidelijke gevangenis ter wereld, het meest zuiderlijke stadhuis ter wereld, de meest zuiderlijke brandweerkazerne ter wereld etc etc. Maar helaas voor de Ushuaiaens (???), de eer van de meest zuidelijke bar ter wereld hebben ze moeten laten aan een stel Ukraiense (???) onderzoekers op Antartica. Balen zeg...
Het woord is gevallen: Antartica. Naast ´fin del mundo´ draait alles in Ushuaia om Antartica. Als meest zuidelijke stad ter wereld vertrekken hier de boten met (rijke!) mensen naar de zuidpool. We hadden nog een mooie lastminute optie gezien om ook aan boord stappen: voor een vriendenprijs van 4100 US dollar mochten we 10 dagen lang een soort van bezemkast betrekken. Nou nee, maar toch bedankt....Wel hebben we een boottochtje gemaakt door het Beagle Chanel waar we zeeleeuwen, pinguin-achtige beesten en een oud vuurtorentje hebben bezocht (helaas niet de vuurtoren waar Jules Verne over schrijf; daavoor hadden nog wat kilometertjes verder moeten varen). We hebben trouwens begrepen dat Prins WA en Maxima ook in Ushuaia waren tijdens ons bezoek. Helaas, we hebben ze niet gezien en ´lang leve de koningin´ kunnen roepen.
Wel zijn we een dagje het Terra del Fuego (letterlijk Vuurland/-grond) ingegaan om een mooie wandeling te maken. Na ca. 5 minuten kwamen we pardoes het meest zuidelijke postkantoortje ter wereld (jazeker!) tegen waar je een mooie stempel kan krijgen met een grote pinguin en ´fin del mundo´ erop. Voor de kijkers van RTL-travel, de postbeambte was inderdaad die vent met de grote grijze snor die naast Chris Zeegers bier stond te drinken. De ´trekking´ (= gewoon backpackertaal voor wandeling) was overigens zeer de moeite waard.

Na Ushuaia zijn we verder gereisd naar Puerto Natales in Zuid-Chili, waar we ons nu bevinden. De afgelopen 5 dagen hebben we een trekking gemaakt (let maar niet al te veel op de grammatica!) door het Torres del Paine (TdP). Het TdP is een gigantisch nationaal park in de Andes waar het wemelt van de bergen, groen-blauwe meertjes en gletsjers. Aangezien we helemaal geen kampeergerij hebben meegenomen, hebben we alles (warme (!) slaapzakken, tent, kookspullen, matje, wandelstokken etc.) in Puerto Natales moeten huren of kopen. Naast de nodige kilo´s proviant hoefden we gelukkig geen water mee te nemen; uit ieder meer, stroompje etc. zou gewoon gedronken kunnen worden, zo was ons gegarandeerd door een doorgewinterde Amerikaanse wandelaar (Ruslin) die ons de nodige voorlichting heeft gegeven. Nog enkele andere tips en opmerkingen van zijn kant:
- ´The weather in TdP may suck, big time! When it rains, it rains a lot. When there is wind, the wind is very strong. When it´s cold, it can be very cold´.
- ´The weather in Torres del Paine changes fast. You WILL get soken wet; don´t use a rain coat but suck it up, tough it out and keep on moving!´
- ´Don´t trust weather forecasts, nobody knows what the weather in the TdP will be´.
- Allerlei varianten op het bovenstaande.

Na de 1 ½ uur durende oratie zijn we de volgende dag licht gespannen over de militaire operatie die we tegemoet gingen, gewapend met volle backpack en vuilniszakken (´We love garbage bags, it keeps your stuff dry!´ aldus Ruslin) de bus in gestapt naar het TdP waar we de 5-daagse (bijna 80-kilometer lange!) ´W-track´ zouden gaan afleggen. In de bus hebben Lis en ik een anti-mopper/-klaag bestand afgekondigd; wat er ook allemaal tegen zou zitten, we zouden geen kik geven! Aangekomen in het park kwamen we Andy tegen, een Britse jongen die we eerder in Brazilie tegen het lijf zijn gelopen. Hij had zijn tocht er net opzitten en wachtte op de bus terug naar Puerto Natales. Hij wilde ons absoluut de moed niet ontnemen, maar voegde nog wel even toe dat hij de afgelopen dagen alleen maar goed weer had gehad, maar dat het weer volgens hem zou gaan draaien. Terugdenkend aan de wijze tips van Ruslin vroegen wij ons af hoe hij aan deze wijsheid kwam. 5 Minuten later zagen we op een bord bij de parkranger het weerbericht voor de komende dagen: wind met een kracht van 80 a 90 kilometer per uur en vooral veel regen. YES, dit was net dat laatste zetje wat we nodig hadden! Niet veel later werden we meteen geconfronteerd met de wind; volwassen personen met een gewicht van ca. 100 kg (incl. Bagage) kunnen dus gewoon omver geblazen worden! Ongelofelijk hard, we moesten zo nu en dan echt dekking zoeken om niet een afgrond ingeblazen te worden of om rondvliegend puin te ontwijken. Maar goed, de eerste dag hebben we wel enkele betoverende uitzichten gezien, waaronder de Grey Glacier (zie foto´s). Dag twee en drie (Luc´s verjaardag) stonden vooral in het teken van overleven; de regen kwam met bakken uit de hemel en de wind blies ons alle kanten uit. De camping waar we noodgedwongen onze tweede nacht hebben doorgebracht was officieel wegens zware regenval afgesloten en een ander hoger gelegen ´uitzichtpunt´ was afgesloten wegens sneeuwval. Toen we aan het begin van dag 3 ons een weg moesten banen door nieuw ontstane rivieren zonder brug, leek ons anti-klaag bestand even te kraken: Lis was niet van plan nog 1 stap te zetten en ik stelde vast dat ik officieel de ergste verjaardag ooit aan het ondergaan was. Gelukkig was er op dat moment geen andere uitweg dan gewoon doorlopen (de uitgang van het park was vele uren van ons verwijderd), anders waren we linea recta het park uit gelopen/gezwommen. Geheel doorweekt en 1 wandelstok armer (verloren bij het doorkruisen van een rivier; ¨heb je hem vast, JA! Aiii, toch niet...¨) zijn we aan het eind van dag 3 in het kamp beland. Gelukkig was het weer dag 4 en 5 iets beter, en hebben we alsnog een aantal relatief droge wandelingen kunnen maken. En elke dag werd onze backpack iets lichter wat het wandelen een stuk gemakkelijker maakt. We snappen overigens niet waarom het de ´e´ achter Paine staat. Torres de PAIN komt wat ons betreft veel meer in de goede richting. Al met al is het absoluut de moeite waard geweest (makkelijk te zeggen achteraf ;-))!!

Gisteravond zijn we teruggekeerd in Puerto Natales waar we onszelf getrakteerd hebben op de grootste hamburger ooit gezien. Heerlijk na 5 dagen droge biscuitjes! Daarnaast hebben we de slaapzakken, welke we een week eerder speciaal voor deze trekking hebben aangeschaft, voor dezelfde prijs kunnen doorverkopen. Lang leve de Hollandse handelsgeest!
Morgen trekken we verder richting het noorden: El Calefate in Argentinie waar we de Perito Moreno gletsjer gaan opzoeken. Naar het schijnt is dit de enige gletsjer ter wereld welke niet krimpt maar nog altijd groeit...we zullen zien!

Hasta luego,

Luc en Liske

PS 1: jullie moeten niet denken dat wij alleen maar regen hebben hier. De zon wint het nog altijd ruimschoots van de regen!
PS 2: dank aan een ieder die aan mijn verjaardag heeft gedacht. Erg leuk om berichtjes te lezen van familie, vrienden, collega´s etc. die zover van huis toch aan je gedacht hebben!
PS 3: het verslag is wat langer geworden dan verwacht. Dat krijg je dus als je niet al te vaak achter de computer kruipt...we hopen dat jullie je erdoor geworsteld hebben!