Nepal

Na-mas-tee!

Gezien ons drukke bestaan hier heeft het allemaal even geduurd, maar het is nu dan eindelijk tijd om verslag te doen van onze belevenissen in Nepal. Inmiddels zitten we al weer anderhalve week in India, dus het zou tijd worden ook. Zoals jullie wellicht nog wel weten kwamen we begin oktober vanuit Tibet aan in Nepal. De overgang is bizar; van een land met een gemiddelde hoogte van 4000 meter, omsloten door besneeuwde bergketens kom je met 1 dag reizen in de jungle van Nepal terecht met haar groene valleien, kolkende rivieren en mannen met snorren.
Tijdens onze dollemansrit van de grens naar Kathmandu viel al meteen op dat langs de weg veel geitenkoppen te bewonderen waren. Gescheiden van de rest van het lichaam wel te verstaan. Werkelijk overal waar we reden werden aan de rand van de weg geiten geslacht en werden stapels geitenkoppen gevormd. Een gezellig onthaal vonden wij. Het bleek helaas niet met onze komst te maken hebben maar met het grootste Hindu festival van Nepal: Dasain. Leuk, een festival, dat treft, dachten we toen nog. Het duurt 15 dagen en we kwamen binnen op dag 1, dus we konden er nog volop van genieten.
Aangekomen in Kathmandu bleek dat vanwege het festival onze reservering niet was doorgekomen bij het hostel. Een ietwat vreemde relatie vonden wij, maar goed, veel meer keus dan een ander hostel te zoeken hadden we niet. Door het festival zat alles vol en hebben we noodgedwongen de nacht doorgebracht boven een bar met livemuziek tot in de kleine uurtjes...hoewel we inmiddels getraind zijn in slapen met hindernissen, was de combinatie tussen harde muziek en lakens die tot onze knieën kwamen ons te machtig. De dag erna zijn we dus ook terugverhuisd naar het eerste hostel, waar ze toen gelukkig wél plek hadden. Bij het boeken van bustickets, het regelen van ons India-visum en zelfs het laten doen van onze was stuitten we opnieuw op het festival. Niet mogelijk dus. Grrrrr....dat fijne festival begon toen toch wel een beetje irritant te worden. Maar goed, we moesten het er maar mee doen zou de rijdende rechter zeggen. En ook in dit geval had hij gelijk.
Kathmandu zelf is een zeer interessante stad. Geen mooie stad, daarvoor is het een te grote puinhoop, maar er zijn veel mooie plekken te vinden waar je prima kunt vertoeven. Daarnaast is er een grote backpacker-georiënteerde wijk, Thamel, waar we in de morgen konden genieten van koffie en verse broodjes zoals chocolade croissantjes en kaneelbriossen, in de middagen van alle handige winkeltjes en in de avonden van de restaurantjes met internationale menu’s. Heel relaxed na 7 weken Chinees.
Ook hebben we de Kathmandu-vallei per fiets verkend en hebben we Patan en Bhaktapur bezocht. Beide plaatsen hebben net als Kathmandu een zogenaamd Durbar square (allen UNESCO-sites): een centraal stadsplein gevuld met tempels en koninklijke paleizen. Daarnaast zijn het buitengewoon fotogenieke steden waar je op je gemak het alledaagse Nepalese leven kan aanschouwen. Ongeveer iedere shot levert een mooi plaatje op. Trouwens, over Nepalese koninklijke paleizen gesproken, wellicht herinneren jullie je nog wel dat zich hier 10 jaar geleden een grote koninklijke slachtpartij heeft afgespeeld. Bij ons ging in ieder geval nog wel een belletje rinkelen. De koning en 9 andere familieleden zijn overhoop geschoten door...zijn eigen zoon, de kroonprins. Naar goed Shakespeariaans voorbeeld, aangezien hij niet mocht trouwen met de vrouw van zijn dromen. Wat een romanticus! Ironisch feitje is wel dat deze kroonprins ook zichzelf van het leven probeerde te beroven, maar dat hem dat nu weer niet direct helemaal gelukt is. Zodoende is hij in coma geraakt en in het ziekenhuis tegen wil en dank uitgeroepen tot de opvolger van zijn vader. Tja, protocol = protocol. Toen hij 2 jaar later alsnog stierf, hebben de Nepalezen dit moment maar aangegrepen om van hun monarchie af te komen, met als resultaat dat ze nu een communistische regering hebben. Van de regen in de drup noemen wij dat.
Wat in Kathmandu erg leuk is om te zien, is dat religie in het dagelijkse leven een enorm belangrijke rol speelt en echt overal aanwezig is. Het wemelt van de tempels, kapelletjes en beelden waar voedseloffers worden gebracht (en een bel wordt gerinkeld als het offer is afgeleverd; anders weet God natuurlijk niet dat het eten klaar staat!). Verschillende religies bestaan zonder al te veel problemen naast elkaar en lopen zelfs in elkaar over, maar de mensen zijn overwegend Hindu of (Tibetaans) Boeddhistisch. De Nepalezen met Indiase roots zijn over het algemeen Hindu en de gevluchte Tibetanen gevestigd in Nepal richten hun gebeden aan Boeddha. Over die Tibetaanse-Nepalezen gesproken, er wordt hier over Nepal wel een (gekscherend?) gezegd dat de aanwezigheid van Tibetanen het grootste bezit van het land is. China wil daarom maar wat graag investeren in Nepal, uiteraard in ruil voor invloed op de wijze waarop de Tibetanen zich kunnen bewegen in Nepal. Gezien onze geschiedenisles een aantal weken geleden op deze blog: we rest our case...

Maar goed, allemaal leuk en aardig die cultuur en religie, eigenlijk waren we vooral naar Nepal gekomen voor haar grootste attractie: outdoor-activiteiten. Nepal is echt een outdoor-walhalla waar je naast hiken, waar we jullie in het vorige verslag al mee lastig gevallen hebben, voor een habbekrats kunt raften, kayakken en canyoning-en (wie hiervoor het Nederlandse woord + vervoegingen kent, we houden ons aanbevolen!). Dat hebben we dus allemaal maar even gedaan.
Om te beginnen canyoning, wat een soort abseilen is, maar dan door allerlei watervallen tot 45 meter hoog. Erg spannend voor mensen met hoogtevrees zoals Luc, maar voor Lis was vooral de aanwezigheid van bloedzuigers angstaanjagend. Zo ken je elkaar al meer dan 10 jaar en ontdek je toch weer een nieuwe fobie bij je ega. Die klote-beesten zaten echt overal, en het lostrekken van die dingen al hangend aan een touw met je hoofd in een waterval maakt het niet echt makkelijker. Desalniettemin, een toffe activiteit.
Na een nachtje in het comfortabele Borderlands-resort/tentenkamp, dicht bij de Tibetaanse grens, was het op dag 2 tijd voor raften. Raften is in Nepal big business en een serieuze zaak; voor stroomversnellingen onder de categorie 3+/4 (de schaal loopt tot categorie 6 = gegarandeerd kapseizen), pompen ze de boot niet eens op. Aangezien ze hier dit jaar een ‘late moesson’ hebben gehad, hadden we over de hoeveelheid water niet te klagen. Zo veel water zelfs, dat de 2 gidsen in de voorliggende boot ons bij de eerste de beste stroomversnelling zwemmend tegemoet kwamen. Dat was nu niet echt vertrouwenwekkend. Maar goed, het was erg spectaculair en een geslaagde dagbesteding. Als we nog een keer in Nepal komen, stappen we zeker weer in.

Na onze hike van 12 dagen door de Himalaya zijn we als afsluiting van ons actieve intermezzo 3 dagen gaan kayakken op de Trisuli rivier. Gezien onze kayak ervaring op de Dommel kon dit voor ons niet al te ingewikkeld zijn, naar wij dachten althans. Na aankomst in het tentenkampje op een zandstrandje aan de rivier, bleek ons tentje nog uit de Britse koloniale tijd te stammen en leek dat ding sinds die tijd geen frisse lucht meer te hebben gezien. Eveneens werd een grondzeil niet nodig geacht, waardoor we iedere avond voor het slapen gaan eerst een kuub zand uit onze slaapzaak moesten verwijderen alvorens we er zelf bij pasten. Maar goed, we houden van kamperen, dus we hebben er maar niet over geklaagd. Onze instructeur bleek net diegene te zijn die we bij het raften als drenkeling voorbij hebben zien drijven. Hem hieraan herinnerend verzekerde hij ons na een lange denkpauze dat hij weloverwogen met een achterwaardse koprol uit de boot was gedoken om te voorkomen dat de boot zou kapseizen. Aangezien zijn uiterlijk wat overeenkomsten met Steven Seagal vertoonde, hebben we hem maar geloofd...Maar goed, kayakken dus. De eerste dag stond in het teken van de zogenaamde eskimo-rol, volgens de kenners echt noodzakelijke kost alvorens je je veilig met een kayak op een wild-water rivier als de Trisuli kunt begeven. De kans dat je omslaat is namelijk circa 100%, en met een eskimorol kun je voorkomen dat je verdrinkt. Simpel gezegd komt het erop neer dat je, wanneer je omgeslagen bent, door een beweging van het lichaam en peddel 180 graden draait en dus weer boven water komt. Zo gezegd, zo geen enkele keer gedaan. Na 2 uur ploeteren, bijna verdrinken, duizelig worden, hoofd stoten aan rotsen op de bodem, rivierwater drinken en onderkoeld raken hadden we het volledig geschoten en zijn we overgestapt op plan b en het enige haalbare alternatief in geval van kapseizen: de emergency rescue. Dit is een mooie term voor jezelf zo snel mogelijk uit de kayak duwen zodat je naar het oppervlak kan zwemmen. Ondanks het feit dat het nog knap ingewikkeld is om je ondersteboven uit een krappe cockpit te wurmen, ging ons dit een stuk makkelijker af moeten we bekennen. Na een douche in de rivier hebben we aan het eind van de middag een kampvuur gebouwd om nog een beetje op te warmen. Helaas hebben we de belofte die we onszelf na de Himalaya-hike deden om het deze reis niet meer koud te hebben, al een paar dagen later op een windering strandje aan de rivier moeten breken; pas in onze zandslaapzak zijn we weer een beetje opgewarmd.
Op dag 2 bleek dat onze pas opgedane kennis geen overbodige luxe was. We verlaten voor het eerst de veilige rivierbedding en werden meegesleurd in de stroming van de rivier. Na de eerste bocht kwamen passeerden we een crematie aan de oever van de rivier, waar een groot gezelschap ons van achter een oplaaiend vuur enthousiast stond toe te zwaaien en schreeuwen. Crematies zijn vrij (buiten)luchtige aangelegenheden in Nepal. Lis was hiervan zo ondersteboven dat ze haar kayak liet omslaan en zodoende haar netvlies nog net heeft kunnen behoeden voor de aanblik van brandende ledematen. Na Lis weer aan boord gehesen te hebben te hebben en haar kayak weer water-en asvrij was, bleken onze gidsen hun handen ook vol te hebben aan de anderen in ons groepje van zes onbekwame amateurs. De stabiliteit van een kayak op een dergelijke rivier bleek vies tegen te vallen en één voor één gingen we kopje onder. Desalniettemin merkten we op dag 3 wel enige vooruitgang, maar om nu te zeggen dat we goede kayakkers zijn geworden...

Het voordeel van kayakken op een rivier is dat je terwijl je bezig bent, ook de nodige afstand aflegt welke je anders in de bus moet zitten. Onze volgende bestemming was Chitwan National Park, waar we op een uur durende busrit na, naartoe zijn gekayakt. Chitwan is een groot natuurgebied in Zuid-Nepal aan de grens met India, waar ondermeer tijgers, neushoorns, olifanten en beren leven. Aangezien de meeste van deze dieren nagenoeg onmogelijk te spotten zijn, was ons voornaamste doel het zien van een neushoorn. Hiervoor hadden we onszelf 2 kansen gegeven: een wandeling door de jungle onder leiding van een gids en een rit op een olifant. Allereerst de wandeling. Na een ochtend te hebben rondlopen in de jungle, nog geen spoor van een neushoorn. Nou ja, geen spoor, we hebben wel hun toilet bezocht waar we verse drollen konden bewonderen. Ook mooi natuurlijk. Neushoorns schijnen namelijk in tegenstelling tot olifanten nogal kieskeurig te zijn waar ze hun behoefte doen en doorgaans kiezen ze voor ca. twee weken één en dezelfde plek uit om een bruine trui te breien. Helaas was dit neushoorn-schijthuis het enige teken van neushoorn-leven wat we die ochtend gezien hebben. ’s Middags hadden we meer geluk toen we op de rug van een olifant de jungle in sjokten. Opeens stonden we naast een neushoorn geparkeerd, die niet erg onder de indruk was van onze aanwezigheid. Hoewel het vanaf de rug van een olifant nog best ingewikkeld is om een mooi plaatje te schieten, is het ons toch gelukt het exemplaar op de gevoelige plaat te zetten. Overigens heeft niet iedereen moeite met schieten vanaf de rug van een olifant. De koninglijke familie gebruikte Chitwan park namelijk lange tijd als jachtterrein, vandaar dat het voor ons nu zo moeilijk is om een neushoorn te spotten. Waarvoor dank. Naast een neushoorn hebben we nog een aantal krokodillen gezien en heeft Luc een olifant in bad gedaan. Of andersom...nou goed, het gebruikelijke junglevermaak, u kent dat wel.

Na Chitwan kwam het einde van ons verblijf in Nepal langzaam in zicht. Aangezien we na 2 vergeefse pogingen nog altijd geen visum voor India hadden, moesten we weer terug naar Kathmandu om een laatste uiterste poging te ondernemen bij de ambassade. En op deze manier konden we nog 1 keer genieten van de fluwele Nepalese wegen. Wat een zegen...in Kathmandu hebben we nog een paar dagen genoten van ons voortreffelijke hostel Ganesh Himal waar we voor het eerst in lange tijd weer een warme (hete!) douche hadden. Eveneens hebben we Swayambhunath-tempel bezocht, een boeddhistische tempel volledig in bezit genomen door apen. We hebben de nodige ‘monkey-business’ op camera kunnen vastleggen, al zijn een aantal beelden ongeschikt voor alle leeftijden en dus deze site...Op de dag voor ons vertrek is het dan eindelijk gelukt om een visum voor India te krijgen. Voor Lis wordt hiermee een lang gekoesterde angst werkelijkheid, ze wil namelijk al jaren niet naar India. Luc’s argument dat het geografisch gezien nu of nooit is, sneed genoeg hout om een 15-daags transit-visum aan te vragen. Als wisselgeld gaan we daarna ergens in Zuid-Oost Azië genieten van een strand en een langer verblijf was gelukkig voor haar trouwens visa-technisch niet mogelijk.

Dan nu, wat vonden wij van Nepal...de grootste pluspunten zijn:
- Outdoor activiteiten
Wat in China en Tibet in mindere mogelijk is, hebben we in Nepal ruimschoots kunnen goedmaken: raften, kayakken, hiken en canyoning. Dit land is echt gemaakt voor dergelijke activiteiten en het kost allemaal geen pepernoot. Wat dit betreft is het helemaal wat we ervan gehoopt en verwacht hadden. Nou ja, we hadden bescheiden als we zijn op iets meer kayak-talent gerekend...
- Goedkoop
Zoals we al zeiden, over het algemeen is het een erg goedkoop land. Helaas is het bier dan weer relatief duur, maar maaltijden, accomodatie en vervoer kosten echt helemaal niets. Nepal is één van de armste landen van Azië, al wordt voor toeristen steevast een hogere prijs afgerekend dan voor locals. Dit vonden wij over het algemeen geen probleem; van ca. € 25 p.p.p.d. konden wij goed rondkomen.
- Natuurschoon
Voor een relatief klein land als Nepal is de natuur ongelofelijk divers. Van tropische jungle tot besneeuwde Himalaya-toppen, welke soms nog geen 20 kilometer uit elkaar liggen.
- Vriendelijke mensen
Zodra je uit de toeristengebieden bent waar velen je iets willen verkopen en je de ‘normale’ Nepalees ontmoet, blijken het erg vriendelijke mensen te zijn die graag een praatje met je aanknopen. Althans, degene die een beetje Engels spreken. Nou ja, ook de mensen die geen Engels spreken eigenlijk. De basale omstandigheden waarin ze leven heeft blijkbaar weinig invloed op de gemoedstoestand.

En ja, zoals altijd zijn er ook minpunten:
- Wegverkeer
We hebben in ons vorige verslag ons beklag gedaan over het wegverkeer en nee, terugkijkend op ons verblijf hoeven we die mening niet bij te stellen. De wegen zijn echt een drama en de rijsteil lijkt absoluut nergens op. Zelfs uit de botsauto’s op de kermis zou je verwijderd worden met dergelijke stuurmanskunsten en imbeciele inhaalacties. Op weg naar Kathmandu stonden we zelfs bumper tegen bumper met een vrachtwagen uit tegengestelde richting toen onze sjoof in een blinde bocht probeerde in te halen. Hij toeterde wel heel hard, maar ja...Gelukkig op tijd geremd, dat dan weer wel. De kwaliteit van de voertuigen is ook abominabel. Alleen het gas lijkt te hoeven werken en, eigenlijk nog belangrijker, de toeter, welke onafgebroken wordt gebruikt.
- Sanitair
Qua sanitair bevinden we ons op een hellend vlak. Waar we in China eigenlijk nooit te klagen hadden over koude douches, kom je in Nepal nauwelijks een warme douche tegen. Ook de toiletten blijven ons bezig houden. Gaten in de grond zijn onze favoriet omdat je dan tenminste niet hoeft plaats te nemen op een ondergescheten wc-pot. Jazeker, laten we het beestje maar gewoon bij de naam noemen; de meeste toiletten zijn echt te smerig om aan te gluren, laat staan om er adem te halen via de neus. Laten we het zo zeggen, er is hier nog wat ruimte voor verbetering.
- Bloedzuigers kan je overal verwachten!
Een door Lis verplichte vermelding...

Maar al met al, Nepal is zeker een land om terug te keren en dat gaan we ook zeker een keer doen. Dan gaan we alles doen wat we nu te kort hebben gedaan. Hiken, raften en kayakken bijvoorbeeld. Ons cijfer voor Nepal is dan ook een dikke 9!!!

Na-mas-tee!