Het dagboek van 2 wandelaars in de Himalaya

Zoals jullie weten zijn we nu al circa 3 weken in Nepal en het bevalt ons prima hier: het klimaat is goed, het eten smaakt prima, we hebben nog geen ziekte opgelopen (klop, klop op de houten tafel...), de bedelende kinderen zijn met een lach en een verdubbeld tegen-bedel-bod vrij makkelijk af te schudden en, ook niet onbelangrijk voor 2 Nederlanders, het is wellicht het goedkoopste land waar we ooit geweest zijn. Moet ook wel, want als we het internet een beetje volgen weten we niet zeker of we over een paar weken nog wel Euro’s hebben...
Het kostenplaatje hebben we de afgelopen 2 weken nog wat verder kunnen drukken door te doen waar Nepal bij uitstek geknipt voor is: hiken/trekken in de Himalaya. De benenwagen blijft immers altijd het goedkoopste vervoermiddel. We hebben onszelf uitgedaagd (en soms getergd) door 12 dagen de bergen in te trekken en na Tibet te genieten van de Nepalese zijde van de Himalaya. We hebben gekozen voor het Annapurna circuit, wat zoals we de vorige keer al stelden, door kenners als een van de beste trekkings ter wereld wordt beschouwd. Academisch als wij zijn (ahum...) wilden we dat graag zelf even toetsen. Onze ervaringen hebben we zoals hieronder te lezen bijgehouden in de soort van dagboek. Dat is weer een keer wat anders :). Onze overige ervaringen in Nepal houden jullie nog tegoed van ons.

Dag 0: Pokhara (hoogte: 884 meter)
Na lang twijfelen tussen trekken met zijn 2-en, met of zonder drager die wel/geen/een beetje Engels spreekt (al die smaken bestaan en hebben verschillende prijzen!) of zelfs een gids, kiezen wij voor de drager-met-Engels-variant. Raju de hostel eigenaar (die overigens te aardig is waardoor we hem weinig kunnen weigeren = goede tactiek) beveelt Tsandra aan, een ervaren vent van 47 jaar die het circuit naar eigen zeggen al 125 keer heeft afgelegd. Dat klinkt goed, al kost hij wel 15 euro per dag terwijl de huis-tuin-en-keuken sherpa ook voor ca. 10 euro te krijgen is. Jaja, als je een lange reis maakt zoals wij zijn dit de verschillen waar je toch even over na moet denken! We plannen immers een tocht van ca. 12 dagen en voor die 60 euro die je uitspaart kun je hier een hoop doen. Maar goed, onze keus is bepaald en we rapen onze benodigdheden bijelkaar. Hoewel we een drager hebben, besluiten we niet al te zwaar te pakken. Echt veel heb je immers niet nodig als je 12 dagen ongeveer dezelfde kleren aantrekt en het zwaarste attribuut je wandelschoenen zijn. En laat je die nu net 12 dagen aan hebben...wel regelen we nog even vlug 2 warme slaapzakken gevuld met dons, aangezien we het volgens Raju en Tsandra koud gaan hebben. Al zwetend in Pokhara kunnen we ons hier nog weinig bij voorstellen.

Dag 1: Pokhara (884 meter) – Besisahar – Bhulbule – Ngadi (900 meter)
Nadat Lis tot ca. 23.30 uur heeft zitten skypen met het thuisfront en Luc uit zijn slaap heeft gehouden, gaat om 5.15 uur de wekker. Wen er maar alvast aan, tijdens het trekken beginnen de dagen vroeg. Met de chickenbus die niet is ontworpen voor Hollandse lichaamsafmetingen en het dus onmogelijk is om met de knieën recht voor je uit te zitten, worden we naar het startpunt in Besisahar gebracht. Een stukje van hemelsbreed 20 km. blijkt 5 uur te moeten duren...welkom in Nepal, de wegen zijn verschrikkelijk en het materieel is van dito kwaliteit. In Besisahar wisselen we van bus omdat de eerste paar kilometer niet erg aantrekkelijk zijn om te lopen: een zand-hobbelweg in gebruik voor lokaal verkeer. Een stel überbackpackers (je kent ze wel, van die types met gaten in de kleren, hennepgewaden en lange baarden) die op het dak van de bus moeten plaatsnemen bij gebrek aan stoelen, lopen te zeiken dat ze korting willen. Voor de goede orde, de bus kostte 2 euro...Met het antwoord “dan ga je maar lekker lopen” werd hun verzet gebroken. Karren maarrr. De grote subwoofer en de gekleurde spiegels gemonteerd aan het dak beloven een amusante rit. Handenwrijvend bereiden we ons voor op Punjabi MC, maar krijgen tot onze schrik Justin Bieber voorgeschoteld. Ja zelfs hier, daar wordt je dus niet vrolijk van en de handjes gaan niet de lucht in. In Bhulbule aangekomen wisselen we de bus om voor de gratis benenwagen en lopen we in anderhalf uur naar Ngadi (aankomst 14.30 uur) alwaar we de nacht doorbrengen in een eenvoudig hosteltje gerund door een goedlachse, vriendelijke meneer. We maken voor het eerst kennis met de kamerprijzen: 1 euro p.p.p.n... Aangezien het geld ergens verdiend moet worden, is het een soort ongeschreven verplichting dat je wel je maaltijden op de plaats besteld waar je slaapt. Fair enough...

Dag 2: Ngadi (900 meter) – Chamje (1.410 meter)
Vandaag worden de benen voor de eerste keer echt getest. We beginnen de dag om 7.30 uur in een vochtige, klamme hitte en begeven ons midden tussen de rijstterrassen. In de verte zien we de eerste witte Himalaya-pieken al liggen. Tsandra verzekert ons dat we daar helemaal omheen moeten. Dat belooft nog wat. Omdat drinkwater schaars is gbruiken we voor de eerste keer onze iodine-druppels om rivierwater te zuiveren en dus drinkbaar te maken. Het smaakt als een golfslagbad met teveel chloor, maar tot op heden werkt het goed en hebben we geen (darm)problemen. Bij het toenemen van het stijgingspercentage krijgt de eerste van ons groepje van 3 last van een opgeblazen motor. Nee, wij voelen ons kiplekker, maar onze sherpa Tsandra begint gaandeweg de dag steeds moeilijker te lopen en zweet als een paard. En we hadden nog wel licht gepakt. Een ervaren dragen is prima natuurlijk, maar teveel ervaring kan blijkbaar ook. Als hij voor het bereiken van de echte bergen al ‘over the hill’ blijkt te zijn, moet hij toch eens stevig gaan nadenken over een carrièreswitch...We voltooien de dag in een sukkeldrafje achter een kudde ezels die spullen naar het volgende dorp dragen en rollen uiteindelijk na ca. 7,5 uur lopen Chamje binnen (15.00 uur). Als we terugkomen van onze welverdiende (koude!) douche heeft Tsandra gezelschap gekregen van een vrolijk uitziende kameraad (naam: onbekend). Omdat Tsandra wel aanvoelde dat deze tocht (zijn eerste van dit jaar; hij was dus niet echt in vorm!) met de huidige bepakking een soort strafexpeditie zou gaan worden, heeft hij een extra drager inschakeld die een deel van de bepakking zal overnemen en ons over de pas zal helpen. Daarna keert hij terug naar zijn dorpje en, Tsandra kijkt Luc lachend maar ernstig aan, mag Luc hem mee gaan helpen meer spullen te dragen. Luc overweegt zich door Tsandra te laten inhuren, maar of hij zijn laatste uurtarief van 135 euro/uur kan ophoesten betwijfelen wij...Daar hadden we dus even niet op gerekend. Wie ‘naam onbekend’ gaat betalen is ons op dit moment nog niet duidelijk. Wij in ieder geval niet...

Dag 3: Chamje (1.410 meter) – Timang (2.630 meter)
’s Ochtends om 5.45 uur gaat de wekker. Nou ja, eigenlijk ging net als gister om 4.00 al een (dus niet de) wekker en na nader onderzoek bleek dit de telefoon van Tsandra te zijn die hij in onze tas had laten zitten. Vrij irritant, zeker als je in beginsel niet weet waar je ‘m moet zoeken. Na een bord pap met een paar schijfjes banaan en een kop citroenthee kunnen we er weer tegenaan. Omdat we Tsandra hebben duidelijk gemaakt dat we de totale route niet in 13 maar in 12 dagen willen afleggen, gaan we vandaag en morgen proberen een afstand te lopen waarvoor normaal gesproken 3 dagen staan. Een mooie uitdaging dus. De dag begint met een stijle klim van 2 uur, en Tsandra lijkt vannacht zijn benen te hebben teruggevonden. We passeren enkele groepen, hangen geruime tijd op z’n Maarten Ducrot’s ‘in de chasse patat’ tussen een groep porters en een groep andere hikers, en brengen uiteindelijk de rest van de dag door temidden van een groepje ‘porters’, onder wie ook het mannetje die Tsandra’s tas draagt. Hij bleek al een halve zeecontainer op zijn rug te hebben, dus Tsandra’s tas kon er ook nog wel bij. Overigens zie je de raarste dingen omhoog komen, van stapels tonnen, matrassen tot hele kippenhokken. We hebben vandaag ook geleerd dat je een groep afdalende ezels altijd aan de dal-zijde moet laten passeren. Met hun vracht op de rug beuken ze je zo het ravijn in. De dag verloopt tot de laatste slotklim voorspoedig. Tsandra stort weer volledig in en we hebben ruim 2,5 uur nodig voor een stuk waar we normaal gesproken 1,5 uur over hadden moeten doen. Aangekomen in Timang (15.30 uur) is het mistig en koud. De beloofde 24- hot-water douche blijkt, zoals iedere dag tot nu toe, ijskoud en we kruipen rond 21.00 uur al rillend in onze slaapzaak. Voor het eerst hebben we het ‘frisjes’.

Dag 4: Timang (2.630 meter) – Lower Pisang (3.240 meter)
Dag dag begint wederom vroeg en om 5.45 uur nemen we de eerste zonnestralen waar. Jazeker, de mist en andere laaghangende bewolking heeft gelukkig plaats gemaakt voor een heldere blauwe lucht met een paar schapenwolken. We hebben vanuit onze slaapzaak uitzicht op een reusachtige witte Himalaya-piek. Het kan slechter... Nou ja, slechter kan het inderdaad aangezien ons ontbijt bestaat uit specie (pap?) met een paar stukjes appel. Alles wat wij niet opeten wordt volgens ons regelrecht om de muur gesmeerd om de nodige gaten op te vullen. De dag verloopt lekker, we hoeven niet al te veel te klimmen (slechts 600meter) en onze Tsandra kan ons gelukkig goed volgen. Wel komen we net als de voorgaande dagen steeds meer mensen uit tegengestelde richting tegen die vanwege verschijnselen van hoogteziekte hun hike hebben moeten afbreken en dezelfde weg terug moeten lopen. Niet echt een aantrekkelijke gedachte. Aangezien we in Tibet al geruime tijd op hoogte hebben verpoosd en zelfs een nachtje boven de 5.000 meter hebben geslapen in Mount Everst basecamp, maken we ons hierover weinig zorgen. Het is trouwens een zeer serieuze zaak die hoogteziekte, waaraan je zelfs kan overlijden als je niet als de sodemieter je heil lager opzoekt. Wanneer je echt niet meer in staat bent om omlaag te lopen, is er nog altijd een helicopter beschikbaar voor het lieve sommetje van 10.000 dollar per vlucht. We hebben ‘m vandaag en gister al een keer horen overkomen, dus boven ons verkeert een enkeling in (financieel) zwaar weer. Wij hebben vandaag nergens last van en hobbelen rond 14.30 uur Pisang binnen, waarover we verder geen woordgrappen willen maken. Tot onze grote vreugde kunnen we genieten van de eerste warme douche sinds het begin van de hike en kijken we ’s avonds live naar Liverpool tegen Manchester United in een door een houtkachel verwarme ruimte. Luc heeft al in geen 2 maanden een voetbalwedstrijd gezien en is hier erg opgetogen over. Heerlijk, wat een verwennerij.

Dag 5: Lower Pisang (3.240 meter) – Manang (3.540 meter)
Na ons gebruikelijke kommetje pap met appel beginnen we rond 7.00 aan onze wandeldag. Met zijn tweeën...het is vandaag mogelijk twee verschillende routes naar Manang te volgen en Tsandra heeft besloten voor de kortste route te gaan. Wij hebben echter begrepen dat de lange en hoge route veel mooiere uitzichten biedt, alleen moeten we hiervoor wel ongeveer 3 uur langer lopen waarvan ongeveer 3 uur steil omhoog. Na 2 uur klimmen wordt bevestigd waarom we deze route hebben gekozen: we wandelen op een uit de rotsen uitgehouwen bergpas, temidden van reusachtige witte toppen. Een schitterend gezicht. Daarnaast hebben we de hele dag stralend weer en bestempelen we deze dag al gauw tot de mooiste tot dusver. Tsandra is inmiddels al lang in Manang aangekomen en heeft 2 bedden gereserveerd. Dit blijkt in Manang nogal noodzakelijk omdat bijna iedereen op de trail Manang gebruikt om een dagje langer te blijven en zodoende te acclimatiseren i.v.m. de hoogte. Dit zullen wij morgen ook doen. ’s Avond zitten we in het hostel temidden van een groep Italianen die gisteravond ook al in ons hostel zaten. Niet geheel toevallig omdat Tsandra vriendjes is met hun porters en zijn tas door 1 van hen wordt gedragen. We worden vermaakt met Italiaans steenkolen Engels, waarmee ze net als gister massaal Yak-steaks proberen te bestellen. Het lukt weer niet, wij houden onze mond en kijken geamuseerd toe. Rond 20.00 uur blazen we de aftocht en kijken we vanuit de slaapzak nog een aflevering van ‘24’ op de laptop (die we zelf dragen!).

Dag 6: rustdag/acclimatisering in Manang (3.540 meter)
Net als wielrenners in de Tour de France die op hun rustdag nog even gaan fietsen om de benen soepel te houden, strekken we vandaag de benen en lopen naar viewpoint boven Manang. Hier hebben we mooie uitzichten op de toppen van enkele Annapurnatoppen en gletsjers. We verwennen onszelf met een paar heuse broodjes en een stuk appeltaart (!!!), wat wel lekker is na 5 dagen pap c.q. specie. Verder doen we het rustig aan, laten een zegening van de 100-Rupee Lama links liggen (we willen de hike op eigen kracht volbrengen!) en babbelen wat met Tsandra. Na het innemen van zijn doorzichtige, naar alcohol ruikende ‘medicijn’ (zo noemt hij het zelf) wordt hij altijd een stuk spraakzamer. Hij vertelde ons dat hij eigenlijk zijn boterham verdiend als handelaar in grond en vastgoed. Blijkbaar kan er dan nog geen beleg vanaf, want hij moet bijbeunen als gids/porter om de huishoudbegroting sluitend te krijgen. Verder vertelt hij dat zijn zoon wil solliciteren bij het Britse Ghurka leger, een overblijfsel vanuit de koloniale tijd. De Britten recruteren in Nepal nog altijd jongelui voor deze elite legereenheid, om ze vervolgens over heel de wereld uit te zenden (bv. Afghanistan). Het feit dat hij zijn zoon omschrijft als een asportieve studiebol doet ons vermoeden dat hij weinig kans maakt...’s Avonds kijken we ‘into thin air’ in een provosorisch bioscoopzaaltje. Dat wil zeggen, een aantal houten banken voor een scherm. De film gaat over een fatale beklimming van de Mount Everest waarbij 5 mensen om het leven komen. Lekker om in de stemming te komen...we gaan echter slechts naar 5.418 meter en maken ons nog steeds geen zorgen, al merken we wel dat de lucht al eiler wordt. Vooral tijdens de beklimmingen wordt het hartritme flink opgepompt. Veel (chloor)water drinken en genoeg rusten volstaat voor ons om gezond te blijven. Geen problemen dus. Vanaf nu begint Tsandra ook een duidelijke meerwaarde te worden. Niet alleen omdat hij een deel van onze spullen draagt, maar ook omdat hij connecties heeft waardoor we iedere dag een slaapplaats hebben. Hoe hoger je komt, hoe schaarser de bedden. De toenemende hoogte brengt helaas ook met zich mee dat we culinair gezien hard achteruit gaan. Veel meer dan rijst, aardappels en knoflooksoep met vermicelli krijgen we niet voorgeschoteld. En dat allemaal in kleine porties, waardoor onze broeken steeds ruimer gaan zitten. Ook een welverdiend biertje om de dag af te sluiten is er niet bij. 1 Fles bier is duurder dan 2 nachten slapen. Troostende gedachte is dat een fles bier alleen maar lekkerder wordt als hij (a) welverdiend is en (b) je er lang op hebt moeten wachten. We wachten dus nog even.

Dag 7: Manang (3.540 meter) – Letdar (4.230 meter)
Vandaag hebben we een relatief eenvoudig en kort dagje. Als je tegen de hoogte kunt tenminste, en dat blijken we vooralsnog te kunnen. We lopen door de stralende zon van Manang naar Letdar, ca. 700 meter hoger. Omdat we hier waarschijnlijk maar 4 uur voor nodig hebben, doen we het lekker rustig aan en genieten we van het weer en de uitzichten. Vervelend is wel dat het licht op deze hoogte over het algemeen zo fel is dat veel foto’s mislukken. We schieten veel, waardoor er altijd wel iets bruikbaars tussen moet zitten denken we. Aangekomen in Letdar maken we ’s middags nog een wandeling richting een gletsjer nabij en luieren wat in het hostel. ’s Avonds ontdekken we dat we de gehele trek tot nu toe het verkeerde avondeten hebben besteld. De lokale specialiteit Daal Bhaat (rijst, linzensoep en groenten met curriesmaak) blijkt overal onbeperkt bijgevuld te worden en voor het eerst deze week kunnen we onze maag volledig vullen. Dat zullen we nodig hebben, want er komen nog een aantal zware dagen aan. We besluiten de avond al lezend in een tochtig hok die door een houtkachel verwarmd wordt. De lokale pyromaan is zo handig om de het brandhout zo lang te laten dat de kachelduur niet dicht kan en de ruimte zodoende binnen een mum van tijd blauw staat. Omdat hij bang was dat het vuur niet goed zou branden had hij voor de zekerheid ook nog een scheut benzine over het brandhout en de houten vloer gegooid zodat de steekvlammen spoedig uit de kachel en vloer sloegen. Een kordaat optreden van de kokkin heeft voorkomen dat we de nacht alsnog onder de heldere sterrenhemel moesten doorbrengen.

Dag 8: Letdar (4.230 meter) – High Camp (4.840 meter) : 7.00 – 11.30 uur
Na ons gebruikelijke ochtendritueel van het eten van pap, tanden poetsen, tas pakken en boven een gat in de grond hangen (vaak een combinatie tussen de douche en wc; niet zo leuk als je handdoek valt, maar plassen in de douche mag dan weer wel!), gaan we om 7.00 uur op pad. Het is werkelijk stervenskoud en voor het eerst is het de eerste uren van de dag echt afzien. We lopen op de schaduwkant van de berg en iedere keer als het pad bijna de zon raakt draaien we net op tijd de schaduw weer in. Lekker opwarmen in de zon is er dus niet bij. We klimmen vandaag naar High Camp, de laatste stop voordat we morgenochtend het hoogste punt van de route overgaan: Thorung la pass. De weg omhoog is voor sommigen een race naar de top aangezien er maar een beperkt aantal slaapplaatsen zijn, maar gelukkig heeft Tsandra zijn netwerk ingeschakeld en is ons bij voorbaat al een bed verzekerd. Desaltniettemin treuzelen we niet omdat iedere dag rond de middag een scherpe wind opsteekt en komen we rond 11.30 uur op de eindbestemming aan. De rest van de middag doden we met het lezen van een boek en beklimmen we wederom een viewpoint. ’s Avonds merken een aantal locale sherpa’s dat zich temidden van de Italiaanse groep - die ons al een week achtervolgt - een dokter bevindt. Iedereen schijnt iets te mankeren en iedere klacht wordt opgelost met een pijnstiller en het advies een lokale dokter te zoeken. Opgelost....vandaag gaan we al rond 18.00 richting onze slaapzak omdat we morgen om 2.45 uur opstaan. Om 3.30 uur staat er een dampend bord rijst (!!!) op ons te wachten en gaan we op weg naar Thorung la op 5.418 meter. De hosteleigenaar informeert voor de zekerheid nog even of we wel goed bij ons hoofd zijn: 3.30 uur opstaan en ontbijten met rijst? We antwoorden bevestigend en gaan naar onze vriescel op 4.850 meter hoogte.

Dag 9: High Camp (4.840 meter) – Muktinath (3.800 meter) – Jomsom (2.760 meter)
Bij 3.00 uur opstaan zou je verwachten dat je een wekker nodig hebt. Mooi niet dus. We beleven een beroerde nacht, waarschijnlijk vanwege de hoogte en het feit dat het in onze kamer keihard vriest. We hebben dus nauwelijks een oog dichtgedaan (vooral Luc eigenlijk), wat je met recht een lekker begin van deze zware dag kunt noemen. Hoewel we allebei bekend staan om het feit dat we op ieder ogenblik van de dag alles kunnen eten (dus ook rijst om 3.30 uur in de morgen), gaat de rijst er toch wat moeilijk in. Voor de broodnodige energie hebben we toch maar alles naar binnen gepropt en vertrekken we rond 4.00 uur, gewapend met 4 lagen kleren, muts, handschoenen en een hoofdlamp, op pad. Hoewel het kraakhelder is (prachtige sterrenhemel en reflecterend maanlicht van de besneeuwde toppen!), zijn voor Luc de loopstokken elementair omdat hij in het donker ieder evenwichtsgevoel ontbeert en zich als een dronkenman voortbeweegt. Niet echt handig bij het beklimmen van kammen en passeren van kloven, in het donker dus. Naast de duisternis is de snerpende kou onze grootste tegenstander. Het blijkt -15 graden te zijn. De handschoenen die wij op het laatste moment in Pokhara voor 1 euro hebben gekocht blijken hier gek genoeg niet echt tegen bestand...goeie genade, wat hebben we het koud gehad! Desalniettemin bereiken we verkleumd en blauw uitgeslagen van de kou omstreeks 7.00 uur de top van de Annapurna trail: Thorung La pass op 5.418 meter. Met de opkomende zon is het uitzicht geweldig maar de handen te koud om mooie foto’s te maken. Daarnaast begon een fikse wind op te steken wat de gevoelstemperatuur nog verder deed dalen en stortten we ons snel de 1.700 meter hoge afdaling in. Aangekomen in het dal bereikten we om 10.15 uur het eindpunt van de wandelroute van vandaag: Muktinath. Hier besloten we na de lunch om een Jeep te charteren om zodoende een oninteressant deel van de route af te snijden. Dit leek een goed idee, maar toen de chauffeur na 13 passagiers er nog 2 Nepalezen bij wou proppen, werd het allemaal wat minder gezellig of beter gezegd, te gezellig. Gelukkig hadden we een bijdehante lesbische Zweedse dame aan boord die niet te beroerd was om voor ons de hete kastanjes uit het vuur te halen en de huid van de chauffeur vol te kafferen. Met effect, al waren 13 personen in deze ton op wielen nog altijd teveel. De rit zelf was verschrikkelijk en we vroegen ons af waarom we de nieuwe weg niet volgden die net was afgerond. Dit bleek wel het geval, wat niet als een compliment voor de Nepalese wegenbouwers mag worden opgevat. Afijn, na 1,5 uur stofhappen, wagenziek worden en het plafond van de Jeep een aantal stevige kopstoten verkocht te hebben, bereikten we rond 14.30 uur ons einddoel van de dag: Jomsom. Oorspronkelijk hadden we gedacht dat we hier het vliegtuig terug naar Pokhara zouden nemen, maar omdat we sneller hebben gelopen dan gedacht cancellen we onze tickets. Geen onverstandige keus, omdat hier pas geleden nog een vliegtuigje zonder succes tegen een bergwand is geland. Ons hostel ligt hier trouwens pal naast de landingsbaan van het vliegveld, dus we zetten voor morgenochtend maar geen wekker...

Dag 10: reisdag Jomsom (2.760 meter) – Tatapani (1.190 meter)
Dit verslagje wordt werderom in het donker geschreven omdat wederom de stroom is uitgevalen. De stroomvoorziening in Nepal is niet zo stabiel, dus we moeten de avond regelmatig in het donker doorbrengen. Maar goed, een reisdag dus. We gaan om 6.30 uur op pad, na de constatering te hebben gedaan dat Luc’s wandelstokken verdwenen zijn. Ergens laten staan of gejat, we weten het niet. Waarschijnlijk een combinatie van beide. De reis gaat over ca. 50 km. en blijkt 6 uur te moeten duren. Gisteren hebben we al kennis mogen maken met de ‘nieuwe’ weg, en vandaag wordt kennismaking nog iets intiemer. Niet echt een aangename moeten we bekennen. We hebben op reis wel vaker idiote ritten meegemaakt, maar deze sloeg weer alles. Het feit dat een Zuid-Afrikaan halverwege, na weer een wegversperring door gevallen rotsblokken, uitstapte en verder ging lopen na de mededeling dat ‘hij als hij wilde verongelukken in het verkeer wel in Zuid-Afrika was gebleven’, was kenmerkend voor de rit. De afgronden waren diep, de bus rampzalig en de weg smal en bezaaid met kuilen, kraters en rotsblokken. Dit hoeft allemaal nog geen ramp te zijn, maar als de weg op verschillende plekken half afgebrokkeld en 50 meter lager in de rivier te bewonderen is, doet dat de gemoedsrust geen goed. Onze hartslag was dan ook hoger dan op het moment dat we Thorung La op 5.418 meter overstaken. Nou ja, genoeg daarover, we zijn in Tatopani aangekomen. Het contrast in landschap is enorm: we zitten in een junglehut met alle bijbehorende insecten, het is snikheet en als we uit het raam kijken zien we door de banenenbomen besneeuwde Himalaya-toppen. Om onszelf en onze spieren te verwennen liggen we 50 cent per persoon neer om te mogen badderen in een heetwaterbron. Dat doet de spieren goed. Dat is nodig ook, want morgen wacht ons een monstertocht naar Gorepani.

Dag 11: Tatopani (1.190 meter) – Gorepani (2.870 meter)
22 Oktober....Lis’ 29e verjaardag! Om dit te vieren eten we ’s ochtends een lekker stuk appelkruimel en zingt Luc Lang-zal-ze-leven in onze junglehut. Om de feeststemming nog wat extra kracht bij te zetten hebben we de zwaarste dag van de hele trekking voor vandaag bewaard. We moeten in totaal 1.750 meter omhoog, o.a. gebruik makend van 3.300 ongelijke, stenen trappen. We konden Lis niet blijer maken natuurlijk....het was weer ouderwets afzien: benen vol lood, regenbuien en zelfs wat hagel. Kortom, we krijgen flink op onze lazer van de Himalaya. Noem het een soort revanche voor de meest ellendige verjaardag die Luc ooit moest vieren op een trekking in Chili een aantal jaar geleden...Aangekomen in het hostel ontmoeten we een Spaans/Amerikaans stel die net terugkwamen van een 42-daagse expeditie naar de top van een 8.000 meter hoge berg. Zo voel je je heel stoer over je prestaties, zo ben je weer een net beginnende amateur. Maar goed, baas boven baas houdt je altijd zullen we maar zeggen. Het hostel zelf was heerlijk en zelfs de douche was warm. ’s Avonds merkten we dat Tsandra soms wat teveel van zijn medicijn gebruikt, aangezien de dubbele tong zijn toch al beperkte Engels geen goed deed. Voor de laatste keer gaan we naar bed in een tochtig hok om morgenvroeg om 5.00 uur de klim naar Poon Hill te maken en naderhand verder af te dalen naar ‘huis’: Pokhara. Vooral Liske is enthousiast omdat Luc heeft beloofd haar verjaardagsdinertje en –massage in te halen als we weer ‘thuis’ zijn, waar het warm is en de douche werkt.

Dag 12: Gorepani (2.870 meter) – Poon Hill (3.210 meter) – Naya Pul (1.070 meter) – Pokhara (884 meter)
De dag begint zoals gebruikelijk vroeg, maar vandaag nog vroeger dan anders: om 4.30 uur gaat de wekker. We willen getuige zijn van de opkomst van de zon op Poon Hill en zijn bereid een deel van onze nachtrust als offer te brengen. Voor de laatste keer wordt de berggeit in ons wakker gepord en wandelen we gewapend met hoofdlamp in een soort van karavaan de berg op. Naast ons hebben ongeveer 500 mensen hetzelfde idee als wij... Op de top is het dan ook geweldig druk en onstaat de nodige irritatie omdat mensen graag een foto willen maken van de bergen, zonder andere mensen erop. Dat lukt dus niet, vooral wanneer de eersten hun - al dan niet aanwezige - fatsoensnormen al snel laten varen en op plekken gaan staan waar je eigenlijk niet kunt staan zonder de foto van een ander te vernachelen. De 65-jarige kampioen foto-verknaller uit Australië (na een zekere periode reizen wordt je steeds beter in accenten herkennen), die bij zonsopkomst al minstens in 80 fotoalbums als achtergronddecoratie zal worden afgebeeld, wist het ook nog te presteren om Luc te sommeren uit zijn beeld weg te gaan. Met een aantal opmerkingen van Luc over zijn gedrag hebben we ‘m terug gekregen in zijn hok en konden we eindelijk overgaan tot de orde van de dag: mooie foto’s maken en genieten van het uitzicht wat misschien wel het mooiste was van de hele trek. Gelukkig niet voor niets opgestaan dus, want het wil ook nog wel eens voorkomen dat men er bij zonsopkomst achterkomt dat alle bergtoppen gesluierd zijn met een dek van wolken. Vandaag niet dus, we hebben mazzel. Na zonsopgang beginnen we met de afdaling over meer dan 2.200 meter, wat een heuse aanslag op de knieën genoemd kan worden. Beneden aangekomen bij de uitgang van het nationale park in Naya pul vroeg Tsandra vertwijfeld of we nu in plaats van de bus een taxi willen nemen. Natuurlijk niet, we willen die 10 euro extra graag in de zak houden. Daarnaast wilden we nog een keer genieten van wat de Nepalese busdienst ons te bieden heeft. De rit verliep verder rustig en we kwamen rond 17.00 uur zonder kleerscheuren veilig ‘thuis’: The North Face Inn in Pokhara.

Zo komt er een einde aan onze 12-daagse en 175 kilometer lange trekking door de Himalaya. Van bijna alle meters hebben we genoten en het is een ervaring die we zeker niet hadden willen missen. Maar, laten we er niet om liegen, na al die tijd zijn we ook blij dat we weer veilig en gezond (en warm!) terug zijn in Pokhara. Wat kan een warme douche en een schoon bed toch heerlijk zijn! Omdat we 12 dagen lang vegatarisch hebben gegeten (vlees is immers de grootste ziekmaker en dit is het laatste wat je kan gebruiken als bijna alle plekken alleen te voet bereikbaar zijn!), belonen we onszelf met een absurd grote steak en...2 flessen bier! Jaja, we pakken uit en het uitkijken naar dit moment heeft de smaak geen kwaad gedaan.

Zoals aan het begin van dit verslag vermeld, zullen we op een later moment verslag doen van onze overige ervaringen in Nepal. Morgen vertrekken we op een 3-daagse kayak trip met als eindpunt een nationaal park in het zuiden van Nepal. Hopelijk gaan we hier olifanten, neushoorns en wellicht tijgers spotten. We hebben er weer zin an!

Na-mas-tee!

PS: er komen hier de hele tijd zingende groepen Hindu’s onder aan het balkon staan waar ik mijn verslag aan het aftikken ben. Een lijkt op een soort Nepalese versie van Romeo en Julia, maar het zal vast iets religieus zijn. Ik zal zo eens even gaan informeren wat er allemaal aan de hand is en dan horen julie dat de volgende keer.