Beijing en Pingyao

Ni hao!

Wij vonden het wel eens tijd worden voor ons eerste reisverslag sinds ons vertrek. We zitten momenteel in Pingyao, ca. 600 km ten zuiden van Beijing, en vanavond/nacht reizen we door naar Xi’an, bekend van het terracotta leger. Ritje van ca. 10 uur, voor Chinese begrippen een blokje om.

Laten we bij het begin beginnen, onze reis naar China. Na op Schiphol afscheid te hebben genomen van onze familie, zijn we naar Londen gevlogen alwaar onze eerste aangename verrassing te wachten stond: een upgrade naar business class op onze vlucht Londen – Beijing. Waarschijnlijk zagen ze aan ons dat dit het laatste beetje Westers comfort in lange tijd zou zijn. Niet slecht moet ik zeggen, eerst op de luchthaven in een speciale afgeschermde lounge de innerlijke mens verwennen om vervolgens in het vluchtuig opgewacht te worden met een glas champagne. Geen eten uit plastic bakjes zoals het gepeupel achter ons, maar gewoon geserveerd op porcelein, zoals het hoort.

Na een heerlijke vlucht die we bijna geheel in horizontale positie hebben doorgebracht (gewoon omdat het kon, niet om te slapen; zonde van de geweldige service!), kwamen we aan in Beijing. Back to (Asian) reality: meer dan 30 graden, overvolle metro’s, maar geen enkele Chinees die Engels spreekt. Sommigen claimen van wel, maar we zijn er niet zeker van of we het over dezelfde Engelse taal hebben of dat er ergens anders op deze wereldbol nog een ander Engeland ligt waar een ander soort Engels wordt gesproken. Communiceren is dus een vrij groot probleem. Onze strategie is nu om als we een Engels sprekende Chinees tegenkomen, hem bv. te laten opschrijven waar we heen willen of waar ons hostel ligt (ook de straatnamen staan in Chinese tekens aangeduid). En dan maar hopen dat de man in de straat in 1 keer begrijpt wat er bedoeld wordt, anders zijn we weer terug bij af.

Dan over Beijing, waar we een dikke 5 dagen hebben doorgebracht. We hadden een hostel vlak bij het plein van de Hemelse Vrede, waar ook het mausoleum van kamaraad Mao (nog steeds het mannetje hier), het Chinese parlement en de verboden stad voorzien van Mao-foto zijn gelegen (bekend van de asichtkaarten). Verder hebben we de Tempel of Heaven en op verzoek van Liske(;-) het CCTV bekeken (nieuw gebouw van Rem Koolhaas), het Olympisch park bezocht en een fiets gehuurd en gewoon lekker door Beijing gefietst (Amsterdam is een uitstekende leerschool!). Allemaal leuke en interessante plekken natuurlijk, maar wat ons vooral opviel was de ENORME massa Chinezen. Henk en Henk van Het Goede Doel zongen ooit: “ik wil niet naar China want daar is het zo druk”. Nou, dat klopt als een bus, zeker in augustus als de Chinees zelf ook nog vakantie heeft.

Ook leuk zijn de ietwat bizarre gebruiken van onze Chinese vrienden. Om er eens een paar te noemen:
- Rochelen, spugen en scheten laten moet in het openbaar, anders ben je geen Chinees. Dit is overigens niet voorbehouden aan mannen. In restaurants laten ook vrouwen hun genoegen (!) over het eten blijken door eens lekker te boeren en op de grond te spugen.
- Chinese mannen rollen hun shirt op om er een sexy naveltruitje van te maken. Of ze thuis al dan niet een abdominal chrunch van Telsell hebben liggen is niet van belang. Wij denken trouwens van niet.
- Chinese kinderen die nog niet zindelijk zijn dragen een broek met een scheur in het midden om overal te kunnen plassen. Met overal bedoelen we zeg maar OVERAL; in het gangpad van de trein naar Pingyao lieten ouders hun kroost bijvoorbeeld ook vrolijk hun behoefte doen. Niemand kijkt op of om, dus het zal wel normaal zijn.
- Voordringen is geen zonde; gewoon ellebogen omhoog en gaan met die banaan.
- Chinezen houden niet van lopen. Ze laten zich droppen met een vierwieler, maken veel te veel foto’s vanaf 1 plek en rijden weer weg. Toen we gister de stadsmuur van Pingyao hebben rondgelopen waren we de enige! Alleen bij de stadspoorten waar je omhoog kan klimmen zie je Chinezen.
- Chinese parken zijn geweldig; er gebeurt echt vanalles. Zo kom je er Tai Chi-ende bejaarden, jodelende Chinezen begeleid door een soort cello en complete dansgezelschappen tegen. Je kunt er zo een ochtend gaan zitten om alleen maar te kijken wat er allemaal gebeurd.
- Chinezen maken van werkelijk alles foto’s, en het liefst 15x van dezelfde scene. Daarnaast zijn wij ook een attractie hier. We zijn echt al met een heel leger Chinezen op de foto geweest en hangen nu waarschijnlijk in menig huiskamer. Een lange jongen met een blond meisje is blijkbaar een zeldzame combinatie, zeker gezien het kleine aantal Westerlingen wat we hier tot nu toe gezien hebben. Ze durven trouwens vaak niet te vragen of ze met je op de foto mogen. Ze gaan dan naast je zitten of staan en kruipen steeds dichter tegen je aan. Wij doen maar net of we het niet doorhebben..

We vergeten bijna nog te vertellen over ons bezoekje aan de Chinese muur, waar we uiteraard ook zijn geweest. We dachten slim te zijn door geld te besparen en niet te boeken bij een commercieel reisbureautje, maar gewoon op straat bij een loketje. Resultaat: we belandden in een bus met een Chinese gids die vloeiend en vooral hard Chinees sprak, maar geen woord engels. Haar informatie-waterval die werkelijk de hele reis doorging, werd alleen even onderbroken toen een vader zijn kind diciplinair tot de orde riep. Na een stuk of 48 rake klappen slaagde moeder er eindelijk in voor haar zoon af te tikken en keerde ‘rust’ weer terug. Afijn, na een bezoek aan een mooie fabriek, nog een andere fabriek en een heerlijke lunchstop (bij alledrie zijn we demonstratief buiten blijven wachten: “hier hebben we echt geen trek in en betalen er zeker niet extra voor!”), kwamen we eindelijk bij de Chinese muur aan. Helaas voor ons hadden de Chinezen met elkaar afgesproken om ook allemaal tegelijk een bezoek te brengen aan hun AAAAA-tourist attraction, want er stond werkelijk een rij van de Muur tot aan Beijing voor de gondel die ons naar boven moest vervoeren. Gelukkig konden er 6 mensen tegelijk in dat ding, dus dat schoot lekker op. Ahum....Maar eerlijk is eerlijk, toen we bovenop de muur stonden was het toch wel een machtig gevoel en was het de reis zeker waard. We hadden een schitterend uitzicht over de muur die zich al slingerend een weg baande over en tussen de bergen.

Na Beijing hebben we treintickets gekocht naar Pingyao. Dat klinkt trouwens makkelijk dan het is, want is het echt vreselijk ingewikkeld om aan kaartjes te komen. Ten eerste uiteraard de taalbarriere, maar ook het feit dat er bijna geen kaarten te krijgen zijn omdat het zo druk is. Toen we vier dagen voor onze treinreis de tickets probeerde te boeken, kregen we te horen dat er alleen nog maar ‘standing tickets’ waren. Tegen beter weten in vroegen we nog wat ze hiermee bedoelde, maar inderdaad, staanplaatsen. Na herhaaldelijk aandringen wist ze er gelukkig nog ‘hard seaters’ van te maken, maar ook dat is voor een nachtelijk reis van 13 uur niet erg aantrekkelijk. Maar helaas, hier hield het echt op en slaapplekken zaten er echt niet in.
Bij het instappen op het station van Beijing, wat trouwens een knap staaltje communistische architectuur is (veeeeel beton!!), hebben we laten zien dat we al aardig geintegreerd zijn. Al klimmend over de banken hebben we toch mooi ca. 2/3 van de rij de pas kunnen afsnijden en achter ons kunnen laten. En nee, we schamen ons er niet voor! De eerste uren van de reis hebben we ons kostelijk vermaakt op ons ’90-graden en harde bankje’ omdat we de Chinezen om ons heen eens goed konden observeren. Wat een lawaai en drukte! We gingen er toen nog (onterecht) vanuit dat rond een uur of 11 de lichten toch wel een keer uit zouden gaan, maar gaandeweg werd het alleen maar gekker met het lawaai, het gepraat/geschreeuw van onze medepassagiers. We hadden het gevoel dat ze met z’n allen op een schoolreisje waren; werkelijk 1 groot gekkenhuis op wielen en iedereen wilde achterin zitten waar wij ons ook bevonden. De Chinese versie van ‘een potje met vet’ werd regelmatig aangeheven. Toen we rond 1.30 uur eindelijk een beetje slaap vatten zat er nog een groepje aan onze voeten, op de grond, te kaarten. Zij hadden dus wel staanplaatsen...toen we een half uurtje later onze ogen openden lag er 1 onder ons bankje te slapen en de rest lag over elkaar heen op de grond. Terugkerend hoogtepunt was het voorbij komen van het cateringkarretje waardoor iedereen weer overeind moest komen om ruimte te maken. Niemand die zeurde of mopperde, het hoorde er gewoon bij. Van de manier waarop Chinezen dergelijke zaken gedwee accepteren kunnen wij trouwens nog een hoop leren. Ze ondergaan zonder mopperen hun lot.

In Pingyao hebben we een prettig hostel gevonden met goed Engels sprekende eigenaren. Via hun hebben we begrepen dat de handel in treintickets, althans de slaapplaatsen die wij zoeken, voornamelijk via tussenpersonen gaat. Gewoon links en rechts wat commissie betalen en de juiste intermediair vinden aan wie je kan uitleggen waar je heen moet. Voor vanavond is ons dat gelukt; we hebben een slaapbus. Pingyao is overigens een harstikke mooi stadje. Het is volledig ommuurd tijdens de Ming Dynastie en is het best intact gebleven van alle steden in China. Daarnaast heb je allerlei leuke straatjes met rode lampionnen, stadspoorten en pagoda’s. Echt wat je je bij China voorstelt.

Nu gaan we ons klaarmaken voor de busreis. Helaas voldoen we wel aan het gemiddelde van 70% van de Westerse bezoekers die binnen 2 weken de ‘reizigers-ziekte’ te pakken heeft. Luc probeerde het gemiddelde omlaag te halen door al na een paar dagen aan de diarree te geraken, maar Lis weert zich tot op heden kranig. Hopelijk slapen we wat, dan valt het vast mee!

Zaijian!