Update 6: Peru, New York en weer thuis!

Hola todos!

‘Aan al het moois komt een eind’ zegt men altijd, dus helaas ook aan onze reis. Lis en ik zijn inmiddels weer veilig en gezond aangekomen in Nederland en zijn al weer druk bezig met het in orde brengen van ons appartement in Amsterdam. Als je hier dan weer rondloopt in je eigen omgeving lijkt ons vertrek naar Zuid-Amerika nog maar zo kort geleden….Genoeg melancholiek, tijd voor het laatste verslag!

We lieten jullie de vorige keer achter in Arequipa, Peru. Arequipa is de tweede stad van Peru en wordt omgeven door vulkanen. Zoals we de vorige keer al schreven waren we naar Arequipa gekomen voor twee activiteiten: de Colca Canyon en het beklimmen van de Chachani Vulkaan.
De Colca Canyon is een van de diepste ‘kloven’ van de wereld en is bijvoorbeeld meer dan 2 keer zo diep als de Grand Canyon in Amerika! De canyon wordt bevolkt door een kolonie Andes-condors, samen met de slang en de puma behorend tot de heilige drie-eenheid van de Inca’s. Op het hoogste punt van de canyon is een mooi viewpoint waarvandaan de capriolen van de condors, met een spanwijdte tot circa 3 meter, kunnen worden gadegeslagen. Het was niet onze eerste kennismaking met de condor aangezien we in Sucre (Bolivia) al een paraglidevlucht hebben gemaakt tussen de condors, maar het was desalniettemin erg mooi om te zien. Minpuntje, we moesten er wel om 2 uur ’s nachts voor opstaan….
De tweede activiteit was het beklimmen van de Chachani vulkaan (ca. 6100 meter). Het beklimmen van deze berg leek ons bij aankomst in Arequipa wel een goed idee, maar hoe langer we vanuit het centrale plein van Arequipa naar de besneeuwde top keken, hoe minder zeker we van onze zaak werden. We hebben toch wel erg weinig ervaring met het beklimmen van bergen (de Cauberg telt niet!) en daarnaast overstijgt ‘het ding’ met haar 6100 meter de hoogste berg in Europa (de Mont Blanc, ca. 4800 meter hoog). Gelukkig kregen we niet veel tijd om na te denken aangezien we ’s avonds om 23.00 uur werden opgehaald door onze gids Angel (voortekening nummer 1???) om aan onze beklimming te beginnen. Toen op weg naar de berg ook nog ‘Tears in heaven’ van Eric Clapton door de speakers van ons busje schalde, kreeg het ritje toch meer weg van een rouwprocessie dan iets waarvoor we vrijwillig gekozen en betaald hadden. Maar goed, na het drinken van een aantal kopjes coca-thee (helpt tegen honger en hoogte ziekte; de Peruvianen en Bolivianen claimen trouwens dat het zo ongeveer tegen alles helpt wat je maar kan verzinnen) zijn we toch maar op pad gegaan. Aangezien de Chachani, na vele uren beklimming overigens omgedoopt tot ‘grote kl%@#-k!@%-kol*$@#!-berg’, boven de 5500 meter bedekt is met een dikke ijslaag, zijn we de berg met ijsbijl en ‘crampons’ (soort zool met lange spijkers die je onder je schoenen bind om grip te hebben) te lijf gegaan. Overigens was de berg niet het enige wat die dag ‘te lijf’ werd gegaan. Op ca. 5700 haalden we een groep andere klimmers in en dat kon hun gids niet echt waarderen. Binnen no-time sloegen bij hem alle stoppen door en begon hij onze gids op z’n gezicht te timmeren. In het begin dachten we nog dat het allemaal vriendschappelijk bedoeld was, een typisch Arequipaanse begroeting ofzo aangezien die Zuid-Amerikanen wel in meer zaken ‘iets emotioneler’ zijn dan wij Westerlingen, maar toen de bril van onze Angel aan diggelen ging begon het toch verdacht veel op een fikse matpartij te lijken. Daarnaast schreeuwde hij dat we met een illegale gids aan het klimmen waren en zodoende in big trouble zouden zijn als ons iets zou overkomen. Geweldig, daar sta je dan op 5700 meter hoogte met een ‘illegale gids’ zonder bril met glazen van het formaat jampot. We hadden echt weer zin om verder te gaan! Gelukkig heb je als je zo ver bent gekomen niet echt veel keus, behalve gewoon doorgaan waar je mee bezig was (niet matten maar lopen!). Dat hebben we dan ook maar gedaan en om 9.40 uur in de ochtend hebben we de top bereikt. En ja hoor mensen, het spreekwoord ‘it’s lonely at the top’ klopt als een bus. We waren helemaal alleen: Lis, ik en onze bescherm-Angel. Aangezien het op de top behoorlijk hard vroor zijn we, na het nemen van een aantal foto’s en het bezoeken van het waarschijnlijk hoogste urinoir dat we ooit in ons leven zullen zien (de afgrond), gauw weer naar beneden gegaan. Bij aankomst in het basiskamp (5300 meter) bleek dat we die dag van de ca. 40 klimmers de enige zijn geweest die de top hebben gehaald. De verwondering in het kamp was dan ook groot dat uitgerekend twee figuren uit een land waar ze dijken nodig hebben om het water buiten te houden erin geslaagd zijn de ultieme summit te bereiken. Inderdaad, we zijn ook trots op onszelf….

Na Arequipa hebben we koers gezet richting Cusco, de hoofdstad van het oude Incarijk. Cusco wordt overstelpt met historische sites, kerken/kathedralen, pleinen etc. en is een erg charmante stad. Het centrum althans, de krotten rondom vonden we iets minder…Cusco fungeert als uitvalsbasis voor bezoekers aan de verloren Incastad Machu Picchu, onlangs wederom verkozen als een van de zeven wereldwonderen. Machu Picchu kan per trein bereikt worden, maar voor de vitalen onder ons is het ook mogelijk de oude Incatrail te bewandelen. De Incatrail is 42 kilometer lang (dus ongeveer even lang als een marathon), duurt 4 dagen (4e dag aankomst bij Machu Picchu) en onderweg worden verschillende Incaruïnes bezocht. Dagelijks worden door de Peruviaanse overheid slechts 500 personen toegelaten op de trail waardoor het noodzakelijk is deze tocht maanden van te voren al te boeken. Ter indicatie, momenteel is de trail tot en met juli van dit jaar iedere dag van de week volgeboekt. Overigens bestaat slechts 2/5-deel van het totale aantal wandelaars uit toeristen; de overige 300 personen zijn de zogenaamde ‘dragers’. Aangezien er onderweg wordt gekampeerd vervoeren deze dragers het gros van de benodigde spullen: eten, tenten, tafels, stoelen etc. Erg grappig om te zien hoe mannetjes van nog geen 2 turven hoog rond zeulen met pakken die op z’n minst net zo groot zijn als zijzelf. Het meest schrijnend van de situatie is eigenlijk nog dat ze ondanks hun bagage stukken sneller zijn dan alle puffende toeristen en ze als brandstof eigenlijk alleen bier en coca gebruiken (om de paar km zijn er ‘tankstations’ waar ze met z’n allen aan het drinken zijn). Volgens de Peruviaanse ‘Arbo-normen’ (uhuh!) mogen ze slechts 20 kg bagage op hun rug binden. Uiteraard hebben de Peruvianen hier een mooie oplossing voor: bij de ingang van de trail heeft iedere drager 20 kg op z’n rug, 2 minuten na het passeren van de ingang gaat de helft van de drager zonder bagage weer naar buiten. Erg slim…Overigens zou je ook denken dat het veel handiger is om de kampen, welke iedere dag worden opgebouwd, afgebroken en versjouwd en weer opgebouwd, te laten staan. Dit wordt echter door de overheid niet toegestaan omwille van de werkverschaffing….hoezo Melkertbanen??? Wij hadden met 5 personen bijvoorbeeld 9 dragers. Het is ons trouwens een raadsel wat ze allemaal vervoerden, we moesten namelijk alsnog onze eigen tassen dragen…De Incatrail zelf is vanwege de hoogte (variërend tussen de 2500 en 4250 meter), de te dragen bagage en vele trappen van ellendige kwaliteit (velen meer dan 600 jaar oud) een vrij pittige, maar schitterende tocht. Helaas hadden we bij Machu Picchu veel last van laaghangende wolken, waardoor het lastig was mooie foto’s te maken. Kijk en oordeel zelf zouden we willen zeggen.

De laatste dagen van onze reis hebben we doorgebracht in Lima, de hoofdstad van Peru. Lima is een gigantische stad waar je van alles kunt verliezen, maar om nu te zeggen dat we daar ons hart verloren hebben…Nou nee….Omdat het de laatste 3 dagen van onze reis waren hebben we het voor de verandering maar eens rustig aan gedaan.

Afgelopen zondagavond zijn we in het vliegtuig gestapt naar New York. We hadden de tickets zo kunnen regelen dat we nog ca. 9 uur in ‘the big apple’ konden doorbrengen. Om een eventueel langer en onvrijwillig verblijf in de VS te voorkomen hebben we de bij de Incatrail gratis verkregen zakjes cocabladeren maar vlug uit onze tas gehaald….hoewel we de meeste highlights van Manhattan al een keer eerder bezocht hadden, was een wandeling door NYC een mooie afsluiting van een nog mooiere reis!

Enkele statistieken:
- Aantal bezochte landen: 8 (België aangezien we vlogen vanuit Brussel, Brazilië, Uruguay, Argentinië, Chili, Bolivia, Peru en de VS)
- Aantal afgelegde kilometers op het continent: ca. 12.000
- Vervoersmiddelen: vliegtuig, trein, boot, taxi, jeep, fiets, bus, bus, bus, nog meer bus en, last but not least, de benenwagen.
- Aantal keer bestolen: 1 keer
- Aantal keer opgelicht gevoeld: niet te tellen
- Aantal keer aantoonbaar opgelicht: 1 keer
- Aantal keer in contact met de politie: 2 keer
- Aantal keer onenigheid met een Israëliër (volgens zowel toeristen als de locals het ergste type toeristen): slechts 1 keer
- Absolute highlights: Iguazu watervallen, Buenos Aires, de gletsjers in Patagonie, de zoutvlaktes in Bolivia en de Incatrail.

Terugkijkend vonden wij het een errrrrug mooie reis en vonden het bijzonder leuk om jullie zo nu en dan op de hoogte te houden van onze belevenissen. Nog leuker vonden we het om te merken dat we door velen (familie, vrienden, collega’s etc.) gedurende de afgelopen maanden intensief zijn gevolgd. Hartelijk dank allemaal voor de getoonde belangstelling en tot binnenkort maar weer…

Hasta luego!!!