Eindelijk in Australië!

Selamat pagi, hello LAH en G’de mate!

Zo, daar zijn we dan. Eindelijk weer eens tijd voor een verslagje van de afgelopen weken. Het boek Azië hebben we inmiddels dichtgeslagen en we bevinden ons na 3,5 maand reizen weer in de vertrouwde Westerse wereld, maar dan ver weg in de Zuidoosthoek van onze Bosatlaskaart: ‘down under’ in Australië. Enige weemoed naar Azië hebben we wel (vooral het eten en de lage prijzen!), maar het comfort van je eigen vervoersmiddel, de aanwezigheid van fatsoenlijke supermarkten waar je gewoon dingen kunt kopen die je zoekt (en niet over de datum zijn!) en eindelijk weer schoon sanitair zijn ook wat waard. Als we na twee weken Australië in onze portemonnee kijken blijkt dit trouwens nogal veel waard te zijn, maar daarover later meer.

Ons laatste verslag betrof India, maar dat lijkt inmiddels alweer eeuwen geleden. Na alle ontberingen in het land van mannen met snorren, kakkerlakken, ratten, oplichters en combinaties van dit alles, waren we toe aan een break. Tja,we durven het bijna niet te zeggen, maar we waren eigenlijk toe aan vakantie. Gewoon even een weekje relaxen in een land waar de zon schijnt, waar mooie stranden zijn, de mensen vriendelijk naar je lachen zonder je vervolgens te bedonderen en een land waar de euro in deze barre tijd nog altijd iets waard is. Maleisië voldeed moeiteloos aan al deze criteria dus mede gezien het goedkope ticket vanuit Delhi (70 euro naar Kuala Lumpur!) was de keus snel gemaakt. We hebben onszelf maar eens goed verwend met een resort in Langkawi, een eilandje dichtbij Thailand. Helaas voldeed het resort vanwege de regenperiode een deel van de dag niet aan het criterium ‘veel zon’ (aha, vandaar de 50% korting op de kamerprijs...), maar dat heeft de pret totaal niet kunnen drukken. We hebben, op een dagje scooteren na, 8 dagen heerlijk langs het zwembad/strand gelegen en zijn ons op gênante wijze te buiten gegaan aan de ‘Turkije-style’ ontbijt- en dinnerbuffetten. Door de afgelopen 3,5 maand in Azië hier en daar een kilootje lichaamsgewicht achter te laten, hebben we kunnen voorkomen ons hier schuldig over te voelen. Sterker nog, vooral Luc was met India als uits(sh)(m)ijter een net iets te trouwe vertegenwoordiger van de firma vel-over-been geworden dus een weekje bunkeren kwam als geroepen. Overigens hebben we in het resort - zonder veel moeite te doen uiteraard; we hadden immers vakantie! - ook nog wat wildlife kunnen spotten. Regelmatig kwamen er neushoornvogels in onze onze palmboom aan het zwembad zitten en verder barstte het van de apen. We hebben persoonlijk kunnen toetsen waar de uitdrukking ‘brutale aap’ vandaan komt, aangezien ze totaal geen angst hadden om bij het ontbijt aan te schuiven en de nodige broodjes van je bord weg te jatten. Overigens moest je nog opletten met die beesten ook, aangezien Luc bij het verlaten van ons junglehutje op een haar na werd gemist door een aap die vanuit de dakgoot naar beneden zat te pissen. En hoe ga je dat uitleggen bij de verzekeringsmaatschappij als je camera deze gele douche niet overleefd...Desalniettemin, op de vele Russen na die, wederom ‘Turkije-style’, al voor het diner hun tafel vol bouwden met toetjes die ze vervolgens natuurlijk niet op gingen eten, hebben we heerlijk gerelaxed en de reisbatterij weer opgeladen.

Om de overgang tussen Azië en Australië niet al te groot te laten zijn, hadden we ervoor gekozen om de laatste 6 dagen van november in Singapore alvast te wennen aan al het comfort wat ons de komende maanden in Australië en Nieuw-Zeeland te wachten staat. Vooral voor Luc was dit bekend terrein omdat hij hier 7 jaar geleden al eens een half jaar aan de universiteit heeft gestudeerd. Daarnaast hadden we de mogelijkheid om Luc’s vriend Sander te bezoeken die in Singapore werkt en woont. Ons viel op dat Singapore in vergelijking met 7 jaar geleden behoorlijk veranderd is, in ieder geval wat stedelijke configuratie betreft. Van een financiële crisis lijkt geenszins sprake en nieuwe wolkenkrabbers, winkelcentra en metrolijnen schieten als paddestoelen uit en in de grond. Ook hebben ze inmiddels midden in de stad het grootste reuzenrad ter wereld gebouwd (groter dan London Eye!) en een Formule-1 stratencircuit aangelegd. Het absolute pronkstuk is toch wel het Marina Bay Sands hotel. Het bestaat uit drie torens met daarover een betonnen dek gelegd waarop zich restaurants en een ‘endless pool’ bevinden. Door naar de rand te zwemmen kun je meer dan 200 meter naar beneden kijken, dus enig vertrouwen in Singaporese ingenieurskunsten is gewenst. Gezien de aanwezigheid van tientallen wolkenkrabbers in de nabije omgeving en het feit dat Luc de bouw via het Discovery Channel programma Megastructures heeft kunnen volgen, leek ons dit geen probleem. Zodoende hebben we Sander en zijn vader - die hem op hetzelfde tijdstip bezocht als wij – meegenomen naar het chocoladebuffet op de bovenste etage van het hotel (het ‘skypark’) om hem te bedanken voor zijn gastvrijheid. Onder het genot van een oneindige hoeveelheid en soorten chocoladetoetjes hebben we een aantal uur zitten genieten van het uitzicht op de haven en de skyline van Singapore. In één woord: adembenemend. Het is een uitzicht wat maar van weinig andere steden concurrentie ondervindt denken wij. Aansluitend hebben we nog even een duik genomen in het zwembad wat gezien de daaropvolgende tirade van de badmeester en zijn 5 assistenten niet scheen te mogen. Hotel guests only...Geen probleem, de buit was toch al binnen en de avond zeer geslaagd. Sander, nogmaals bedankt voor je ontvangst en gastvrijheid. Wij snappen nu helemaal waarom je je geluk in Singapore hebt gezocht!
Verder hebben we in Singapore nog een wandeling gemaakt op Memory Lane door een bezoek te brengen aan de campus van de universiteit waar Luc lang geleden nog een poos verpoosd heeft. Vadertje tijd doet ook hier zijn werk en Luc’s voormalige habitat zag er in de realiteit toch wat gedateerder uit dan in zijn gedachten. Zelfs zijn favoriete eettentjes ‘Muslim Food’ en ‘The Olive Cove’ hebben er aan moeten geloven. Voor hem een harde conclusie, maar de herinnering blijft. Wel deed het ons goed om tijdens deze tentamenperiode te constateren dat de bibliotheek weer als vanouds 24 uur per dag geopend is en dat studenten op tafels slapen om zo min mogelijk van dit privilege te hoeven missen.
Gelukkig is niet alles veranderd in Singapore: de straten zijn nog steeds brandschoon, de mensen aardig en beleefd (en dat met Chinese roots!), de winkelcentra en foodcourts van topkwaliteit en om het accent en de woordkeus van de Singaporezen liggen we ook na 7 jaar weer dubbel (THIS IS CANNOT - LAH!!!). Kortom, het was goed om weer terug te zijn.
O ja, vergeten we nog bijna te vertellen dat we in Singapore een nieuwe camera hebben gekocht. Of eigenlijk een extra camera, want onze kleine compactcamera voldoet nog altijd prima, maar wanneer je wekelijks honderden foto’s neemt loop je op een gegeven moment ook tegen de beperkingen aan (zoom en kleurbalans). Luc wist zich nog wel te herinneren in welk winkelcentrum hij 7 jaar geleden zijn laptop en digitale camera belastingvrij gekocht had en die werken allebei nog steeds, dus waarom niet teruggaan? Zo gezegd zo gedaan. Na 2 minuten binnen kon Luc zich weer herinneren waarom het koopproces hem de vorige keer ook al niet heel erg goed was bevallen; de verkopers zijn enorm agressief en hoewel je met onderhandelingsstrategie A en backupplan B binnenstapt, heb je na 3 minuten toch improvisatiestrategie C nodig. Uiteindelijk kwamen we na 1,5 uur onderhandelen en 600 euro lichter (pa’s en ma’s, nog bedankt voor de bijdrage!) het winkelcentrum weer uit met een mooie nieuwe spiegelreflexcamera. We hebben er alleen nog wel een paar dagen over moeten doen om te beseffen of we nu een goede aankoop hebben gedaan of niet. Drie weken later concluderen we: we denken van wel...

1 December, ’s avonds laat is het dan eindelijk zo ver; we verlaten het vaste land van Azië en zetten koers naar Darwin, Australië, alwaar we na een tussenlanding zullen doorvliegen naar Cairns aan de Noord-Oostkust. Luc’s telefoon maakt dit allemaal niet meer mee omdat hij die ergens tussen het opstijgen in Singapore en het landen in Cairns is verloren. Op zich knap in een vliegtuig waar over het algemeen de deuren onderweg niet geopend worden, maar toch niet minder het geval. Aangekomen in Cairns blijkt het gezien het tropische klimaat net zo bloedheet en nat als in Singapore. Omdat Australië budgettair een uitdaging gaat worden, hebben we voor de eerste twee dagen twee slaapzakken gereseerveerd in een tentje in de tuin van een jeugdhostel. In de achtertuin komen we er ’s nachts achter dat het huren van een eigen campervan nog niet zo’n achterlijk idee geacht moet worden. Het lijkt namelijk de beste manier om de horde 18-20-jarige feestvierders en fruitplukkers van ons af te schudden die de Oostkust onveilig maken. Een week later concluderen we: goede strategie, missie geslaagd. We zijn dus erg blij met ons mini-Mitsubishi Hippie busje stammend uit het jaar 0 en beschilderd met grote fleurige bloemen. Wat een vrijheid, gaan en staan waar je zelf wil zonder dat een Aziatische man met een snor van achter het stuur je leven in gevaar brengt. Nadeel is wel dat een busje uit het jaar 0 zuipt als een zeeman uit het jaar 0 en we ons zodoende scheel betalen aan benzine. Wat de mensheid al eeuwen blijft vergeten is voor ons na een paar dagen Australië al duidelijk: vrijheid kent een hoge prijs.
Voordat we het hostel en Cairns verlieten hebben we op dag 2 van ons verblijf in Australië meteen al onze budgetregels en –richtlijnen moeten overtreden. De relatieve nabijheid van het Great Barrier Reef was verleidelijk genoeg om ons Padi-duikdiploma tezamen met een pak geld uit de portemonnee te toveren en de diepte op te zoeken in het grootste koraalrif ter wereld. Hoewel de duikkennis ietwat was ondergestoft, is die na een paar minuten in het kraakheldere water snel weer schoongespoeld en hebben we ons onder water kunnen begeven tussen (vegetarische!) haaien, roggen, schildpadden, clown-vissen (Nemo!), levende koralen en enkele 18-jarige bakvissen. Een mooie start van ons verblijf in Australië.

Na ons schitterende bloemenbusje opgehaald en volgeladen te hebben, hebben we direct de handrem losgelaten en koersgezet richting Ellis Beach ten Noorden van Cairns. Na ’s avonds ons busje aan de rand van het strand geparkeerd te hebben voor de nacht, met een wijntje in de hand neergeploft te zijn in onze nieuw vergaarde campingstoelen en kijkend naar de zon die in de zee verdwijnt, trekken we de voorlopige conclusie: aan deze levensstijl kunnen wij wel wennen. Gedurende de eerste nacht blijkt dat we het slaapaspect van de missie ietwat onderschat hebben. Het blijkt namelijk zo te zijn dat wanneer het buiten nog altijd 30 graden is en de luchtvochtigheid hoog, het binnen nog net iets warmer er vochtiger wordt. Helemaal omdat Lis gezien de hoge insect- en reptieldichtheid in onze directe omgeving de ramen niet open wil hebben en een muskietennet niet beschikbaar is. Nacht 2 in het Daintree National park hebben we hier een oplossing voor gevonden: we gaan slapen in een van een Engelse toerist gekregen tent. Helaas rekenden we onterecht op clementie van moeder natuur en na 5 minuten in de tent kregen we een genadeloze moesson over ons heen waarin onze tent haar meerdere moest erkennen. ‘Showers’ noemen ze dat hier en wij snappen inmiddels waarom; alsof je met een brandweerslang van de camping wordt gespoten. En zo geschiedde. Bijkomend nadeel was dat we de kussens uit de bus als matras hadden gebruikt en we zodoende nog 2 dagen na onze nachtelijke douche hebben kunnen genieten van regenwoudregen in ons matras en kussen, inclusief bijbehorende geur. Maar goed, allemaal klein leed als je het vergelijkt met de gevaren waarvoor je in Noord-Oost Australië gewaarschuwd wordt. Zwemmen in meren en poelen wordt afgeraden vanwege de aanwezigheid van crocodillen en in de zee krijgen ze ondersteuning van hun zoutwater-collega’s en een leger giftige ‘stinger’ kwallen. Dus als je denkt dat je de hitte kan ontlopen door even een frisse duik te nemen heb je het mis. In de steden hebben ze hier overigens een oplossing voor in de vorm van gratis zwembaden aan de kustlijn: lagoons. O ja, dan hebben we het nog niet gehad over slangen, giftige spinnen en ander gespuis. Een gezellige beestenboel, al hebben we voorlopig vooral last van een onuitputtelijke muggenarmada. We smeren ons ’s avonds in met een soort stroop bestaande uit 80% deet, maar dat schijnen de muggen hier juist lekker te vinden. Het is een wedstrijd die we tot dusver maar lastig kunnen winnen, al bieden we bij het afzakken van de kust en de bijbehorende temperatuur steeds beter tegenstand.
Verder naar het Zuiden hopen we trouwens ook iets minder geconfronteerd te worden met zogenaamde ‘thunderstorms’ die eens per 2/3 dagen opsteken. Binnen enkele ogenblikken wordt je de set van de Jan de Bond film Twister opgeblazen en vliegen de regendruppels in horizontale richting naar je hoofd. Niet normaal, nog nooit gezien. Je ziet ze weliswaar van een afstandje aankomen, maar alsnog slaan ze binnen enkele minuten toe. Toen Luc een paar dagen geleden nietsvermoedend een tankstation binnen stapte voor een toiletbreak, zag hij bij het verlaten ervan een boom ontworteld worden en onze picnicspullen door de lucht vliegen. Zo snel kan het dus gaan. Schuilen en dekking zoeken lijkt op dergelijke momenten het enige devies.

De diversiteit in natuur en landschappen is iets wat ons de eerste weken erg op- en bevalt. Van het tropische Noorden waar het regenwoud letterlijk stopt op het strand, zijn we naar de Atherton Tablelands gereden ten Oosten van Cairns. Met haar groene heuvels en watervallen heeft dit gebied meer weg van Groot-Brittannië dan het Australië wat wij in ons hoofd hadden. Dat geldt trouwens ook voor de mensen; we vinden dat de Australiërs bijzonder veel weg hebben van Britten, maar dan in de zon: veel tattoes bij zowel mannen als vrouwen, veel bier, ietwat lomp en ze zien er, laten we het zo zeggen, nou niet altijd even charmant uit. Niet echt de surfdudes en –babes die we ons hadden voorgesteld, maar dat zou in het Zuiden wel eens anders kunnen zijn. Ook valt de grote hoeveelheid dronken Aboriginals op, wat hier echt een probleem schijnt te zijn. Overigens zijn de Aussies die we tegenkomen wel allemaal relaxte lui die graag een babbeltje aanknopen en je willen helpen, dus verder geen kwaad woord hierover.
Maar goed, waar zaten we...vanuit de Tablelands zijn we weer teruggereden naar de kust die we inmiddels al ca. 1.500 kilometer volgen. Australië is een groot land en de afstanden zijn enorm. Rondtoeren langs mooie stranden en kliffen is overigens geen straf, al hebben we ook wat ‘kleine’ stukken outback doorkruisd waar werkelijk niets is. De borden naast de weg zijn een goede indicator of er een saai stuk aankomt of juist niet. Om te voorkomen dat je bij saaie stukken in slaap valt hebben ze namelijk om de paar kilometer een bord langs de weg geplaatst met het dringende advies om achter het stuur wakker te blijven. Indien je in leven wilt blijven natuurlijk, dat staat er netjes bij vermeld. Daarnaast gooien ze er zo nu en dan een kennisquizje in waarbij je een paar kilometer na een gestelde vraag het antwoord krijgt. Dat wil je dan toch ff checken; wakker blijven dus. Helemaal mooi zijn de rustplekken waar gratis koffie wordt uitgedeeld. Geheel in strijd met onze cultuurhistorische programmering hadden we dit pas vrij laat door en hebben we de nodige bakkies gemist, maar inmiddels maken we hier natuurlijk grif gebruik van. Bijkomend voordeel is dat je op deze plekken gratis je campervan voor de nacht mag parkeren en dat is in een land waar het geld nooit lang in je portemonnee zit toch wel lekker. Inmiddels proberen we ca. 50% van de nachten gratis te camperen en de andere 50% staan we gezellig op de camping om de bus aan het stroominfuus te hangen, een douche te pakken en zo nu en dan wifi te onderscheppen. Enige creativiteit is benodigd om de zilvervloot gevuld met (nog altijd waardevolle?) euro’s drijvende te houden, want het prijsniveau hier aan de andere kant van de wereld heeft al de nodige gaten in de bodem van onze portemonnee geslagen. We mogen natuurlijk niet klagen hier in de zon, maar budgettair gezien is scherp aan de wind zeilen noodzakelijk. Die gratis overnachtingsplekken zijn trouwens niet alleen voorbehouden aan het mensenlijke ras, aangezien Lis al een keer samen met een slang op de wc heeft gezeten. Omdat bij haar na 1 week Australië het Steve Irwin-gevoel nog niet helemaal ontwaakt was, wist ze zich in luttele ogenblikken van een goede in een benarde situatie te manouvreren. Door in een vlaag van paniek over de slang heen te springen verder de wc in, in plaats van eruit, moest ze dat beest namelijk twee keer passeren. Hulpkreten werden door Luc nooit meer gehoord aangezien hij aan de praat was geraakt met een dronken hippie die zijn levensverhaal afwisselde met een Bob Dylan medley. Jaja, op de parkeerplaatsen langs de Bruce highway maak je nog eens wat mee!

Al doorkachelend naar het Zuiden veranderen met de landschappen ook de soorten fruit die je langs de weg kunt kopen. Startend in bananenland zijn we achtereenvolgens mango-, lychee-, meloenen- en annanasland gepasseerd. Je kunt het fruit al rondtoerend gewoon bij de boer kopen wat niet alleen jezelf maar ook de portemonnee een goed gevoel geeft. Na de Atherton Tablelands hebben we de teugels van onze Hippie-mobiel in Airlie Beach aangehouden om vanuit daar een bezoek te brengen aan de Whitsunday eilanden. De Whisundays zijn met haar witte stranden van siliconenzand en omringende turquoise wateren bij uitstek geschikt om foto’s te maken waarmee je het thuisfront jaloers kunt maken. Van dergelijke mogelijkheden maken we natuurlijk graag gebruik en na een middagje rondshoppen hebben we voor de volgende dag een tourtje geboekt.
De dag begon al goed omdat bij het krieken ervan Skippy de bush kangaroo bij ons busje naar binnen zat te gluren. Dan wrijf je wel even twee keer in je ogen voordat je zeker weet dat je dromenland verlaten hebt. Aangekomen bij de haven bleek onze boot naar de Whitsundays bemand te worden door stuurman Patrick Swayze, geassisteerd door zijn trouwe ‘bootsjunge’ Hans Teeuwen. Werkelijk waar, de gelijkenis was zowel qua uiterlijk als gedrag treffend. Achtereenvolgens hebben we lekker wat gesnorkeld bij een van de vele koraalriffen voorzien van zeeschilpadden, hebben we een groep Flippers (dolfijnen) gespot die een eindje met ons meezwommen en hebben we een aantal viewpoints en parelwitte stranden bezocht. Een heerlijke dag.

Na de Whitsundays hebben we de bus eens flink op zijn staart getrapt en zijn we, met een tussenstop in ‘Town of 1770’ (de plek waar Luitenant James Cook in, inderdaad, 1770 voet aan land zette), 600 kilometer verder afgezakt naar Hervey Bay, wat als uitvalsbasis dient voor trips naar Fraser Island. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld en is als natuurwonder toegevoegd aan de world heritage list van Unesco. Het is naar het schijnt ook de beste plaats ter wereld waar je van dichtbij de migratie van bultrug walvissen naar Antartica kunt waarnemen. Helaas, december valt net buiten het seizoen en Fraser Island resteert zodoende als ons belangrijkste doel. Wederom slaan we een gat in ons budget en leggen ca. 300 euro neer om een dagje met een 4WD over het eiland gescheurd te worden. Echt absurd wat ze hier voor een dagtripje vragen, maar prijsonderhandeling à la Azie heeft geen enkele zin en naar Hervey Bay komen zonder de oversteek naar Fraser Island te maken is voor ons een onacceptabele gedachte. De in kleine kring bekende filosoof MG versimpelde deze keuzes ooit door jezelf de vraag te stellen of je die 300 euro later in het bejaardehuis gaat missen, en ook nu moesten we ontkennend antwoorden. Rollen maar met die euro’s. Of het door de hoogte van het bedrag kwam of door het eiland zelf weten we niet, maar we hebben intens van die dag genoten. De waarheid zal ook hier wel weer in het midden liggen. Fraser Island is met haar turquoise meren, gekleurde zandrotsen en lange stranden voorzien van scheepswrak een lust voor het oog. Helaas hebben we Lassie de Dingo niet kunnen spotten om na Skippy en Flipper ons kinderserietrio compleet te maken. Desalniettemin sloeg de balans zwaar positief uit.
Het leuke van een dergelijke trip in een jeep, of eigenlijk reizen in het algemeen, is dat je weer allerlei verschillende mensen tegenkomt. Naast 4 Duitse meisjes zaten we aan boord met een Italiaanse helicopterpiloot die net terugkwam van een missie op Antartica en onze Aussie-chauffeur/gids Stan die in het verleden professioneel surfer was. O ja, hij was ook nog een tijdje chauffeur van een bekende Australische acteur (David Gulpilil) die vooral bekendheid geniet als Aboriginal koning in de blockbuster ‘Australia’ met Hugh Jackman en Nicole Kidman. Regisseur Baz Luhrmann was zo blij met de diensten van onze goedlachse gids dat hij als dank in de film een politieagent naar Stan vernoemd heeft. We hebben ‘m maar geloofd, maar we zullen het nog even checken.
Van de Duitse meisjes hebben we trouwens in navolging van Elkie en Eric (een Nederlands stel die we in Airlie Beach hebben ontmoet) het advies gekregen om naar Mon Repos beach te gaan, alwaar zeeschildpadden in het holst van de nacht op zijn Duits kuilen graven op het strand. Nee, niet om zoals onze Oosterburen hun handdoekje uit te rollen en alvast een plekje te claimen voor de zonnige dag die komen gaat, maar om eieren te leggen. Véééél eieren. Helaas was de baksteen op ons gaspedaal 2 dagen eerder zo zwaar dat we ‘m er pas in Hervey Bay vanaf hebben gekregen; we zijn Mon Repos dus keihard voorbij gereden. Echter, als je van 2 verschillende mensen het dringende advies krijgt om een bepaalde plek te bezoeken die je ECHT niet mag missen, ga je toch twijfelen. Daarnaast, 6 van de 7 wereldwijd bestaande zeeschildpadrassen leven hier in de omgeving en wij zitten toevallig ook nog precies midden in het ‘leg-seizoen’. Een grotere kans voor open doel ga je waarschijnlijk niet meer krijgen; omdraaien dus. De 150 kilometer die we terug moesten rijden was een hele bevalling, maar zijn niets vergeleken bij de honderden eieren die iedere nacht op het 1,5 kilometer lange strand van Mon Repos worden gelegd door deze giganten uit de diepten van de Grote oceaan. Je mag met een ranger mee het strand op om te kijken hoe zo’n kolos haar eieren legt en ingraaft in de duinen. Er hangt een heel onderzoeksprogramma aan vast geleid door een professor die daar al 40 jaar ’s nachts in de duinen ligt, dus wij kregen wel het gevoel dat ze wisten waar ze mee bezig waren. We zouden onze nieuwe beschilde vriendinnen dus niet tot last zijn.Voor het D-day gevoel moesten we in het onderzoekscentrum achter de duinen afwachten tot een ranger op het strand per portofoon doorgaf dat er een zeeschildpad geland was. Echt een bizarre ervaring, daar sta je dan om 23.00 uur ’s avonds op 1 meter afstand te kijken naar een zeekolos van 100 kilogram die voor onze ogen een kuil graaft, er 72 eieren in legt, ze vervolgens weer toedekt en na 1,5 uur harde arbeid weer terugkruipt naar de zee. Aangezien onze schildpad een ‘flatback-turtle’ was, een soort die slechts 3 keer per jaar wordt gesignaleerd op Mon Repos, moesten wij wachten tot de prof zelf uit zijn ivoren schuttersputje was gebeld om poolshoogte te nemen en de nodige checks uit te voeren. Alles bleek in orde, een en ander werd netjes geregistreerd en na 1,5 uur up-close-and-personal te zijn geweest met een zeeschildpad, stapten we rond middernacht zeer voldaan weer in onze bloemen-bolide. Een avond om niet gauw te vergeten.

Inmiddels zijn we in Noosa Head aangekomen waar we morgen hopelijk een aantal koala’s uit de boom gaan schieten met onze nieuwe camera. Vervolgens zakken we af naar de Australia Zoo van Luc’s held Steve Irwin (crikey!), gaan we naar Brisbane en kijken we verder wel waar de Bloemmobiel ons naartoe leidt.

Hoe ist het bij jullie trouwens, nog veel last van ijzel, sneeuw, wind, en regen? We leven met jullie mee, maar smeren ons ondertussen nog even in...

Cheers!